Δευτέρα 30 Απριλίου 2012

Η τελευταία παράσταση



Ερείπια παλάτια
σε κόσμο αστέγων οι ζωές.
Σακάτηδες σκιές,
ακολουθούν τα βήματα
σε θέατρο του δρόμου.
Σκηνικό του τρόμου και ηθοποιοί, 
μαριονέτες  ηγέτες.
Παίζουν την τελευταία παράσταση.
Και οι “μικροί” θεατές… να γελούν, 
να χειροκροτούν, να κραυγάζουν.
Το θάνατό τους, με τις φωνές να σκεπάζουν.
Αύριο… Κάνε να λες… 
Δεν είμασταν εμείς, όνειρο ήτανε!


ανάγερτος






οι αλήτες...
















Αν κάτι κρατάει ζωντανό το όνειρο,
είν’ οι αλήτες με τις ματωμένες καρδιές.
Βρωμίζουν τοίχους ν’ αναστήσουν καρδιές,
μη τους φοβάσαι.
Να φοβάσαι αυτούς που καθαρίζουν τους τοίχους
και βρωμίζουν ψυχές.
Αν…λέω, αν…ο έρωτας κρατήσει
κι αν η χώρα σου δε σβήσει,
αυτοί οι αλήτες θάναι η αιτία…να το θυμάσαι.
Σκέψου…σκέψου απλά την ιστορία.


ανάγερτος





Σάββατο 28 Απριλίου 2012

Το μέλλον χαράζει...

Στην πίκρα δάκρυ
Στο μαχαίρι πληγή
Στο δηλητήριο αίμα
Στην αγάπη φιλί
Στον αβάσταχτο πόνο
της ψυχής συντριβή.
Στον ήλιο που λάμπει
δύο χεράκια...
Το μέλλον χαράζει.
Άκου τη μουσική...

ανάγερτος

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

...εκεί θα πάνε!





















Δεν ξέρω λένε...Δεν είμαστε οι Έλληνες της ιστορίας μας. Δεν είμαστε εμείς εκείνοι, ούτε αυτοί εμείς. 
Κάποια μετάλλαξη ίσως...θα πουν πολλοί.
Όχι θα πω εγώ...περήφανα όχι.
Αυτό θέλησαν, αυτό επεδίωκαν, αυτό επιδιώκουν. Δε θα το καταφέρουν!
Θέλω να πιστεύω πως αυτός ο λαός μπορεί να κοιμάται μα όταν ξυπνά σαρώνει στο διάβα του.
Σ' αυτόν τον τόπο της ελιάς, του δεντρολίβανου και της ιτιάς μεταλλαγμένα δε χωρούν...και όσοι μεταλλαγμένοι αυτοί θέλουν το ίδιο και για μας, σύντομα απάντηση θα πάρουν.
Αλλού ανήκουν...εκεί θα πάνε!


ανάγερτος

Τρίτη 24 Απριλίου 2012

Θλιμμένη νεράιδα


















Θλιμμένη νεράιδα της πνιχτής κραυγής
και των αγγέλων γητευτής.
Το θάνατο σαν το γλυκό κρασί μετάληψης
αποζητάς μεσ’ στο μεθύσι της σιωπής.
Κλείσε τα μάτια σου…άνοιξε την ψυχή σου.
Δες τον ουρανό που κλαίει για σένα.
Τα χέρια του άνοιξε να σου χαρίσει
το κορμί και την ψυχή του.
Κι αν θα βραχείς, μη φοβηθείς σαν λερωθείς.
Το χρώμα του είναι που λάμπει για σένα!

ανάγερτος

Τώρα, μιλάω Εγώ.
















“Μπορείς να βάλεις στα λόγια χαλινό.
Μπορείς τη γλώσσα μου να ξεριζώσεις.
Μπορείς τα χέρια και τα πόδια μου
να σπάσεις ή να κόψεις.
Μπορείς ακόμα και να με σκοτώσεις.
Μα δεν μπορείς το πνεύμα μου,
μήτε να σπάσεις, μήτε να κάψεις,
μήτε να ξεριζώσεις.
Κρίμα! Δεν υπολόγισες καλά
για μια φορά ακόμα.
Με είδες σαν μια μηχανή.
Με είδες σαν έναν αριθμό.
Λυπάμαι…Τώρα, μιλάω Εγώ.”


