Παρασκευή 29 Ιουνίου 2012

Αντανακλάσεις...



Αντανακλάσεις
φωτεινές σιωπές
αόρατες σκιές
υπνοβατούν
στο ζοφερό σκοτάδι
της ματαιότητας.
Που να βρεθεί διαφυγή
όταν ο έρωτας
είν’ ο καθρέφτης;

ανάγερτος

Τετάρτη 27 Ιουνίου 2012

Απρόσμενη αγάπη







Απρόσμενη αγάπη,
μεσ' στο φιλί
φυλάκισες
την ύπαρξη.
Πως να μερέψει η ζωή
μακριά απ' τα χείλη;

ανάγερτος




Τρίτη 26 Ιουνίου 2012

Ούτε που τόχα φανταστεί














Μεσ’ στου ονείρου τα στερνά,
στο στοιχειωμένο σπίτι,
ψυχή μου λάγιασες.
Στο χείλος του γκρεμού αντίκρυ,
μέσα στο μπλε της θάλασσας
χανόντουσαν οι μνήμες
χρόνια τώρα.
Ούτε που τόχα φανταστεί!
Ίσαμε χθες θαρρώ πως ήταν,
τότε που παίζαμε μικροί.
Τοίχοι υγροί, σάπια καδρόνια,
ανατριχίλα στο κορμί
σε ένα σπίτι θάνατο
που μύριζε ζωή.
Ούτε που τόχα φανταστεί
πως θα χανόμασταν ξανά μαζί
στο πέλαγος,
γυμνοί χωρίς σημάδια.

 ανάγερτος

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Η τελευταία η ζαριά...
















Κι ύστερα χάθηκαν τα λόγια…
μεσ’ στο λιοπύρι έλιωσαν.
Έπνιξε ο ατμός την καμινάδα
στο καμίνι της φάμπρικας.
Πλανόδιοι ρακοσυλλέκτες οι λέξεις,
παραδομένοι στη σκουριά του θάνατου,
γυρεύουν την απάντηση
σ’ έναν κόσμο που χάθηκε.
Πώς να ξεχάσεις το κύμα που σ’ αγκάλιαζε!
Τα αδηφάγα μάτια!
Δεν άκουγες τα ζάρια που σου λέγανε˙
έπαιξες κι έχασες.
Μα κάθε που βραδιάζει,
έρχεται το ασυνείδητο να σου θυμίσει λόγια.
Αυτή η ζωή δεν χάθηκε.
Η τελευταία η ζαριά δεν παίχτηκε ακόμα.

ανάγερτος

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Σώπασες...
















Σώπασες…
Όπως η χώρα που γυρνά
μεσ’ σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Όπως το χρώμα που στέγνωσε
στο χώμα.
Σαν το μυαλό ενός ανάπηρου λαού.
Σώπασες…
κι η μουσική φάλτσα ηχεί.
Σώπασες…
Σου νέκρωσαν τη σκέψη
οι πειρασμοί, το βόλεμα,
το κάλπικο το χρήμα.
Να νοιώθεις πλούσιος,
αν και φτωχός.
Γεμάτος, αν και κενός.
Σε κόσμο ψεύτικο χωρίς φαντάρους,
έγινες στρατηγός
και
Σώπασες…
Μα, πίσω απ’  την οθόνη κοίτα.
Έρχονται ορδές, ήρθαν.
Χωρίς ακόντια και βέλη.
Οι Πέρσες μπήκαν στις καρδιές.
ΞΥΠΝΑ!!!

ανάγερτος

Τρίτη 19 Ιουνίου 2012

Μολυβιά το κορμί...















Βράδια χλωμά
σε ανέραστη πόλη
πατάνε το γκάζι
Μηχανή που ουρλιάζει
να ξορκίσει κακό
Μολυβιά
σε μπλοκάκι λευκό
το κορμί
φαντάζει νεκρό.
Κι ένα χέρι…
το δικό σου το χέρι
προσμένει
να του δώσει ζωή.
Πόση αγάπη
μπορεί να χωρέσει
μια καρδιά στο χαρτί;

ανάγερτος

Όταν αυτή η χώρα...













Όταν αυτή η χώρα πάψει να κατοικείται από ιδιώτες αλλά από πολίτες, τότε και μόνο τότε, θα μπορέσει να ατενίζει με αισιοδοξία το Αύριο. Αυτό βέβαια θέλει παιδεία…παιδεία, όχι εκπαίδευση, εκεί είναι κρυμμένο το μυστικό της αφύπνισης της συνείδησης. Αυτό είναι το πρώτο που θα πρέπει να απαιτήσουμε και να διεκδικήσουμε από αυτούς οι οποίοι, επειδή το γνωρίζουν πολύ καλά φροντίζουν για το αντίθετο.
Ας μη ξεχνάμε πως, ιδιώτη στην Αρχαία Ελλάδα αποκαλούσαν αυτόν που δε συμμετείχε στα κοινά. Σαν επιπτώσεις δε, είχε αφαίρεση πολιτικών δικαιωμάτων, κατάσχεση περιουσίας, εξορία ή θάνατο.
Με τον καιρό η λέξη ιδιώτης, απέκτησε την έννοια του “ηλίθιου”, γιατί φανέρωνε απαξίωση, ανευθυνότητα και οκνηρία.
Ο “ηλίθιος” εξάλλου,  ένα από τα αριστουργήματα του Ντοστογιέφσκι, ως “idiot” αναφέρεται.

