Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Σκέψεις πάνω στην ελληνική κρίση χρέους



Το πρόβλημα που έχει πάρει διαστάσεις χιονοστιβάδας στη χώρα μας, η κρίση χρέους, ικανό να παρασύρει και να αφανίσει ζωές, συνειδήσεις, αξιοπρέπεια, είναι πολύ πιο σύνθετο απ’ ότι παρουσιάζεται.
Μιλάνε για διογκωμένο, σπάταλο, διεφθαρμένο δημόσιο τομέα.
Για ιδιωτικό τομέα χωρίς όραμα, χωρίς προοπτική, σε πλήρη εναγκαλισμό με την κρατική εξουσία. Για δομικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν σε όλα τα επίπεδα. Για κακοδιαχείριση, διεφθαρμένες κυβερνήσεις, διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα γενικότερα.
Δεν θα διαφωνήσω. Συμφωνώ πως πρέπει ν’ αλλάξουν πολλά στην ελληνική κοινωνία. Ίσως και όλα.
Εκεί που διαφωνώ είναι πως, δεν είναι αυτά που μας οδήγησαν εδώ που είμαστε σήμερα. Το ότι βοήθησαν ναι. Μα, μέχρι εκεί…και εξηγώ.
Θα αναφέρω την Ιρλανδία. Μια χώρα με διοίκηση υποδειγματική. Δημόσιο τομέα συρρικνωμένο, να λειτουργεί τέλεια. Εύρωστο ιδιωτικό τομέα με μια αξιοζήλευτη εξαγωγική δραστηριότητα. Με διαφάνεια και αξιοκρατία σε όλους τους τομείς. Κατάληξη; Στην ίδια μοίρα με την Ελλάδα. Κρίση χρέους, ανεργία, λαός χαμένος να ψάχνει τρόπους για μετανάστευση.
Τι θέλω να πω. Θέλω να πω πως, το πρόβλημα είναι βαθύτερο και δεν έχει να κάνει μόνο με την Ελλάδα.
Έχει να κάνει με την Ευρώπη. Με τη γέννηση και λειτουργία της Ενωμένης Ευρώπης. Έχει να κάνει με την Ευρωπαϊκή Νομισματική Πολιτική. Έχει να κάνει με το Ευρώ.
Δεν ήθελαν, δεν φρόντισαν, τους βόλευε; Ίσως ένα απ’ αυτά, ίσως όλα μαζί. Λίγη σημασία έχει.
Αυτό που ξέρω, αυτό που μπορώ να διακρίνω, είναι πως, η Ένωση της Ευρώπης χτίστηκε πάνω σε σαθρά θεμέλια.
Χωρίς Κεντρική Διοίκηση με δυνατότητες γρήγορων και καταλυτικών αποφάσεων , χωρίς Κεντρική Ευρωπαϊκή Τράπεζα με ουσιαστική δύναμη παρέμβασης όπου και όταν χρειάζεται, με αποφάσεις για το συμφέρον των κρατών της Ευρώπης και όχι των Τραπεζών.
Που να εγγυάται το χρέος των κρατών, με κοινή έκδοση ευρωομολόγου, με μηδενικά σχεδόν επιτόκια στις χορηγήσεις κεφαλαίων στα κράτη μέλη.
Χωρίς το πατρονάρισμα κανενός Δ.Ν.Τ., κανενός τυχοδιωκτικού χρηματοπιστωτικού οργανισμού. Να δούνε την Ευρώπη σαν ένα κράτος και να φροντίσουν να μοιράσουν τον πλούτο που παράγεται από όλους, αναλογικά.
Αυτό που είναι τώρα, είναιΈνωση για τον τύπο και μόνο. Χωρίς ουσιαστική πολιτική και οικονομική ένωση. Κάτι σαν, ναι μεν αλλά…Ενωμένοι και χωριστά. Ενωμένοι απλά, για εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων πολιτικών και οικονομικών των Μεγάλων. Των εύρωστων οικονομικά κρατών που τραβούν το άρμα της Ευρώπης. Μέχρις εκεί…Όλοι στο μαντρί και το γάλα εμείς.
Έ…δεν γίνεται! Δεν πάει άλλο. Δεν πήγε άλλο.
Τώρα, το έχουν αντιληφθεί.
Κι αυτό που φοβούνται δεν είναι η Ελλάδα, δεν είναι η Ιρλανδία.
Εξάλλου νιφάδες είναι αυτές, μπροστά στη χιονοστιβάδα που έρχεται και απειλεί να σκεπάσει και τους ίδιους. Βλέπουν τον κίνδυνο. Βλέπουν πως χρειάζεται αλλαγή. Αλλαγή εκ βάθρων.
Αυτό είναι που φοβούνται και διαβουλεύονται συνεχώς.
Προσπαθούν να αποφύγουν να μιλήσουν για το μέλλον της Ευρώπης.
Γιατί φοβούνται. Γιατί έχουν αντιληφθεί ότι αυτό σημαίνει αλλαγή. Αλλαγή σε πολλά επίπεδα.
Δομικά, τραπεζικά, κοινωνικά, οικονομικά.
Εν’ ολίγης αλλαγή σε όλο το πολιτικό σύστημα της Ευρώπης.
Αυτό φοβούνται. Γιατί το κεφάλαιο που διαφεντεύει το πολιτικό σύστημα και που καταπίνει ζωές και κράτη, φοβάται την αλλαγή. Φοβάται το άγνωστο που θα γεννηθεί.
Ένα όμως είναι σίγουρο. Αυτό που υπάρχει πρέπει να αλλάξει, γιατί πρώτα και πάνω απ’ όλα θα πνίξει τους ίδιους. Μεγάλες θάλασσες, μεγάλο τσουνάμι.
Οι επιλογές είναι δύο.
  1. Διάλυση της Ε.Ε και επαναφορά στο πρότερο σύστημα (νομισματικό κ.λ.π)
  2. Μια Νέα Ενωμένη Ευρώπη στη βάση της απόλυτης Πολιτικής και Οικονομικής ένωσης.