ανάγερτος

Θέλω να λέω, εγώ θα ζήσω.














“Σε σύγχρονη αρένα, αρχαίο στημένο σκηνικό.
Πίσω βαθιά η λατρεία, 
αριστερά χαμένη στη γωνιά, η προδοσία.
Κι εδώ μπροστά μας στην καρδιά μας, η θυσία.
Εξαγνισμός η λύτρωση, αυτό που κάποιοι είπανε
κυτταρική μας πάλη.
Γέννημα θρέμμα του κορμιού, του καημού
και της αγνής ψυχής ενός λαού…
πούχει για μάνα λευτεριά και για Θεό τον έρωτα.
Γι’ αυτό, θέλω να σηκωθώ ένα πρωί
και να λέω μπορώ.
Θέλω να βλέπω τα καράβια ν’ ανασαίνουν
και να λέω μπορώ.
Θέλω ν’ ακούω τη φωνή να γλυκαίνει
και να λέω Εδώ…
στον καλπασμό του έρωτα 
και των βεγγαλικών τον κρότο, εγώ θα ζήσω.”


ανάγερτος

όποιος δεν μπορεί...




“Όποιος δεν μπορεί να ζήσει το όνειρο, 
είναι καταδικασμένος να ονειρεύεται 
μέσ’ στην αιώνια μοναξιά του.”


ανάγερτος

σύντριμμα καρδιάς















“Το όμορφο, το δυνατό κι από μακριά φερμένο, 
δε θέλει μόνο το φιλί, δε θέλει μόνο το κορμί. 
Θέλει νερό, θέλει δροσιά, στάχτη ψυχή για χώμα. 
Φύτεμα σύντριμμα καρδιάς κι ανάσα ζώσα”


ανάγερτος

ζωντανό τοπίο

















“Στων ζωντανών πνευμάτων
τις στοές, κινούνται οι ζωές.
Ψηφίδες αταίριαστες, που μάστορες άτεχνοι
δεν κόλλησαν καλά, μας κλείνουν το μάτι.
Ασάλευτος κόσμος την πτώση περιμένει.
Παιδί πρωτόγεννο, γέλιο και κλάμα,
χάσκει στο χρόνο.
Είναι η υγρασία, της ερημιάς η φροντίδα,
που κρατάει το τοπίο ζωντανό.”


ανάγερτος

Τρίτη 17 Απριλίου 2012

Ακούγεται ακόμη ο ήχος…














Εκεί που αντιφεγγίζει η ζωή,
το βλέμμα. 
Δεν υπάρχει φως, μήτε σκοτάδι.
Ομίχλη σκεπάζει το γυμνό κορμί.
Σκιά του δειλινού και είδωλο απόμακρο.
Σκλαβωμένη συνείδηση σ’ ανήλιαγα υπόγεια.
Για κράτημα, σπασμένο δοξάρι.
Απομεινάρι μιας άλλης εποχής, του λυράρη 
που ώρες ατέλειωτες έπαιζε.
Πρωτόγονη η μουσική, ψυχής χορδές.
Ακούγεται ακόμη ο ήχος…


ανάγερτος

Κυριακή 15 Απριλίου 2012

Κωπηλάτης του καιρού


Κωπηλάτης του καιρού με κόντρα αέρα
Αντίθετα στο ρεύμα κολυμπώ
Κι αν τύχει και φανεί, πολύ φοβάμαι,
πως θάναι από την κούραση παραίσθηση.

