Τετάρτη 24 Ιουλίου 2013

Ο βλάκας



















Το έξυπνο άτομο γνωρίζει πως είναι έξυπνο. Ο κακοποιός έχει επίγνωση πως είναι κακοποιός. Ο αμόρφωτος άνθρωπος είναι οδυνηρά διαποτισμένος από την αίσθηση της ίδιας του της έλλειψης. Σε αντίθεση με όλα αυτά τα πρόσωπα, ο βλάκας δεν ξέρει ότι είναι βλάκας. Αυτό συμβάλλει πολύ στο να προσδώσει μεγαλύτερη δύναμη, έμπνευση και αποτελεσματικότητα στην καταστροφική του ενέργεια. Ο βλάκας δεν έχει αναστολές εξαιτίας του ότι στερείται αυτού που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν self- consciousness. Με το χαμόγελο στα χείλη, σαν να κάνει το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, ο βλάκας θα εμφανιστεί ξαφνικά για να καταστρέψει τα σχέδια σου, να σου χαλάσει την ησυχία σου, να σου περιπλέξει τη ζωή και την δουλειά σου, να σε κάνεις να χάσεις χρήμα, καλή διάθεση, όρεξη, παραγωγικότητα- κι όλα αυτά χωρίς κακία, χωρίς τύψη και χωρίς λόγο. Βλακωδώς.

Carlo M. Cipolla “Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας” 

Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Η αγάπη για μας

Πόσα τέτοια φιλιά σ’ ένα λόγο γραπτό
να χωρέσουν μπορούν;
Δε μπορούν να γραφούν τα φιλιά
Μουσκεμμένα τα χείλη στην καρδιά σου μιλούν
Σ' αγαπώ!
Απαλά στο αυτί μην ακούσει κανείς
Η αγάπη για μας
Μη μιλάς δυνατά
Θα σκορπίσει...