Επειδή προσωπικά την διάλυση την αποκλείω, εξάλλου δεν θα έμπαιναν ποτέ σε διαδικασία Ένωσης τα μεγάλα κράτη αν δεν απέβλεπαν σε οφέλη από την διαδικασία αυτή, προσβλέπω στην επικράτηση της δεύτερης επιλογής.
Από το πώς και το πότε θα επιτευχθεί τώρα, η δημιουργία της Νέας Ενωμένης Ευρώπης, θα κριθεί και το μέλλον της Ελλάδος, της Ιρλανδίας κ.λ.π.
Εκεί είναι το κλειδί, εκεί είναι η λύση του προβλήματος.
Όσο καθυστερεί να βρεθεί λύση, τα προβλήματα θα παραμένουν και θα οξύνονται. Γιατί όσο κι αν μειωθούν οι μισθοί, όσο κι αν αυξηθούν οι φόροι, όσες θυσίες κι αν γίνουν, άγγελοι να μας κυβερνήσουν, το χρέος όχι μόνο δεν θα μειωθεί, αλλά θα αυξάνεται δραματικά.
Κατανοητό είναι αυτό. Όταν μειώνονται δραματικά τα εισοδήματα των εργαζομένων παύει να κινείται η αγορά, σταματά να εισπράττει το κράτος.
Όταν πουλιούνται οι δημόσιες επιχειρήσεις, σταματά να εισπράττει το κράτος. Αποτέλεσμα; Aφήστε το καλλίτερα…

Όσον αφορά τώρα εμάς τους απλούς πολίτες, το τι πρέπει να κάνουμε, τι μπορούμε να κάνουμε, τι πρέπει να ζητήσουμε, πέρα από φανατισμούς και δικαιολογημένα οργισμένη αγανάκτηση είναι ένα απλό μα νομίζω καταλυτικό πράγμα.
Ποιο είναι αυτό; Να ξεσηκωθούμε. Να βγούμε στους δρόμους. Να είμαστε όλοι στους δρόμους.
Και μαζί με μας, όλοι οι λαοί της Ευρώπης.
Γιατί την αλλαγή, μόνο η πίεση των λαών μπορεί να φέρει. Η ιστορία διδάσκει.
Μέσα λοιπόν από την αλλαγή στην Ευρώπη θα γίνει και η δικιά μας αλλαγή. Η αλλαγή προς το καλύτερο.
Πρέπει να φωνάξουμε να μπει στο επίκεντρο ο άνθρωπος.
Μόνο μέσα από την ευημερία και κοινωνική δικαιοσύνη των λαών θαρθεί και η ευημερία των κρατών.
Επειδή όμως το κεφάλαιο ζει και πλουταίνει μέσα από τη δυστυχία των λαών, την αλλαγή πρέπει να την επιβάλλουν οι λαοί.
Και μέσα στο “ λαοί ” είμαστε όλοι. Εγώ, εσύ, αυτός, αυτή.
Δεξιοί, σοσιαλιστές, αριστεροί, απολίτικοι, αναρχικοί…παιδιά με μέλλον αβέβαιο, γυναίκες και άντρες που βαδίζουν στο αύριο χωρίς προοπτική.
Κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχει άλλη λύση και όσοι την επαγγέλλονται κοροϊδεύουν για άλλη μια φορά τον ελληνικό λαό.
Όλοι στους δρόμους…Όσο πιο πολλοί τόσο πιο σύντομα θα φανεί το φως στο τούνελ.
Η επανάσταση του 21ου αιώνα έχει αρχίσει και είναι διαφορετική.
Από την έκβασή της θα κριθεί το μέλλον μας, θα κριθούν οι ζωές μας και οι ζωές των παιδιών μας.




Υ. Σ. Την έξοδο από το ευρώ προσωπικά δεν την ασπάζομαι, πιστεύοντας πως θα είχε οδυνηρά αποτελέσματα. Οι καταθέσεις θα εξανεμίζονταν, η συρρίκνωση των μισθών θα ήταν δραματική, η αγοραστική δύναμη  σχεδόν μηδενική. Κύρια θύματα ο απλός εργαζόμενος λαός. Οι άλλοι, έτσι κι αλλιώς τα χρήματά τους και τις δραστηριότητές τους τα έχουν εκτός Ελλάδας. Αυτοί μπορεί και να την επιδιώκουν. Το κέρδος εξάλλου γι’ αυτούς είναι πάνω απ’ όλα.



ανάγερτος

Δευτέρα 13 Ιουνίου 2011

Βαδίζω γυμνός


Σε κόσμο ντυμένο
στα δήθεν, στα πρέπει,
στα πως, βαδίζω γυμνός.

Υποκριτές δικαστές
να με δικάζουν
κι ένα τσούρμο ποντίκια
να ροκανίζουν ζωές.

Που άφησες τα ρούχα σου;
να με ρωτάνε, με τόνο αυστηρό.
Και γω κοιτώντας στα μάτια τους,
να απαντώ: Τα πέταξα για να μπορώ να ζω…

ανάγερτος