Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017

Μαζί θα γιορτάζουμε
























Η μορφή σου για μένα
καθρέφτης
Η φωνή σου, η σκόνη
που μπλεδίζει
τα χείλη μου
Στον ίδιο τοίχο
Κρεμασμένοι για χρόνια
Ακουμπισμένος
στέκεις τώρα, μα
Εμείς, πάντα μαζί
θα γιορτάζουμε...

ανάγερτος


Τρίτη 5 Δεκεμβρίου 2017

Οι καιροί αλλάζουν




Οι Καιροί Αλλάζουν
Ελάτε συγκεντρωθείτε τριγύρω άνθρωποι
Όπου και να τριγυρίζετε
Και παραδεχτείτε ότι τα νερά
Γύρω σας έχουν φουσκώσει
Και δεχτείτε επίσης ότι σύντομα
Θα είστε μουσκεμένοι μέχρι το κόκαλο
Αν για σας ο χρόνος
Είναι πολύτιμος
Τότε καλύτερα να αρχίσετε να κολυμπάτε
Αλλιώς θα βυθιστείτε σαν πέτρα
Γιατί οι καιροί αλλάζουν
Ελάτε συγγραφείς και κριτικοί
Ποιος προφήτευσε με το στυλό σας;
Και κρατήστε τα μάτια σας ορθάνοικτα
Η ευκαιρία δεν θα έρθει ξανά
Και μην μιλάτε πρόωρα
Για ο τροχός ακόμα γυρίζει
Και δεν υπάρχει τρόπος να μάθεις
Ποιον θα κληρώσει (θα ονομάσει).
Γιατί αυτός που χάνει τώρα
Θα είναι αυτός που αργότερα θα κερδίσει
Γιατί οι καιροί αλλάζουν
Ελάτε γερουσιαστές και βουλευτάδες
Παρακαλούμε να λάβετε σοβαρά υπόψη σας την πρόσκληση
Μην στέκεστε στην πόρτα
Μην μπλοκάρετε τον διάδρομο
Γιατί αυτός που θα πάθει κακό
Θα είναι αυτός που έχει χρονοτριβήσει
Υπάρχει μια μάχη έξω
Και μαίνεται.
Σύντομα θα χτυπήσει στα παράθυρά σας
Και θα τραντάξει τους τοίχους σας
Γιατί οι καιροί αλλάζουν
Ελάτε μητέρες και πατέρες
Απ' όλη τη γη
Και μην επικρίνετε
Ό, τι δεν μπορείτε να καταλάβετε
Οι γιοι και οι κόρες σας
Είναι έξω από τον έλεγχο σας
Ο παλιός δρόμος σας
Γρήγορα γίνεται ξεπερασμένος.
Παρακαλούμε παραμερείστε (αφήστε ελέυθερο το νέο)
Εάν δεν μπορείτε να βοηθήσετε
Γιατί οι καιροί αλλάζουν
Το όριο έχει τεθεί
Η κατάρα έχει πέσει
Το αργό τώρα
Αργότερα θα είναι γρήγορο
Όπως το παρόν τώρα
Αργότερα θα είναι παρελθόν
Η τάξη των πραγμάτων
Ξεθωριάζει γρήγορα .
Και το πρώτο τώρα
Αργότερα θα είναι τελευταίο
Γιατί οι καιροί αλλάζουν.


Bob Dylan

Έτσι να είσαι





















Σε ό, τι κάνεις να είσαι σε "κίνηση"
Σαν όνειρο
Το πιο δύσκολο, να ξεκινάς
από κει που σταμάτησες
Όταν σταματάς, οι εικόνες μένουν ακίνητες
Ο χρόνος δράσης γίνεται χρόνος σκέψης
Η ακίνητη σκέψη, αδιέξοδη ορμή
Ο έρωτας γίνεται φτέρωμα μόνο
Στο φως του φεγγαριού
Στο στήθος σου απάνω
Ασημένια πληγή.