ανάγερτος

Κυριακή 17 Ιουνίου 2012

Περίμενέ με ουρανέ


Περίμενέ με ουρανέ
Το τελευταίο αστέρι σου
μεσ’ στα μαλλιά της
ζωγραφίζω
Σου το’ χα πει…
χωρίς το φως της
δεν θα μπορείς να δεις τη γη
δεν θα μπορώ να ζήσω.

ανάγερτος

Σάββατο 16 Ιουνίου 2012

Καρδιές υπάρχουν;


Συνωστισμός στις συνειδήσεις των λαών
Ψάχνουν διέξοδο στην έξοδο κινδύνου
Εκρηκτικά πολλά
Καρδιές υπάρχουν;

ανάγερτος


Παρασκευή 15 Ιουνίου 2012

όταν η θύελλα κοπάσει...


















Και όταν η θύελλα κοπάσει, δεν θα θυμάσαι πώς τα κατάφερες... πώς τα κατάφερες και επιβίωσες.
Δεν θα είσαι καν σίγουρος, αν η θύελλα όντως κόπασε ή αν πραγματικά υπήρξε ποτέ. Ένα πράγμα είναι σίγουρο. Όταν ξεπεράσεις την θύελλα, δεν θα είσαι ο ίδιος άνθρωπος που μπήκε μέσα της.
Αυτός ήταν άλλωστε εξ'αρχής και ο σκοπός της.

Haruki Murakami

Πέμπτη 14 Ιουνίου 2012

Η μοίρα












Κι ενώ τίποτε δεν πρόδιδε τη συμφορά
Ήρθε η μοίρα να βάλει τάξη
Όπως χρόνια τώρα βάζει τάξη
Η εξουσία στους κατατρεγμένους

ανάγερτος

Μην πιστέψετε...
















Και αν πρέπει να σας πω κάτι ακόμη, ας είναι το εξής: Μην πιστέψετε πως αυτός που προσπαθεί να σας παρηγορήσει, ζει χωρίς να μοχθεί ανάμεσα στις απλές και σιωπηλές λέξεις, που έχουν ενίοτε ευεργετική επίδραση επάνω σας. Η ζωή του κρύβει πολλή κούραση, πολλή θλίψη, και βρίσκεται πολύ πίσω από τη δική σας. Όμως αν ήταν διαφορετική, δεν θα μπορούσε ποτέ να βρει τις λέξεις αυτές.

Ράϊνερ Μαρία Ρίλκε

Τετάρτη 13 Ιουνίου 2012

Σε σένα μιλάω












Αναρωτήθηκες ποτέ, τι είναι αυτό που κάνει αυτόν που πεθαίνει από την πείνα να μην έχει τη δύναμη να αντιδράσει; Nα σπάσει έστω μια τζαμαρία μαγαζιού, να μπει και να αρπάξει κάτι να φάει για να μην πεθάνει; Είναι η εξαθλίωση. Η ψυχολογική εξαθλίωση κύρια, αυτή που παραλύει κάθε άμυνα. Που σου στερεί το δικαίωμα της αντίστασης να ζήσεις. Αυτό είναι που διακυβεύεται σήμερα. Το δικαίωμα της αντίστασης να ζήσεις.
Κι αν ακόμη σου δώσουν ένα κομμάτι ψωμί να μην πεθάνεις από πείνα, σκέψου απλά πως ο άνθρωπος δεν πεθαίνει μόνο από έλλειψη τροφής.
Ο ψυχολογικός θάνατος είναι ο πιο φοβερός.
Φαντάσου απλά τη ζωή σου να φυτοζωεί και όλα τα άλλα χαμένα.
Φαντάσου τη ζωή των δούλων…όσο μπορείς βέβαια να το φανταστείς.

