Σάββατο 31 Δεκεμβρίου 2011

Καλή Χρονιά!















Ανάμεσα στο θάνατο και την ανάσταση κινείται η ζωή μας.
Πεθαίνουμε και γεννιόμαστε καθημερινά μέσα από πράξεις, λόγια, καταστάσεις.
Ανάταση ψυχής, ανάταση ζωής μέσα από πνοές, το σπάσιμο της σιωπής, τα ενωμένα χέρια, ας φέρει σ' όλους μας ο χρόνος που ανατέλλει...
Από τις παγωμένες νιφάδες του χιονιά ας κρατήσουμε το λευκό για τη ζωή μας, το απαλό για την ψυχή μας.
Στο χέρι μας είναι...Καλή Χρονιά!

ανάγερτος

Πέμπτη 29 Δεκεμβρίου 2011

ξέρεις κάτι;


Την ώρα που κοιμάσαι, όταν τα όνειρά σου μπλέκονται με την ομίχλη της αυγής σωπαίνω για να μη βαρύνω την ανάσα σου κι αφουγκράζομαι τη ζωή που αναβλύζει έτσι ήρεμα από τον ύπνο σου! ξέρεις κάτι; δεν υπάρχει τίποτα που να συγκρίνεται με τούτη τη σιωπή…ίσως μόνο πάλι εσύ την ώρα που με κοιτάζεις όταν μ’ αγαπάς…

"Σ' αγαπώ όπως λέμε Δόξα το Θεό είμαι ζωντανός" Ν. Χικμέτ




Σάββατο 24 Δεκεμβρίου 2011

Καλά Χριστούγεννα!!!















Στην παγωνιά μας, 
απλόχερα ας μοιραστούμε την αγάπη.
Το χιόνι που μας σκέπασε να λιώσει, 
ν' ανθίσουν τα όνειρά μας.
Καλά Χριστούγεννα!!!

ανάγερτος 

Σάββατο 17 Δεκεμβρίου 2011

Αδιέξοδος δρόμος












Αδιέξοδος δρόμος. Εκεί είχε τη “σκήτη” του ο γέροντας.
Ο γέροντας σοφός που έκανε σπίτι τη μοναξιά του.
Εκεί ζούσε απαλλαγμένος απ’ τα πάθη και τα λάθη του. Μακριά απ’ τη ζωή. Την κοινή ζωή, δυνάστη και τροφή των πολλών.
Ζούσε εκεί μόνος μ’ ένα σκοπό. Να χαρεί τη νέα ζωή και να χαρίσει νέα ζωή σε όποιον τη ζητήσει.
Μια μέρα σαν κι αυτή, με λιακάδα και βροχή μαζί, χτύπησε την πόρτα του Αυτός. Άντρας μεστός ήτανε, μ’ ασπρισμένους κροτάφους.
Έψαχνε κι αυτός το δρόμο του.
Πέρνα του λέει, κάθησε. Ποιος δρόμος σ’ έφερε εδώ;
Eδώ είναι αδιέξοδος ο δρόμος, αστειεύτηκε ο γέροντας.
Το ξέρω, αποκρίθηκε ο άντρας, μα και γω βαρέθηκα να συμβουλεύομαι ανθρώπους που ζούνε και βαδίζουν σε μεγάλους και ατέλειωτους δρόμους.
Λοιπόν
, του λέει ο γέροντας μειδιώντας ελαφρά. Πριν με ρωτήσεις οτιδήποτε θα ήθελα πολύ να σε παρακαλέσω να μου φέρεις ένα πακέτο καπνό. Ξέμεινα βλέπεις και είμαι μεγάλος κι αδύναμος και δρόμος δεν υπάρχει. Πρέπει να περάσω μέσα από αγκάθια και αγριόχορτα. Καταλαβαίνεις…
Μετά χαράς, αποκρίθηκε ο άντρας.
Σ’ ευχαριστώ, του λέει ο σοφός, μα πάρε απ’ το τραπέζι τα σπίρτα. Ίσως σου χρειαστούν.
Αυτό με τα σπίρτα, δεν το κατάλαβε, μα δεν είπε τίποτα.
Έτσι πήρε από το τραπέζι τα σπίρτα, άνοιξε την πόρτα και έφυγε.
Έφυγε μα δρόμος δεν υπήρχε. Μόνο αγκάθια κι αγριόχορτα που τούκαναν δύσκολο το διάβα του.
Δεν μπορούσε και δεν ήθελε να κάνει πίσω. Έπρεπε να γυρίσει με τον καπνό. Το είχε υποσχεθεί, χώρια που περίμενε και τη συμβουλή του.
Έπεσε, μάτωσε. Νύχτωσε. Με αίματα στα χέρια και στο σώμα γύρισε.
Δεν είπε τίποτα ο γέροντας σαν τον είδε. Τον ευχαρίστησε μόνο μέσα από την καρδιά του και έπειτα σαν κάθησε να ξεκουραστεί, του είπε:
Τώρα τα κατάφερες να περάσεις. Αύριο όμως; Όταν όλα θάναι πιο πυκνά, πιο μεγάλα, πιο κοφτερά, τι θα κάνεις; Γι’ αυτό σου έδωσα τα σπίρτα.
Δεν είναι όλα στη ζωή μας εύκολα, δεν είναι όλα ανοιχτά.
Με τη φωτιά ανοίγεις δρόμους.
Όταν έχουμε τη φλόγα πάνω μας, όταν έχουμε τη φλόγα μέσα μας δεν υπάρχουν κλειστοί δρόμοι.
Tους δρόμους εμείς τους ανοίγουμε.
Όπως θέλουμε, από όποια σημεία θέλουμε.
Οι δρόμοι της ζωής μας χαράσσονται απ' τη φωτιά της ψυχής μας.
Αυτή είναι η μαγεία της ζωής. 