ανάγερτος


Το στοίχημα, η προσδοκία

























Αν η ζωή είναι παιχνίδι, η προσδοκία είναι το στοίχημα

ανάγερτος


Άτιτλο




Θέλει φωτιά να καίει μέρες
Θέλει σαν ξαποστάσει ο κουρνιαχτός
να μη μυρίζει σάπιο
Θέλει στα μάτια σου
να σε κοιτώ φεγγάρι μου
χωρίς ντροπή, με πόθο
Θέλει την ώρα την τρεχούμενη
ένα καινούργιο σκηνικό · στο βρώμικο
με γυρισμένες πλάτες και στήθη
να λούζονται στο φως
Θέλει...


ανάγερτος


(Στην αγαπημένη μου φίλη Konstantia Fagadaki ένα μεγάλο ευχαριστώ για την παρουσίαση του άτιτλου αυτού ανέκδοτου ποιήματός μου στο θαυμάσιο ιστολόγιό της Konstantiafagadaki.weebly.com

Πώς μπόρεσες;





















Στη φρίκη της οδύνης
στη μέση, η λύπη στέκει
Αχ και νάσουνα φυγάς !
Θα ήξερα πως λόγος θα υπήρχε
και αιτία, πως σε κάποιους χρωστάς
πως από κάποιους προσπαθείς
να ξεφύγεις, πως της ψυχής σου
τα αβάσταχτα μαρτύρια απωθείς
Τώρα, η παρουσία σου ακόμα πιο βαριά
Κρατάς στα χέρια σου τη μεγάλη
ξύλινη βαλίτσα και πας, μετρημένα
βήματα, άδακρυς, χωρίς ίχνος
εκδίκησης, με την απορία τη δική μου
-Πώς μπόρεσες να κρύψεις
τόσα χρόνια, τόση λύπη!-

ανάγερτος


( Στην αγαπημένη μου φίλη Γεωργία Κοτσόβολου ένα μεγάλο ευχαριστώ για την παρουσίαση του ανέκδοτου ποιήματός μου “Πως μπόρεσες; “στο θαυμάσιο ιστολόγιό της https://homouniversalisgr.blogspot.gr/.../blog-post_31.html )


Απλός θεατής

























Κουφάρι λευκό, λευκοί υπηρέτες
επισκέπτες με χάρτινα μέλη
ασθενοφόρο παλιό, βελόνες στο σώμα
η καμπάνα, ο κτύπος της πρόβας
η εγκατάλειψη, η απώλεια, Εσύ
το πιο μεγάλο φως στο πιο βαθύ σκοτάδι
"πρεμιέρα"! φωνάζεις κι εγώ
όπου με τίποτα δεν θ' αντάλλαζα
την αγκαλιά σου
με την αιώνια ανάμνησή σου,
απλός θεατής.

ανάγερτος


Κορίτσι του Οκτώβρη





















Βυθίζομαι άσαρκος
Σατέν εσώρουχο δικό σου πάνω μου
Παραφωνία στο καρφωμένο μαχαίρι
που καθρεφτίζει την όψη σου
Τα πεταμένα λόγια σου
Κορίτσι του Οκτώβρη
Κορίτσι δικό μου
Μουσκεμένο μου κορμί
Χάρισέ μου τη σάρκα σου.

ανάγερτος


Η βροχή




 Πως μαρτυρά η βροχή
το χάδι του φιλιού, τη μελαγχολία
το βλέμμα της αναζήτησης...
Χαμένη μου ζωή!
Όλο και πιο πολλοί, κι ας μην
τους ακούς να το λένε
Πίσω από γκρίζους και
γυάλινους τοίχους
αφουγκράζονται μόνο
τον παλμό της βροχής
που φυραίνει
καθώς πέφτει το βράδυ.

ανάγερτος

Συγχώρα με





Ένα ανέκδοτο ποίημά μου σ' ένα υπέροχο βίντεο.
Δημιουργός η αγαπημένη μου φίλη Despina Savidou
την οποία και ευχαριστώ από καρδιάς!