Την ιδεολογία του μπορεί να την έχει ο καθένας και να την κρατά σαν φυλαχτό, μα τώρα μιλάμε για επιβίωση.
Πριν να είναι αργά, όσο ακόμα υπάρχει δύναμη ψυχών, πρέπει να αντισταθούμε. Να αντισταθούμε στο θηρίο που είναι αόρατο και ετοιμάζεται να κατασπαράξει τις ζωές μας. Στο θηρίο που μας τάιζε χρόνια τώρα με κάλπικη ευδαιμονία, εφήμερη δόξα, διαφθορά και συναλλαγή. Έτσι ώστε, κοιλιόδουλοι και με βρώμικη συνείδηση να γίνουμε χωρίς αντίσταση εύκολη λεία στα δόντια του.
Κι ως ένα βαθμό το έχουν καταφέρει. Πόσοι και πόσοι δεν είναι αυτοί που μπορούν να πουλήσουν και την ψυχή τους στο διάβολο για λίγη εφήμερη δόξα, για λίγη εφήμερη ευδαιμονία!
Ευτυχώς το μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας μας δεν έχει σαπίσει ακόμα…και τα νιάτα αυτής της χώρας είναι ότι πιο λαμπρό, ότι πιο αστραφτερό έχει να παρουσιάσει ο τόπος. Είναι, και το πιστεύω απόλυτα, η μεγάλη μας ελπίδα. Ναι αυτά είναι…τα παιδιά με τις ματωμένες καρδιές…αυτά που  εσύ και γω  δυσανασχετούσαμε σαν χάλαγαν την ησυχία μας…βολεμένοι στον ψεύτικο παράδεισό μας.
Ναι…δεν διακυβεύεται ούτε η Ε.Ε ούτε το Ευρώ…Διακυβεύεται η ζωή σου.
Και πριν προλάβεις να πεις κάτι από αυτά που σε τρομοκρατούν μέρα νύχτα τώρα…θα σου πω όχι τι λένε οι “ηγέτες” σου, αλλά το τι είπε μόλις χθες στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο μια γερμανίδα ευρωβουλευτής, η Γκαμπριέλα Τσίμερ.: “Πάψτε να εκβιάζετε τους έλληνες ψηφοφόρους. Ο ελληνικός λαός θέλει να μείνει στο ευρώ, αλλά θέλει να έχει και τις απαραίτητες συνθήκες για να ζήσει” Και σεις Έλληνες πολιτικοί, έμπειροι και στιβαροί σιωπάτε… Ούτε το σθένος να το πείτε δεν έχετε, χώρια που πιστεύετε πως θα κερδίσετε κιόλας…Πόσο κοντόφθαλμοι είστε! Πόσο λίγοι σαν Έλληνες είστε! Το Αύριο είναι τόσο μα τόσο κοντά…η φλόγα του μας έχει ήδη αγκαλιάσει…

Υ.Γ. Και κάτι ακόμα…
Όλοι, ακόμη κι οι κατακτητές, εκτιμούν και σέβονται αυτούς που αγωνίζονται για τη ζωή τους και για την πατρίδα τους.
Τους  υποταγμένους και απάτριδες, δεν τους θέλει κανείς.
Πριν λίγα χρόνια, αφού έκαναν τη δουλειά τους, μετά τους εκτελούσαν…τώρα;

 ανάγερτος

Στο λυκαυγές...















Στο λυκαυγές της τρέλας
χωμάτινα δάκρυα
ανοίγουν δρόμους ατελέσφορους
στο χρόνο.
Σωπαίνει το τραγούδι
στο μισεμό του φεγγαριού
και η απόγνωση
κρεβάτι έστρωσε στο έλα σου.
Μια φέτα σώμα,
μια φέτα χρώμα του Θεού
ο πόνος,
αγκαλιάζει το γυμνό κορμί.
Ασάλευτο, ριζωμένο βαθιά,
περιμένει την έκρηξη.
Είναι ο θάνατος
που φέρνει πίσω τη ζωή.
Είναι το χάσιμο
που κάνει υγρό το δάκρυ.


ανάγερτος

Τρίτη 12 Ιουνίου 2012

Για την καρδιά μου
















Για την καρδιά μου αρκεί το στήθος σου,
για την ελευθερία σου αρκούν τα φτερά μου.
Απ' το δικό σου στόμα φτάνουν ως τον ουρανό
όσα κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.


Μέσα σου στέκει το ξεγέλασμα της κάθε μέρας
Έρχεσαι σαν τη δροσιά πάνω στα στόματα των λουλουδιών.
Στέλνει στα καταχθόνια τους ορίζοντες η απουσία σου.
Στους αιώνες των αιώνων αλαργεύοντας σαν της θάλασσας τα κύματα.


Και είπα τότε πως τραγούδαγες στον άνεμο
ωσάν τα πεύκα και ωσάν τα κατάρτια των πλοίων.
Σαν πεύκο είσαι εσύ και σαν κατάρτι πανύψηλη και αμίλητη.
Και ξαφνικά μελαγχολείς, σαν επιβάτης σε μπάρκο.


Φιλόξενη, ανοιχτόκαρδη σα δρόμος παλιός.
Σε κατοικούν φωνές και αντίλαλοι της νοσταλγίας.
Ξυπνάω εγώ, και τότε, κάπου, κάπου, αποδημούνε τα πουλιά
που κοιμούνταν στην ψυχή σου μέσα.




Πάμπλο Νερούδα

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

εσένα έχω...

















Στα πρώτα βήματα που κάνει η μέρα
εσένα έχω
Όταν γέρνει το κορμί της 
εσένα έχω
Όταν κρύβει την πληγή της
εσένα έχω
Εσύ με οδηγείς, εσύ με συντροφεύεις
Πόσο θέλω να σ’ αγγίξω απόψε
Περίμενέ με ουρανέ
Ένα μικρό κομμάτι θέλω
Μόνο γι’ απόψε
Μια βραδιά ειν’ αρκετή
Το σπίτι μου, στο στήθος σου να χτίσω


ανάγερτος