ανάγερτος

Βροχής σταγόνα
















Μεσ’ στα χαλάσματα γεννήθηκες
μέσα στη μήτρα τ’ ουρανού.
Στο γκρίζο και στην έκρηξη
είδες το φως.
Στο πανηγύρι των τρελλών χόρευες
πάνω σε σώματα καυτά,
πάνω σε σώματα υγρά
κι έγινες χάδι απαλό στα φύλλα.
Γεύτηκες όλους τους καρπούς,
γλυκούς, στιφούς, πικρούς,
κλαδιά γυμνά, σπασμένα σώματα,
κορμούς ασάλευτους και χρώματα.
Κοιμήθηκες πάνω στις φλούδες της ζωής
και γέμισες ότι δεν είχες φανταστεί
προτού χαθείς βαθιά μέσα στη ρίζα..
Κι από τότε ταξιδεύεις μεσ’ στη ρωγμή του δρόμου,
στης θάλασσας τον πόνο.
Δε χάνεσαι…δε χάνεσαι ποτέ…
Κι αν τύχει να χαθείς είναι γιατί βαρέθηκες
να κουβαλάς πληγές…
Πνοή ψυχή, γέννα αγέννητη, φιλί και στόμα,
ζωή και θάνατος μαζί. Θα ζεις για πάντα.
Μέσα στη γη, βαθιά πληγή.


ανάγερτος





Σάββατο 14 Απριλίου 2012

Ο τοίχος















Τοίχος που χάνεται στα μάτια ενός τρελλού.
Αγάπες, τύψεις, ενοχές, κουβέντες ανοιχτές πληγές,
κρεμασμένα φαντάσματα στα κάγκελα που άπλωναν.
Αλαφιασμένη η μάννα κλείνει τ’ αυτιά, κλείνει τα μάτια
των παιδιών, να μην ακούσουν, να μη δουν.
Το μέσα νεκρό…καμένα ξύλα, μπετόβεργες που εξέχουν
για να θυμίζουν τη ζωή. Τη μάννα που ζύμωνε,
τη γιαγιά που έπλεκε δίπλα στη σόμπα,
τον πατέρα να ιστορεί και τα παδιά να παίζουν πόλεμο
με ανοιχτή την πόρτα. Όλα πια έχουν χαθεί.
Υπάρχει μόνο ένα παιδί τον τοίχο ν’ αγκαλιάζει.
Σάρκα καυτή που αιμορραγεί απ’ τα σημάδια που άφησαν οι σφαίρες.
Ότι απέμεινε αυτός ο τοίχος… για να θυμίζει, να δακρύζει, να θρηνεί.
Τα μάτια του καθρέφτες στοιχειωμένοι.
Μαζεύουν δύναμη και αντοχή να ξαναχτίσει απ’ την αρχή.


ανάγερτος

Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Σταύρωση με προσμονή Ανάσταση














Σταύρωση…
Σώμα να βλέπει ουρανό.
Χέρια να αγκαλιάζουν το λαό.
Με ευλάβεια και χαμόγελο
ας κοιτάξουμε όλοι ετούτο το Σταυρό.
Έρχεται η Ανάσταση…
Κι η Ανάσταση έρχεται
απ’ αυτούς που Σταυρώνονται
και όχι απ’ αυτούς που Σταυρώνουν.
Κι ακόμη τούτο…
Η  μεγαλοσύνη σου μετριέται με τις Αναστάσεις σου,
δε μετριέται με τους Σταυρούς σου.


Καλή Ανάσταση για όλους!!!

Τρίτη 10 Απριλίου 2012

Ταξιδευτής του ονείρου...














Ταξιδευτής του ονείρου και της μπόρας.
Αντάμωμα της γης με τη βροχή,
χάδι φιλιού στο στόμα.
Καρφώθηκε το βλέμμα στο κενό
μεσ' στου μυαλού τη σύγκρουση.
Μια ζωή πίσω απ' τις γρίλιες.
Αντανακλάσεις το φως περασμένων ζωών,
ξεχασμένων στιγμών, εκρήξεων δυνατών.
Έχει περίεργη γεύση αυτό το φως απόψε.
Ένα αδιέξοδο τίποτα στο στόμα,
αλμύρα στη γλύκα της κόλασης.
Κινούμενα σχέδια η ζωή,δίνει πνοή στο άγνωστο
να μας χαρίσει γέλιο, να μας χαρίσει δάκρυ,
να μας χαρίσει ομορφιά, να μας χαρίσει πάθη.