Τον άκουσε με προσοχή ο άντρας. Έμεινε για λίγο σκεπτικός και αφού ευχαρίστησε τον γέροντα άνοιξε την πόρτα και χάθηκε στο σκοτάδι.
Τις απαντήσεις του τις είχε ήδη πάρει…



ανάγερτος

Πέμπτη 15 Δεκεμβρίου 2011

Όποιος γευτεί την αληθινή αγάπη...


Όποιος γευτεί την αληθινή αγάπη, τη θεϊκή σχέση, δε συμβιβάζεται πια με κάτι λιγότερο. Το πολύ που γεύτηκε δε χωράει κατόπιν στο λίγο. Ο συμβιβασμός και η έκπτωση είναι αγκάθια που ματώνουν την ειλικρινή καρδιά.

Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες

Αν νοιώσεις...














Αν νοιώσεις πως,
είναι δίπλα σου ακόμα κι αν λείπει.
Αν νοιώσεις πως,
δεν βγαίνει στιγμή απ’ το μυαλό σου
κι ας είναι αλλού.
Αν νοιώσεις πως,
δάκρυ κυλά έτσι απλά
στη θύμηση και μόνο…
τότε ξέρεις, τι είναι αγάπη
τότε ξέρεις, τι πάει να πει
παντοτινή αγάπη.


ανάγερτος

Θαρθεί μια μέρα…















Θαρθεί μια μέρα όπου
όλα τα ποτάμια, όλες οι θάλασσες,
όλα τα πουλιά της πλάσης,
θα κυλούν, θα κυματίζουν, θα κελαρίζουν,
μόνο για σένα.
Θαρθεί μια μέρα όπου
όλη η αγάπη που είναι κρυμμένη
στο βυθό σου, θα δει το φως
μόνο για μένα.
Θαρθεί μια μέρα όπου
όλα θάναι γιορτή
μόνο για μας.
Θαρθεί μια μέρα…

ανάγερτος

Αγοράζω…


Αγοράζω…
Άδεια μπουκάλια αγοράζω γυάλινα.
Μικρά, μεγάλα, παράξενα, χρωματιστά.
Χριστούγεννα, Πάσχα, Πρωτοχρονιά,
επετείους, γιορτές, καθημερινές,
όλο αγοράζω…άδεια μπουκάλια.
Δεν θέλω ούτε σταγόνα να χαθεί
απ’ την αγάπη αυτή.