ανάγερτος

Τρίτη 16 Ιουλίου 2013

Οι δυο φίλοι



















-Αυτός ο κόσμος για λίγους είν’ Αρίστο…
-Δεν το νομίζω Μανωλιό. Δε βλέπεις; Λίγοι είναι όλος αυτός ο συρφετός με τ’ ακριβά αμάξια, με τα παραθαλάσσια, πάνω στα κότερα, στα μπουζουξίδικα, στα ουζερί ολημερίς και στα ρακάδικα;
Ένα εκατομμύριο άκουσα πως είναι πάνω κάτω. Από πηγή τον Παναγή με τα λεφτά, που λέγαμε πως τα ’πιανε. Στην εφορία βρε που δούλευε, τον ξέχασες;
-Μα φίλε μου είναι πολλοί. Τι έγινε; Απ’ ότι ξέρω τα μεροκάματα ποτέ ψηλά δεν ήτανε στη χώρα και να υπήρχαν και δουλειές! Του ποδαριού οι περισσότερες.
- Θαύμα Αρίστο, θαύμα! Σ’ αυτή τη χώρα θαύματα πολλά. Λαός ο περιούσιος, δεν άκουγες που έλεγαν!
-Αχ! Κατακαημένε Μανωλιό, φωνάζεις. Το ξέρω αδελφέ μου που πεινάς και ξέρω και γιατί πεινάς.
Κάποτε σ’ αυτή τη γη, αφέντες ήταν λίγοι. Λίγοι, με δύναμη πολλή. Να φανταστείς, ακόμα και οι Τούρκοι, πάνω σ’ αυτούς στηρίχθηκαν για να μας έχουν σκλάβους. Μετά την ελευθέρωση οι ίδιοι πάλι, με γερμανό για βασιλιά το μαγαζί το στήσανε. Γιατί ανέβασες τα φρύδια, σε πείραξε το μαγαζί; Πως ήθελες, πατρίδα ήθελες να πω; Κατακαημένε Μανωλιό, πατρίδα εγώ και συ τη λέγαμε και πάντα θα τη λέμε.
Τώρα, οι λίγοι γίνανε τρανοί και οι πολλοί γινήκαν λίγοι.
Όχι, δεν είναι αλχημεία. Λωποδυσία λέγεται στη γλώσσα την ελληνική. Γιατί σε κάθε γλώσσα έχει δικό της όνομα.
Επειδή σε βλέπω έτοιμο να με ρωτήσεις και να πεις, μα και γιατί, χαζοί αυτοί να μοιραστούν το βιος τους μ’ άλλους; θα σου το απαντήσω.
Σε γλώσσα ποδοσφαιρική μιας και κατέχεις το άθλημα.
Τι ομάδα είσαι στο ποδόσφαιρο βρε Μανωλιό;
-Πανάθα είμαι φιλαράκι, το ξέρεις και σχόλια δεν δέχομαι.
-Ας είσαι ότι θέλεις, ξέρεις, απ’ το ποδόσφαιρο απέχω.
Αλλού να καταλήξω θέλω.
Πες μου, ειλικρινά όμως, πέτσινα πέναλτι πόσα σας έδωσαν εφέτος;
-E.. καμμιά επτά..
- Ο Παοκ; έλα, ξέρω πως κρατάς αρχείο.
- Πέντε, αν θυμάμαι καλά.
-Η Αεκ;
-Πέντε κι αυτή νομίζω.
-Ο Ολυμπιακός;
- E….O Γάβρος δέκα… αφού έχει τη διαιτησία με το μέρος του.
- Το πρωτάθλημα ποιος το πήρε;
-Ποιος άλλος, θέλει και ρώτημα; O Ολυμπιακός.
Καλά γιατί τα λες τώρα όλα αυτά, το θέμα άλλο είναι.
-Όχι φιλαράκι. Όλα την ίδια βάση έχουν.
Έπρεπε όλοι που είναι στο παιχνίδι συνένοχοι να γίνουν, να μην υπάρχει αντίσταση. Σήμερα ο Ολυμπιακός, αύριο ο Παναθηναϊκός, μεθαύριο η Αεκ… και να κυλάει ο καιρός. Εγώ και συ φωνές κακό στα γήπεδα, με τα μυαλά στα κάγκελα κι όχι στο φαγοπότι. Επαγγελματίες Μανωλιό γι’ αυτό και κάνανε το άθλημα επαγγελματικό. Πώς να ξεπλύνεις καραβιές αλλιώς. Πρέπει να φέρεις ξένους, να χτίσεις μύθους, να φέρεις άσημους με παχυλούς μισθούς που να τραβούν το τρένο.
Θυμάσαι το ποδόσφαιρο ερασιτεχνικό ή έστω ημιεπαγγελματικό;
Όχι πως όλα ήτανε αλλιώς. Και τότε ο ισχυρός το νήμα πρώτος έκοβε. Μα είχε κάτι πιο αγνό βρε αδελφέ. Υπήρχαν και παράγοντες σωστοί. Υπήρχαν παίκτες με ψυχή, με λεβεντιά, που το μισούσαν το άδικο.
Δεν θα ξεχάσω φάση. Τον αρχηγό της Aεκ και της Εθνικής τον Μίμη Παπαϊωάννου, μόνο μπροστά στο τέρμα το αντίπαλο να σταματά στα ξαφνικά κάτι να λέει στον λάισμαν και να γυρίζει πίσω. Κανείς δεν το κατάλαβε από μας πως πριν βρεθεί μονάχος μέσα στα δίχτυα με το γκολ η μπάλα χτύπησε στα χέρια. Ήτανε βλέπεις αρκετό που το εγνώριζε αυτός.
Για πες μου, τώρα ποιος θα το έκανε αυτό! Γι’ αυτό σου λέω.
Μαζί με το ποδόσφαιρο και τη ζωή μας επαγγελματική την κάνανε.
Επαγγελματική συνενοχή για να μπορούν να λένε, τι θέλεις τώρα και μιλάς; Μαζί τα φάγαμε.
Μα θα μου πεις. Εγώ τι φταίω; Κι αν είναι αρκετοί, μειοψηφία είναι. Το ένα δέκατο… Δεκάρα τσακιστή δεν έφαγα.
Το ξέρω. Το μόνο λάθος μας που με τη στάση μας βοηθάγαμε αυτούς να κλέβουν. Μεγάλη η συζήτηση. Τέλεια στημένο το παιχνίδι. Μας χώρισαν σε οπαδούς στα πρότυπα της μπάλας. Σε πράσινους, σε κίτρινους, σε κόκκινους, σε μπλε. Μας δώσαν και φανέλες να τις φοράμε στις γιορτές.
Μας δώσαν σημαιάκια. Με τριφυλιές, με κεφαλές, με αετούς δικέφαλους και κάναν τόπι τις ζωές. Με πώρωση οπαδική να χαίρεσαι να βλέπεις το στημένο.
Τυχαία φίλε μου, ποτέ και τίποτα δεν γίνεται κι αν θέλεις, όπως και γω το θέλω, ν’ αλλάξουν όλα ριζικά, τότε ξεκίνα σήμερα αλλάζοντας εσένα, αλλάζοντας εμένα.