ανάγερτος


Μια χαραυγή γεννήθηκε…







Τόξο κορμί
Τα βέλη σου έσκισαν το σκοτάδι
Στο άγγιγμα και στη φωνή
στ’ ανάλαφρο το πέταγμα
φάνηκε φως.
Μια χαραυγή γεννήθηκε…


ανάγερτος

Αργεί ο αγέρας…
















Γυμνοί κορμοί
εκλιπαρούν τον ουρανό.
Με σώματα και χέρια στεγνά
και με κομμένα πόδια.
Είναι τ’ απόβραδα που ορίζουν τις ζωές,
η αγκαλιά του φεγγαριού,
ο θάνατος της μέρας.
Είναι τα σύννεφα που ξεκινούν
με δάκρυ ν’ αναστήσουν.
Πριν νάναι αργά,
φέρε με το παγούρι το νερό.
Αργεί ο αγέρας…

ανάγερτος



Δευτέρα 9 Απριλίου 2012

Τα μάτια σου...


Τα μάτια σου
Αστείρευτη πηγή
Βυθός και θάνατος
Ζωής παλμοί.
Στο πράσινο του ουρανού σου
χορεύουν πρόσωπα και ξωτικά
κι όλο κοιτούν, ώρες αμέτρητες…
χαμένα πλανιούνται στης σκέψης το κύμα.
Άγρια θάλασσα ξέπλυνε το δάκρυ.
Κλέψε απ’ τον ήλιο ζεστασιά
Κλέψε απ’ τον ήλιο χρώμα
Κάνε τα μάτια της μελιά.
Ν’ αλλάξει χρώμα η ζωή
Ν’ αλλάξει χρώμα η καρδιά.

ανάγερτος

Τα λόγια σφαίρα...






Σώμα και αίμα
Τα λόγια σφαίρα
Σκόρπισαν τα όνειρα
Μάτωσαν τ’ αστέρια

ανάγερτος

Πως σ' αγαπώ;






















Πώς σ΄αγαπώ? Τους τρόπους ας μετρήσω.
Σ΄αγαπώ στο βάθος, πλάτος και ύψος που η ψυχή μου δύναται να φτάσει, σαν ψάχνει αόρατη να βρει το τέλος του.
Σ΄αγαπώ στο επίπεδο της ταπεινότερης καθημερινής ανάγκης, κάτω από τον ήλιο ή του κεριού το φως.
Σ΄αγαπώ ελεύθερα, όπως παλεύουν οι άντρες για το Δίκαιο.
Σ΄αγαπώ αγνά όπως απεχθάνονται τον έπαινο.
Σ΄αγαπώ με το πάθος που έντυνα παλιά τις λύπες μου και με την πίστη των παιδικών μου χρόνων. 
Σ΄αγαπώ με μιαν ανάγκη που νόμιζα πως έχασα μαζί με τους χαμένους μου αγίους - σ΄αγαπώ με την ανάσα, τα χαμόγελα, τα δάκρυα όλης της ζωής μου! - και αν Θεός ορίσει θα σ΄αγαπώ περισσότερο μετά το θάνατο!


Elizabeth Barrett Browning



Κυριακή 8 Απριλίου 2012

μαζί να ταξιδέψουμε...

















Μόνη να ψάχνεις ουρανό
σ' αντίκρυσα.
Κρεμόσουν απ' τα σύννεφα
κι είχες φτερά τα όνειρα.
Ψιθυριστά σου μίλησα...
έμεινε μόνο η μουσική στο κάλεσμα,
σαν το τραγούδι που χάνει τα λόγια του
στη θεϊκή φωνή.
Ο ήλιος άνοιξε την πόρτα,
είχαμε φτάσει στην ακτή.
Μη ψάχνεις για καράβι!
Αγέρας εγώ και συ καράβι,
πανί η καρδιά σου το σώμα σου σκαρί
και το φιλί κατάρτι
μαζί να ταξιδέψουμε στης ηδονής τα βάθη.


ανάγερτος

Σάββατο 7 Απριλίου 2012

η στάχτη της ζωής σου...