ανάγερτος

" της αγάπης "


Πριν σε γνωρίσω ήξερα πως,
οι αγάπες είναι σαν τις ζωές
γεννιούνται και πεθαίνουν.
Τώρα ξέρω πως έκανα λάθος.
Δεν είναι όλες οι αγάπες σαν τις ζωές…












Κι αν, όπου και να κοιτάξεις
αδιέξοδα συναντάς
μη ξεχνάς πως,
και οι μεγάλες αγάπες
σε αδιέξοδα γεννιούνται.









Μη φοβηθείς, μη ταραχτείς
κραυγή σαν ακούσεις…
η αγάπη και μεσ’ στη σιωπή
κραυγή είναι.


ανάγερτος

Τετάρτη 14 Δεκεμβρίου 2011

Υπάρχουν λύπες...














Υπάρχουν λύπες που κανείς δεν τις ξέρει.
Υπάρχουν βάθη που δεν τα ανιχνεύει ο ήλιος.
Όρη σιωπής περιβάλλουν τα χείλη.
Και σιωπούν οι μάρτυρες. Τα μάτια δε λένε.
Δεν υπάρχουν σκάλες τόσο μεγάλες
να κατέβει κανείς εκεί που ταράζεται
του ανθρώπου ο πυρήνας.
Αν μιλούσε η σιωπή, αν φυσούσε, αν ξέσπαγε -
Θα ξερίζωνε όλα τα δέντρα του κόσμου.

Ν. Βρεττάκος

η συνάντηση...











" Υπάρχει η συνάντηση. Κι αυτοί οι δύο, εξ αρχής, πέρασαν θαρρετά και με θέληση στη σπηλιά που άμα μπεις δεν μπορείς πια να κάνεις πίσω.
Κάτι σαν ζώνη του λυκόφωτος, σαν εμπειρία θανάτου, σε "νύχτα ασέληνο" αμαρτίας που αλέθει και εξαγιάζει. Από κει και πέρα, όλα τα απέξω , δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν.
Και να χωρίσουν και να χαθούν η μεταμόρφωση δεν θα χαθεί. Και έτσι αποφασιστικά, επειδή το θέλεις , κι επειδή σου χαρίζεται, αρχίζεις να ερωτεύεσαι ανακαλύπτοντας την μοναδικότητα του άλλου. Εκείνο που θα τον κάνει αναντικατάστατο. Καμία αναπλήρωση μετά, καμία απώθηση, κανείς αμυντικός μηχανισμός δεν θα σε παρηγορήσει. Κι ας παριστάνεις ότι το ξεπέρασες, ιδίως τότε ".

Μάρω Βαμβουνάκη

Τετάρτη 7 Δεκεμβρίου 2011

μαζί να προχωρήσουμε...
















Στου καιρού την τρικυμία,
πάνω σε σκέψεις κι αντοχές,
πάνω σε τύψεις κι ενοχές,
χαράζω πορεία.
Βροχή των άστρων η ψυχή σου
φωτίζει το απύθμενο κενό
μαζί... να προχωρήσεις,
μαζί... να προχωρήσω,
μαζί... να προχωρήσουμε
για πάντα...αγάπη μου!



ανάγερτος

Τρίτη 6 Δεκεμβρίου 2011

Όμορφο είναι...












Όμορφο είναι να βλέπεις τ' αστέρια,
του ήλιου το φως στη δύση, στην ανατολή,
στο φέγγος της μέρας…όμορφο είναι!
Μα το πιο όμορφο απ' όλα είναι,
ν' ακουμπά η αχτίδα την καρδιά
κι αυτή να δακρύζει σαν μάτι που πονά,
τότε που η μοναξιά γίνεται γιορτή
τότε που η μοναξιά παύει να είναι,
λησμονημένη μοναξιά...
ανάγερτος



" ...Κοίτα! τώρα είμαστε μαζί
και θα βρούμε μια νέα ζωή
μόνο για μας...για πάντα! "

Παρασκευή 2 Δεκεμβρίου 2011

Κρεμασμένα ενέχυρα


Κρεμασμένα ενέχυρα

σε τοίχους αγοράς
οι ζωές μας
πλανιούνται στο χρόνο.
Ποιος καθορίζει την τιμή
μιας ζωής;
Ποιος κόβει το νόμισμα της αξιοπρέπειας;
Επαρχιακή η εμποροπανήγυρης.
Οι επισκέπτες από άλλο τόπο
κι ο δρόμος χωμάτινος,
νοτισμένος από την υγρασία των δακρύων
των χαμένων ονείρων μας...