ανάγερτος

Του έρωτα ο φόβος

























Θέλω να περιμένεις, είπα
και με περίμενες
Μπορεί κι ακόμα
να περιμένεις, δεν ξέρω
Το "περιμένω" έχει τη δική του
ψυχή, όπως το "θέλω" και
στη συνάντηση
ο πιο μεγάλος φόβος, είν'
των ψυχών αυτών
ο θάνατος
Πυριγενής του πάθους.

ανάγερτος


Ανημποριά





















Είν' οι λυγμοί αστέρια
που τα' πνιξε ο έρωτας
και τα κορμιά, σαν τοίχοι
γκρεμίζουν στην
ανημποριά, ξεθωριασμένοι
απ' την ανάγκη
καθώς στέκουν.

ανάγερτος


Εξ' αφορμής...





















Δεν είναι η άγνοια, είναι η έκπληξη πως δήθεν δε γνωρίζουμε τα αυτονόητα.
Είναι η απενοχοποίηση του κουτοπόνηρου.
Το σάπιο σανίδι του θεάτρου που ενώ δείχνει να παρακολουθεί το έργο,
περιμένει την κατάλληλη στιγμή.
Όχι για να σταματήσει, μα για να γκρεμίσει.
Πλην εαυτού και επί σκοπώ. 
Ο σύγχρονος κριτής των πάντων!

ανάγερτος


Στη βροχή των ανέμων





















Στη βροχή των ανέμων
ν´ αγκαλιάζεις χρυσάνθεμα
Μην αφήνεις το πάθος
να χαθεί απ´ τον έρωτα
Ένας μίσχος γυμνός,
ουρανός που του κλέψαν το φως.

ανάγερτος


Τι λες, θα βρέξει;





















Σηκώθηκε σκόνη και δε βλέπω απόψε.
Οι λέξεις μου ιδρωμένες και φιλόδοξες
σε χιλιάδες γραπτά απέναντι
κι εγώ, περιμένω. Όλα καταλαγιάζουν
κάποτε, όλα σιωπούν, όλα γυρίζουν εκεί
που ξεκίνησαν, όλα θυμούνται κι ας αργούν.
Τι λες, θα βρέξει;

ανάγερτος


Θερινά σινεμά





















Θερινά σινεμά

Η χαμένη ταυτότητα

Η καρδιά που γελά

Των πουλιών η γλυκιά

και ανέμελη φλυαρία

Για αρχή

Να ανταμώσουμε όλοι εκεί.


ανάγερτος


Παρασκευή 30 Ιουνίου 2017

Ο δαμαστής ο έρωτας




























 Ο δαμαστής ο Έρωτας
κι η πορφυρή Αφροδίτη,
μαζί σου παίζουν βασιλιά
κι οι μαυρομάτες Νύμφες.
Σε σένα που συχνά γυρνάς
στις πιο ψηλές βουνοκορφές,
ευλαβικά προσπέφτω...
Την προσευχή μου εισάκουσε
κι έλα κοντά σε μένα,
για να γενεί ό,τι ζητώ.
Τον Κλεόβουλο, Διόνυσε,
καλά να συμβουλέψεις,
τον έρωτά μου, βασιλιά,
για να δεχτεί τ' αγόρι.
Πάλι ο ξανθός ο Έρωτας
τη κόκκινή του μπάλα
μου πετά και με κεντρίζει
με τη νια παιγνίδι ν' αρχινήσω,
που 'χει σαντάλια πλουμιστά.
Μ' αυτή, μια και κρατά
απ' την τρανή τη Λέσβο
που 'ναι γεμάτη αρχοντικά,
σνομπάρει τ' άσπρα μου μαλλιά
κι αλλού κοιτά και χάσκει...

Ανακρέων

( Ο Ανακρέων ο Τήιος ήταν αρχαίος Έλληνας λυρικός ποιητής, θεωρούμενος ένας από τους εννέα λυρικούς ποιητές της αρχαιότητας.)
Έτος γραφής 550 πχ.