ανάγερτος

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Πεθαίνει για να ζήσει

















Ξερά τα χείλη κι η γλώσσα κομμάτια
σε θάλαμο βουβό να λιώνει σαν κερί
Χέρια οστά που τρέμουν,
σ’ ένα κομμάτι από χαρτί
πυροδοτούν τον πόθο
να μην τελειώσει ακόμα
Όλη η ζωή ένα χαρτί και το μυαλό
μια αστραπή να καίει το πέρασμά του
Όλοι εκεί
Οι τρεις γενιές μαζί
Στο προσκεφάλι του
Τα χέρια του χαϊδεύουν, τα χείλη,
τα μαλλιά
Το στήριγμά του στη ζωή, αγία,
καρτερική φροντίδα
Το σπλάχνο του, θυσία,
στον άνθρωπο προστάτη του,
στο δάκρυ του
σκεπάζει την καρδιά
και το εγγόνι,
ευλογία, αναπολεί
στα σκοτεινά πνιχτά,
τον άνθρωπο που το μεγάλωσε
Βραδιάζει ή χαράζει;
Ποιος να το πει με σιγουριά!
Μόνο η αγάπη το μπορεί,
και έχει αποφασίσει                                                                  
Ο άνθρωπος που αγαπά
και φεύγει με αγάπη
Δε χάνεται
Πεθαίνει για να ζήσει

“ Σ’ έναν αγωνιστή της ζωής ”
Υπάρχουν ήρωες μα είναι αφανείς…


ανάγερτος

Κυριακή 7 Ιουλίου 2013

Πλανόδιοι πωλητές



















Πλανόδιοι πωλητές τα σύννεφα στην κεντρική πλατεία
διαλαλούν τις συμφορές που έρχονται.
Σε πάγκους χειροποίητους, με υλικά απ’ τα βουνά,
ξεβράσματα από θάλασσα, των δρόμων τα απάνθρωπα,
πουλάνε τα μελλούμενα.

Ο κόσμος κοντοστέκεται,
λοξά κοιτά ειρωνικά με τα χαμόγελα κλειστά.
Ρηχός μέσα στη φτήνια του, όλα φτηνά τα βλέπει.

Μαυριδεροί και σκυθρωποί οι πωλητές,
χωρίς μπλουζάκι ιταλικό, χωρίς πατούμενο δετό,
χωρίς μαλλί βαμμένο,
άπιστοι διακονιάρηδες σ’ αυτή τη χώρα των πιστών.

Ελάτε κόσμε, δεν είμαστε επαίτες.
Κι αν είναι το αντίτιμο, ελάτε τώρα δωρεάν.
Πάρε να δεις, να μάθεις. Δεν είναι ότι φαίνεται.
Μεσ’ στο φθηνό είν’ η αλήθεια που ζητάς.
Εγώ πουλώ ιδέες.

Βραχιόλια με τα όνειρα και μενταγιόν κοχύλια,
σκέψεις φτερούγες δυνατές ν’ αντέχουν να πετάνε.
Έχω κατέβει χαμηλά και το υγρό με δυσκολία το κρατώ.
Δεν είναι σύννεφο κοινό αυτό που στέκει πάνω.
Είν’ η φωτιά που έρχεται.
Θειάφι υγρό, παραλλαγή νερό, να κάψει ότι έμεινε.

Παρακαλώ, μη προσπερνάς. Εγώ,
για σένα είμαι εδώ.
Όσο ακόμα το κρατώ, παρακαλώ.
Βοήθα με…

 ανάγερτος

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

δυο που ταίριαξαν...

Δύο που ταίριαξαν, κι αν χωριστούν, θα ενωθούν ξανά μόλις βρεθούν.
Οι εσοχές του ενός ταιριάζουν με τις προεξοχές του άλλου....
Μαζί φτιάχνουν το συμπαγές, το αεροστεγές, το αδιάρρηκτο...


Έυα Ομηρόλη

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Μη περιμένεις να φανεί


















Μη περιμένεις να φανεί απόψε το φεγγάρι.
Μισοτιμής πουλήθηκε με τελετή ανατολής
όπως παντρεύουν το παιδί χωρίς να το ρωτάνε.
Ο δρόμος μας σκοτάδι.
Μακάβρια ευρήματα σε σκοτεινά κτερίσματα.
Φωνάζει το στερέωμα, ουρλιάζει.
Με τεχνητή αναπνοή βαθιά ηχώ ότι φωνή απέμεινε.
Όσο βουλιάζουμε μαζί μη το φοβάσαι.
Η πίεση που αγγίζει ευαίσθητη χορδή δεν είναι για πολύ.
Θα σπάσει.
Δεν είναι οι ζωές χορδές να παίζεις πάνω τους κοντσέρτα.
Η μουσική, αυτή που δένει το ζωντανό με το νεκρό, είναι ψυχή.
Των κολασμένων η ζωή πάνω σε νότες αίμα.
Είναι οργή, λάβα καυτή που χάνεται, βαθιά μέσα στο βλέμμα.

ανάγερτος