 
ανάγερτος

Κυριακή 27 Νοεμβρίου 2011

τριαντάφυλλο κόκκινο



Ένα παιδί
πονεμένη μορφή
όπλο κρατά και
σημαδεύει...
τριαντάφυλλο κόκκινο.
Πως πονά η καρδιά
σαν η σφαίρα του
φεύγει!


ανάγερτος

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Η Βασίλισσα














Σε ονόμασα βασίλισσα.
Υπάρχουν πιο ψηλές από σένα, πιο ψηλές.
Υπάρχουν πιο αγνές από σένα, πιο αγνές.
Υπάρχουν πιο ωραίες από σένα, υπάρχουν ωραιότερες.
Όμως εσύ είσαι η βασίλισσα.

Όταν περπατάς στους δρόμους
κανένας δε σε αναγνωρίζει.
Κανείς δε βλέπει το κρυστάλλινο στέμμα σου,
κανένας δεν κοιτά
το χαλί από κόκκινο χρυσάφι
που πατάς όπου περνάς,
το χαλί που δεν υπάρχει.

Κι όταν φανείς
αντηχούν όλα τα ποτάμια
στο κορμί μου, σείουν
τον ουρανό οι καμπάνες,
κι ένας ύμνος γεμίζει τον κόσμο.

Μόνο εσύ κι εγώ,
μόνο εσύ κι εγώ, αγάπη μου,
τον ακούμε.


Pablo Neruda

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Σε ξεχώρισα...











Σε ξεχώρισα
μέσα σε πλήθος σιωπές
από τον έρωτα
που έσταζαν τα μάτια σου
από το άρωμα
που ανάβλυζε η σάρκα σου
από τη φλόγα
που έκαιγε στα χείλια σου
Εσένα...
την ωραιοτέρα των Ερινύων.        

 ανάγερτος

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

Προσωπικά, αισθάνομαι...














“Προσωπικά, αισθάνομαι να καταπιέζομαι από τις εξουσίες.
Αν αυτό είναι αναρχισμός, τότε είμαι αναρχικός.
Όχι βέβαια με την έννοια να βάζω μπόμπες.
Αλλά να μην ανέχομαι με κανένα τρόπο
να με διαθέτουν κατά τη βούλησή τους,
χωρίς τη συγκατάθεσή μου, οι τρίτοι, οι άσχετοι, οι σωτήρες.
Και αυτό είναι ένα αίσθημα που ολοένα
και περισσότερο κυριεύει σήμερα μερικές συνειδήσεις”


Οδυσσέας Ελύτης












"Οι μεγάλοι είναι μεγάλοι μόνον επειδή εμείς είμαστε γονατιστοί"

Πιερ-Ζοζέφ Προυντόν

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

εκεί στο ηλιόφωτο...












“Μακριά εκεί στο ηλιόφωτο,

βρίσκονται οι υψηλότερες προσδοκίες μου...
Ίσως να μην μπορέσω να τις αγγίξω ποτέ,
μπορώ όμως να κοιτάζω ψηλά
και να βλέπω την ομορφιά τους,
να πιστεύω σ' αυτές
και να προσπαθώ να τις φτάσω...”








Louisa May Alcott

"αυτό.. είναι αγάπη"















Όταν δυο ψυχές τελικά συναντιώνται..
και ανακαλύπουν ότι ταιριάζουν,
ότι αλληλοσυμπληρώνονται,
και αντιλαμβάνονται ότι είναι φτιαγμένες
η μια για την άλλη,
ότι τελικά μοιάζουν..
αναπτύσσεται μεταξύ τους
μια καθαρή και φλογερή σχέση
όπως ακριβώς είναι και όι ίδιες,
μια σχέση που αρχίζει στη γη
και συνεχίζεται για πάντα.. στους ουρανούς!
Αυτή είναι η Αγάπη που εσύ εμπνέεις σε μένα..