Άγονη σκέψη

art by TIna Schwichtenberg & DynOpt 






























Μην αφήνεις το χρόνο να ληστεύει τη σκέψη σου.
Όσο περνά, ξεθωριάζει την ατιμία και η άποψη
που θα κρίνει το μέλλον σου, πιθανά θα είναι ταυτόσημη
με αυτή που δημιούργησε το παρόν σου.
Ο φαύλος κύκλος της άγονης σκέψης καλλιεργείται,
συντηρείται, στηρίζεται στη λήθη και αποβλέπει
στην αέναη κυριαρχία των "εμπόρων".


ανάγερτος


Θέλει...


Θέλει φωτιά να καίει μέρες
Θέλει σαν ξαποστάσει ο κουρνιαχτός
να μη μυρίζει σάπιο
Θέλει στα μάτια σου
να σε κοιτώ φεγγάρι μου
χωρίς ντροπή, με πόθο
Θέλει την ώρα την τρεχούμενη
ένα καινούργιο σκηνικό · στο βρώμικο
με γυρισμένες πλάτες και στήθη
να λούζονται στο φως

Θέλει...

ανάγερτος


Ήσουν εκεί


























Ήτανε σούρουπο, ο ήλιος
θώπευε τη θάλασσα
Στην αγκαλιά του, κάθε σταγόνα
λαχταρούσε το τέλος
Ήσουν εκεί, όπως και χθες
Ήμουν εκεί, όπως για πάντα. Θυμάσαι;
Θυμάσαι τη λάμψη μεσ' στα μάτια μου;
Με είπες, ήλιε μου!
Σε είπα, θάλασσά μου!
Με είπες, αίμα μου!
Σε είπα, δεν θα στεγνώσει ποτέ!

ανάγερτος


Το πέταγμά σου





















Μη τα σκοτώνεις τα πουλιά

Μη διώχνεις τους ανέμους

Μη διώχνεις τ' όνειρο μακριά

Το πέταγμά σου

Με τα χέρια σου τα ίδια

Μη σκοτώνεις


ανάγερτος



Εκεί να πατάς





















Πάνω στα ίχνη Του
Εκεί να πατάς
Στα μεγάλα τα όχι
Αήττητος
Ορθός
Αναστάσιμος

ανάγερτος



Δε με ακούς;























Που πήγε το αίμα σου;
Που κατοικείς;
Πώς ξημερώνεις;
Δε με ακούς;

Όταν λέω μακριά
Εννοώ στα βαθιά

Όπου σ’ αγγίζω


Πονάω


ανάγερτος



Πέμπτη 29 Ιουνίου 2017

Γλυκέ μου θάνατε






























" Ήρθες τη μέρα που τα πουλιά πετούσαν
χαμηλά και το σκυλί ανήσυχο στα πόδια
μου τριβόταν.
Στα χείλη κόκκινο κρασί και συ μαζί μου
Ήρθες και έμεινες για να μεθύσεις
τη ζωή μου.
Γιατί γλυκέ μου θάνατε, απ' τη ζωή
μεθάς· το ποτό είναι μονάχα να ξεχνάς."


ανάγερτος ( " Ο Κήπος του Ανάγερτου " απόσπασμα )


Σ' αυτό πιστεύω

























Σ' ό,τι δεν είναι πιστευτό
Σ' ό,τι δεν είναι μπορετό
Σ' αυτό πιστεύω

ανάγερτος



Συγχώρα με






























Όταν νοιώσουν οι λέξεις φυλακή την καρδιά σου,
δραπετεύουν σε φύλλα,
πάνε σ’ άλλες καρδιές να κρυφτούν

Ποιητή

Εσύ που είπες καθαρά
Πως η ζωή
Με τους δραπέτες προχωρά
Συγχώρα με

Για μένα
Eσύ χρεώθηκες τη βρώμικη δουλειά

Σαν το Χριστό

ανάγερτος