Είναι φρικτό σε παγωμένη 
δάδα να καίγεται το όνειρο.
Μα το πιο φρικτό απ’ όλα είναι, 
να βλέπεις να καίγεται η ψυχή, 
να  καίγεται η ψυχή σου… και συ,
μεσ’ στη ρακί του καφενέ
να παζαρεύεις με τον εμπρηστή 
τη  στάχτη της ζωής σου.

ανάγερτος

στα βλέφαρά μου...



Είναι όρθια πάνω στα βλέφαρά μου
Και τα μαλλιά της είναι μέσα στα δικά μου , 
Έχει το σχήμα των χεριών μου , 
Έχει το χρώμα των ματιών μου ,
Καταβροχθίζεται μες στη σκιά μου , 
Όπως μια πέτρα πάνω στον ουρανό .
Έχει πάντα τα μάτια ανοιχτά
Και δε με αφήνει να κοιμάμαι .
Τα όνειρά της είναι μες στο φως
Κάνουν τους ήλιους να εξατμίζονται , 
Με κάνουν να γελάσω να κλαίω να γελώ , 
Να μιλώ χωρίς να έχω τίποτα να πω .


paul eluard

το κορμί και η ψυχή...
















Είπαν πολλοί…
ζει η ψυχή κι όταν πεθάνει το κορμί.
Κανείς όμως δεν είπε…
τι κάνει το κορμί όταν πεθάνει η ψυχή.
Τώρα θα πεις…
μπορεί να πεθάνει η ψυχή κι αυτός να ζει;
Ναι μπορεί…
μα την εξήγηση δε θα στην πει κανείς.
Μόνο αυτός και η ψυχή που χάθηκε το ξέρουν.


ανάγερτος

Παρασκευή 6 Απριλίου 2012

Θέλω να πετάξω...

















Δεν θέλω να γκρεμίσω, θέλω να χτίσω.
Να χτίσω μια χώρα, μια ζωή, έναν καινούργιο κόσμο…
με δίκιο και με όνειρα, με γελαστά τα πρόσωπα. 
Θέλω τη φυγή, τη φυγή μπροστά.
Θέλω να πετάξω, να πετάξω ψηλά.
Να βγάλω φτερά και να πετάξω. 
Μα για να γίνει αυτό, θα πρέπει πρώτα τις αλυσίδες μου να σπάσω.
Τις αόρατες αλυσίδες που έχω μέσα στην καρδιά
και με κρατάνε χαμηλά.
Ο φόβος μου, οι αλυσίδες μου.
Αν απ’ αυτόν απαλλαγώ, τον κόσμο όλο θάχω…
Δικός μου ο κόσμος, δική μου η ζωή, δικός μου και ο θάνατος. 


ανάγερτος



Η διαθήκη μου
















Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χτίζει ένα μικρό σπιτάκι
και λέει: καλά είμαι εδώ.


Αντισταθείτε σ' αυτόν που γύρισε πάλι στο σπίτι
και λέει: Δόξα σοι ο Θεός .


Αντισταθείτε
στον περσικό τάπητα των πoλυκατοικιών
στον κοντό άνθρωπο του γραφείου
στην εταιρεία εισαγωγαί- εξαγωγαί
στην κρατική εκπαίδευση
στο φόρο
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.


Αντισταθείτε
σ' αυτόν που χαιρετάει απ' την εξέδρα ώρες
ατέλειωτες τις παρελάσεις
σ' αυτή την άγονη κυρία που μοιράζει
έντυπα αγίων λίβανον και σμύρναν
σε μένα ακόμα που σας ιστορώ.


Αντισταθείτε πάλι σ' όλους αυτούς που λέγονται μεγάλοι
στον πρόεδρο του Εφετείου αντισταθείτε
στις μουσικές τα τούμπανα και τις παράτες
σ' όλα τ' ανώτερα συνέδρια που φλυαρούνε
πίνουν καφέδες σύνεδροι συμβουλατόροι
σ' όλους που γράφουν λόγους για την εποχή
δίπλα στη χειμωνιάτικη θερμάστρα
στις κολακείες τις ευχές τις τόσες υποκλίσεις
από γραφιάδες και δειλούς για το σοφό
αρχηγό τους.


