Κυριακή 24 Απριλίου 2011

Γιατί δεν μπορούμε να γνωρίσουμε πλήρως τον άλλο;



Διότι μας εμποδίζουν μια σειρά από φράγματα.   

α) το φράγμα που χωρίζει την εικόνα απ’ τη γλώσσα · «το μυαλό σκέφτεται με εικόνες αλλά για να επικοινωνήσει με κάποιον άλλο, πρέπει να μετατρέψει την εικόνα σε σκέψη και τη σκέψη σε γλώσσα, πορεία όμως απατηλή καθώς στη διάρκειά της συμβαίνουν διάφορα ατυχήματα: η πλούσια, τρισδιάστατη υφή της εικόνας, η εξαιρετική της πλαστικότητα και ευελιξία, οι ιδιωτικές νοσταλγικές συγκινησιακές της αποχρώσεις, χάνονται όταν η εικόνα στριμώχνεται στη γλώσσα.»                                                                                                                                   
Η αλήθεια είναι πως η πληρότητα της ψυχής μπορεί μερικές φορές να υπερχειλίσει σε μια απόλυτη κενότητα της γλώσσας, γιατί κανένας μας δεν μπορεί ποτέ να εκφράσει ακριβώς το μέτρο των αναγκών ή των σκέψεων ή των θλίψεών του. Κι η ανθρώπινη ομιλία είναι σαν στραβωμένος τέντζερης, που πάνω του χτυπάμε πρωτόγονους ρυθμούς κατάλληλους μόνο για να χορεύουν αρκούδες, ενώ λαχταράμε να παίξουμε μια μουσική που να λιώσει τ’ αστέρια.”                                    «Φλωμπέρ» (Μαντάμ Μποβαρύ)
β) το φράγμα που είμαστε επιλεκτικοί ως προς το τι αποκαλύπτουμε
γ) το φράγμα  που εντοπίζεται στον γνώστη, όχι σ’ αυτόν που αποκαλύπτει αλλά μέσα στον άλλο, ο οποίος πρέπει ν’ αντιστρέψει τη σειρά που ακολούθησε ο πρώτος και να μεταφράσει πάλι τη γλώσσα σε εικόνα-στο κείμενο που μπορεί να διαβάσει το μυαλό μας(είναι εξαιρετικά απίθανο να ταυτίζεται η εικόνα του δέκτη με την εικόνα του πομπού). Εξάλλου το μεταφραστικό λάθος επιβαρύνεται κι από το συστηματικό σφάλμα της προκατάληψης. Διαστρεβλώνουμε την εικόνα των άλλων επιβάλλοντάς της τις δικές μας προτιμήσεις και ιδέες.                                                                                                    “Περιτυλίγουμε το φυσιογνωμικό περίβλημα του πλάσματος που βλέπουμε με όλες τις ιδέες που έχουμε ήδη σχηματίσει για κείνο, και στην πλήρη εικόνα του που συνθέτουμε μέσα στο μυαλό μας, οι ιδέες αυτές έχουν σίγουρα την κυρίαρχη θέση. Στο τέλος γεμίζουν τόσο ολοκληρωτικά την καμπύλη του μάγουλου, ακολουθούν με τέτοια ακρίβεια τη γραμμή της μύτης, αναμειγνύονται τόσο αρμονικά στον ήχο της φωνής του, ώστε μοιάζουν πια να μην είναι παρά ένα διάφανο κάλυμμα, έτσι ώστε κάθε φορά που βλέπουμε το πρόσωπο ή ακούμε τη φωνή του, τις δικές μας ιδέες γι’ αυτόν αναγνωρίζουμε κι αυτές παρακολουθούμε.”            «Προύστ»                                                                                         
  “Έχεις φορτώσει αυτό το πλάσμα μ’ ένα σωρό ποιότητες που επιθυμείς πολύ. Έχεις ερωτευτεί το ίδιο σου το δημιούργημα”    «Προύστ»                                                                                                              «Κάθε φορά που βλέπουμε το πρόσωπό του… τις δικές μας ιδέες γι’ αυτόν αναγνωρίζουμε-λόγια που μας δίνουν το κλειδί να καταλάβουμε πολλές σχέσεις που ναυάγησαν» 
δ) το φράγμα που εντοπίζεται στον μεγάλο πλούτο και συνθετότητα κάθε πλάσματος «η ροή της εμπειρίας κάθε ανθρώπου είναι τόσο σύνθετη που θα ξεπερνά πάντα κάθε νέα τεχνολογία»                                                                                                                                         “Ο παπαγάλος του Φλωμπέρ του Τζούλιαν Μπάρνς δίνει μ’ έναν πολύ όμορφο και ιδιότυπο τρόπο ένα παράδειγμα της ανεξάντλητης συνθετότητας του ανθρώπου( η αδυναμία του Μπάρνς ν’ ανακαλύψει τον αυθεντικό παπαγάλο βάζει ένα τέρμα στην πεποίθησή του ότι είναι δυνατόν να παγιδευτεί ο «αληθινός Φλωμπέρ» ο «αληθινός» οποιοσδήποτε )”  
         


