Κι
ύστερα χάθηκαν τα λόγια…
μεσ’ στο
λιοπύρι έλιωσαν.
Έπνιξε ο
ατμός την καμινάδα
στο καμίνι
της φάμπρικας.
Πλανόδιοι
ρακοσυλλέκτες οι λέξεις,
παραδομένοι
στη σκουριά του θάνατου,
γυρεύουν
την απάντηση
σ’ έναν
κόσμο που χάθηκε.
Πώς να
ξεχάσεις το κύμα που σ’ αγκάλιαζε!
Τα
αδηφάγα μάτια!
Δεν
άκουγες τα ζάρια που σου λέγανε˙
έπαιξες
κι έχασες.
Μα κάθε
που βραδιάζει,
έρχεται
το ασυνείδητο να σου θυμίσει λόγια.
Αυτή η
ζωή δεν χάθηκε.
Η
τελευταία η ζαριά δεν παίχτηκε ακόμα.
ανάγερτος
κι αν είναι τα ζάρια πειραγμένα;πάλι την ίδια διαδρομή θα ξανακάνεις(με μεγαλύτερο πόνο ξέροντας που θα καταλήξει);δεν χάθηκε αυτή η ζωή μόνο που τώρα της γεννήθηκε ο φόβος...
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ όμορφο...
την καλήμερα μου :)
Τα λόγια έλιωσαν, πάγωσαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟι πράξεις μίλησαν.
Η ζωή δεν είναι ζαριά...
Έλενα
Χρειάζομαι ένα φώς έστω ελάχιστο, σ αυτό το δυσοίωνο σκοτάδι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΥπέροχο ποίημα
Θέλω να πιστέψω ότι κρατώ ακόμη στα χέρια μου την Τελευταία ζαριά..
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα είναι ότι αφήνουμε τη ζωή μας στο τυχαίο στροβίλισμα των ζαριών,
ΑπάντησηΔιαγραφήπαρά στην εμπνευσμένη κίνηση του πιονιού...
Και το πιο τραγικό;
Στοιχηματίζουμε στη ζωή και στο θάνατό μας...
Σε πείσμα των καιρών όρθια θα σταθώ
ΑπάντησηΔιαγραφήΞυπόλυτη , αναμαλλιασμένη και ρακένδυτη
Σ΄ ένα κοντάρι που θα κρεμάσω την σημαία μου
Με ένα χαμόγελο Ανεμόμυλους θα κυνηγάω.
Καλύτερα γελοία ονειροπόλα
Παρά σε ένα κλειστό δωμάτιο
Γεμάτο καπνούς και βρωμιά
Να περιμένω τις πειραγμένες ζαριές !