Αντισταθείτε στις υπηρεσίες των αλλοδαπών και διαβατηρίων
στις φοβερές σημαίες των κρατών και τη διπλωματία
στα εργοστάσια πολεμικών υλών
σ' αυτούς που λένε λυρισμό τα ωραία λόγια
στα θούρια
στα γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους
στους θεατές
στον άνεμο
σ' όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς
στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας
ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ
αντισταθείτε.


Τότε μπορεί βέβαιοι να περάσουμε προς την
Ελευθερία.














Μιχάλης Κατσαρός

Πέμπτη 5 Απριλίου 2012

Το τίμημα
















Η ζωή σου ναυλωμένο καράβι σε μακρινό ταξίδι. Μη ψάχνεις στεριές, μη ψάχνεις νησιά για ν’ αράξεις, τις ομορφιές που θ’ αντικρύζεις κοίτα να χαρείς όσο κρατήσει το ταξίδι.Τα ναύλα που θα κληθείς για να πληρώσεις θα είναι ο τελικός ο απολογισμός σου. Μη λυπάσαι αυτά που θα πληρώσεις να λυπάσαι γι’ αυτά που δεν πλήρωσες. Το τίμημα καθορίζει το τέλος του ταξιδιού σου…να το θυμάσαι!                                     


ανάγερτος

Τρίτη 3 Απριλίου 2012

Θέλω να χτίσω ένα σκαρί…
















Θέλω να χτίσω ένα σκαρί…ένα μεγάλο ξύλινο σκαρί.
Με λαξευμένους εβένινους κορμούς
και με ατσάλι για αρμούς.
Να το χωρέσω φως, να το χωρέσω θάλασσα,
να το χωρέσω αγάπη…αγνές ψυχές και έρωτα…
και ότι δεν έχει ακόμα μολυνθεί, θέλω να το χωρέσω.
Αντάρτης του καιρού και της ζωής αντάρτης.
Να κρύβομαι στα σύννεφα, νάχω σπηλιές στα κύματα,
κι ένα κατάρτι αψηλό να βλέπω και να πολεμώ.
Στο ένα εγώ, στο άλλο εσύ…άφθαρτοι εξόριστοι.
Δεν χάνεται έτσι  η ζωή σαν έχεις λεύτερη ψυχή.
Δεν χάνεται έτσι το νερό απ’ όσο ψηλά κι αν πέσει.
Κι αν τύχει, εξόριστο κι αυτό, 
σε θάλασσες και σύννεφα να ζήσει,
γρήγορα επιστρέφει…
με δύναμη και με ορμή, όλα τα διαφεντεύει.


ανάγερτος

Κυριακή 1 Απριλίου 2012

Το δάκρυ του πατέρα ήταν αρκετό...


















Σαν σήμερα έπεφτε νεκρός…
Πολέμησε για λευτεριά 
για λευτεριά της χώρας απ’ τους Γερμανούς.
Σήμερα αυτοί που τον σκοτώσαν έφεραν ξανά τους Γερμανούς.
Και μεις μαζί μ’ αυτούς, χρόνια τώρα
συννένοχοι βαδίζουμε
πιασμένοι χέρι χέρι.
Προδότες και προδομένοι γίναμε ένα.
Το χρήμα, το συμφέρον, ο φόβος, η αλλοτρίωση 
εξίσωσαν τον θύτη με το θύμα. 
Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. 
Αυτό είναι το δέσιμο που δεν μας αφήνει ν’ ανασάνουμε.
Χρόνια υπήρχε…απλά το σκέπαζε η ψεύτικη ευμάρεια.
Το θέμα είναι…ως πότε ακόμα;
Πέρα από κόμματα και από ταμπέλες 
πρέπει να μάθουμε να κάνουμε κάτι που από καιρό και ίσως 
και σκοπό, είχαμε ξεχάσει.
Να μάθουμε απλά να σκεφτόμαστε και να θυμόμαστε…
Γιατί λαός χωρίς κρίση και δίχως μνήμη
είναι λαός με σκοτεινό παρόν και με χαμένο μέλλον.


"σαν σήμερα...ένα μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του!
Το δάκρυ του πατέρα ήταν αρκετό.."




ανάγερτος