                                                                                                                 

Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

σκοτείνιασαν τα όνειρα













Σκοτείνιασαν τα όνειρα
έρχεται καταιγίδα
Μπες στο πιθάρι μη βραχείς
Για δες! Οι ουρανοί ανοίξαν…

Στάλες βροχής ή δάκρυ
ή μήπως καρδιοχτύπι
είναι αυτό που πέφτει;

Αν είναι στάλες φώναξε και βγες
Βγάλε το σώμα σου στη μπόρα
Ζητά η ψυχή να ξεπλυθεί

Αν…χτύποι καρδιάς ή  δάκρυ
Σώπα!!!
 
ανάγερτος

πελαγίσιο κορμί

Πελαγίσιο κορμί με αλμύρα, δροσιά και φεγγάρι
στο δρόμο για συντροφιά.
Χελιδόνι ψυχή, ταξιδεύει μακριά
τη φωλιά της αγάπης να βρει…
Στοργικά, με αγάπη περίσσεια και ψυχή που μεθά
τριγυρνά στα όνειρά μου.
Στις φτερούγες του πάνω, ουρανό ν’ ακουμπώ
και να σιγοτραγουδώ…
η αγάπη αυτή με κάνει φως μου να γελώ!


ανάγερτος



έρωτας

έρωτας…ιδρωμένα κορμιά..σταγόνες ζωής…αγγέλων αρώματα. έρωτας…μουσκεμένο κορμί..σαν να μη φοράς τα ρούχα σου πια..εσύ..η καρδιά σου..και οι χτύποι της…
έρωτας…προσφορά...προσφορά στη ζωή..στην ψυχή…και στους γύρω μας…
έρωτας…μοιρασιά...απλόχερη ζεστασιά σε κορμιά..σε ψυχές..στα όνειρά μας τα τρελλά..εκεί που αγκαλιάζει ο ουρανός τη γη..εκεί που κατεβαίνουν οι θεοί…

Ο έρωτας είναι ένας, χωρίς σύνορα, φραγμούς και αποστάσεις.
Στην καταιγίδα του έρωτα, η ομπρέλα της λογικής λυγίζει.”           

 
Είπαν για τον έρωτα…


Η ουσία του έρωτα είναι η αβεβαιότητα.                    «Ο.Ουάιλντ» 
Στον έρωτα και τον πόλεμο επιτρέπονται όλα!           «Νίτσε»
Μια ζωή χωρίς έρωτα είναι μια χρονιά χωρίς καλοκαίρι. «Σουηδική παροιμία»




ανάγερτος

Κυριακή 3 Απριλίου 2011

Πηλός, αμαρτία και κρασί...

















Πηλός, αμαρτία και κρασί σμίξανε
και φτιάξαν το κορμί σου.
Όλες του κόσμου οι αρετές, οι ατίθασες
και μαλακές σμιλέψαν την ψυχή σου.
Οι μουσικές της θάλασσας, τραχιές,
γλυκές, μελωδικές κεντήσαν τη φωνή σου…
Κι εσύ, ελεύθερη και δυνατή,
παιδί της δίψας για ζωή έπιασες  το τιμόνι…
να ταξιδεύεις διαρκώς, τον κόσμο να μαθαίνεις.
Μα σε ταξίδι μακρινό, του νου και τ’ ουρανού
σταμάτησες για να κατέβεις…και είπες, μετά από καιρό…
το άλλο μου μισό αντίκρυσα που ήταν εκεί
από καιρό, για να με περιμένει…

ανάγερτος

ΜΑΚΡΥΑ ΜΑΚΡΥΑ





















Μακρυά Μακρυά στο χρόνο
κάτι στα μάτια ενός άλλου
θα σε κάνει να ξανασκεφτείς τα μάτια μου
τα μάτια μου που τόσο σ'αγαπούσαν.
Και μακρυά, μακρυά στο χρόνο
σ'ένα χαμόγελο στα χείλη ενός άλλου
θα βρείς την ατολμία μου
για την οποία κάποτε με πείραζες...
Και μακρυά μακρυά στο χρόνο
η έκφραση κάποιου προσώπου
θα σου θυμίσει το προσωπό μου
και τη θλίψη μου, που τόσο αγαπούσες.
Και μακρυά μακρυά στο χρόνο
κάποιο βράδυ θα είσαι μ'έναν άλλο
και ξαφνικά.. ποιός ξέρει πώς.. και γιατί
θ'αρχήσεις να μιλάς για μένα,
μια Αγάπη πιά πολύ μακρυνή.

Luigi Tenko