Κάνω ό,τι μου είναι δυνατόν

ώστε να μη σε ενοχλεί η Αγάπη μου,
σε κοιτάζω κρυφά,
σου χαμογελώ όταν δεν με βλέπεις,
με το βλέμμα μου και την καρδιά μου
φτάνω όπου θα ήθελα να σε φιλήσω,
στα μαλλιά σου,
στο μετωπό σου,
στα μάτια σου,
στα χείλη σου,
οπουδήποτε τα χάδια μου
θα μπορούσαν ελεύθερα να φτάσουν.









Βίκτωρ Ουγκώ

"του έρωτα"


«Κι όταν πεθάνουμε,
να μας θάψετε κοντά-κοντά,
για να μην τρέχουμε
μέσα στη νύχτα να συναντηθούμε.»












Είπες "μένω" μα σε ένιωσα να φεύγεις.
Είπες "φεύγω" μα σε νιώθω ακόμα εδώ.
Είπες "σπάω" μα σε είδα να αντέχεις.
Είπες "τέλος" μα ακούω "σ'αγαπώ"







Τάσος Λειβαδίτης

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Χειμώνιασε...












Χειμώνιασε...

κρύο πολύ κι η φλόγα έσβησε.
Χιονίζει...βλέπεις;
Βλέπεις πως σκέπασε
το παγωμένο αίμα;
Κάτασπρος ο δρόμος
που χάραξε για σένα.


Πόσο μ’ αρέσει μούλεγες,
το χιόνι!
Ποτέ του να μη λυώσει,
λέω.
Βάδιζε πάνω μου.
Bάδιζε πάνω μου
κι ας μη σε βλέπω...




ανάγερτος

Πέμπτη 17 Νοεμβρίου 2011

17 Νοέμβρη…












Θλίβομαι πολύ αυτή τη μέρα, μέρα μεγαλοσύνης της ψυχής ενός ολόκληρου λαού και πρώτιστα της νεολαίας…και θλίβομαι γιατί αυτό το πιο ζωντανό κύτταρο του λαού, η γενιά αυτή,
απέτυχε στα χρόνια που ακολούθησαν να διαχειριστεί σωστά την τύχη αυτής της χώρας με τα γνωστά αποτελέσματα....θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία και αποδείξαμε για μία ακόμη φορά πως την
έχουμε…όπως επίσης αποδείξαμε για μια ακόμη φορά πως δεν γνωρίζουμε να διαχειριστούμε την ελευθερία μας...Αυτό όμως που τιμούμε και πρέπει να τιμούμε Σήμερα είναι η αρετή, η τόλμη και το ασίγαστο πάθος του λαού αυτού για την ελευθερία του....με την γλυκιά προσμονή πως μέσα από την παιδεία μας θα μπορέσουμε να πετύχουμε και τη διαχείριση του μεγάλου αυτού αγαθού...

Kι ας μην ξεχνούμε τούτο:
H διαχείριση της ελευθερίας μας είτε μας λυτρώνει είτε μας σκλαβώνει



ανάγερτος

όστρακα λόγια













όστρακα λόγια στο βυθό σου

δε θα σπείρω,

μην πληγωθείς σαν κατεβείς

να τα αγγίξεις...

στου έρωτα την προσμονή

θα τα ζεσταίνω να ανοίξουν,

τις πέρλες πούχουν μέσα τους

με το φιλί να σου χαρίσω...


ανάγερτος

Τετάρτη 16 Νοεμβρίου 2011

Όλες οι ίνες του κορμιού μου...













"Όλες οι ίνες του κορμιού μου φιλούσαν κι αγαπούσαν μέσα μου. Κι όταν στα βάθη του κρεβατιού εκεί που μας χαμογελούσε κάποιος Θεός, σ' έσφιξα μ' όλο τον θρίαμβο των πόθων μου κι εδέθηκα μαζί Σου, σφιχτά σφιχτά κι άκουσα τα βλέφαρά Σου να σπαρταρούν και ν' αγωνιούν κάτω από τα χείλη μου, ένιωσα πως συνέλαβα την αιώνια Χίμαιρα, πως σπαρταρούσε μέσα στην αγκαλιά μου αιχμάλωτη η ευτυχία και η αιωνιότητα των μεγάλων φρικιάσεων.

Σ' εκύτταξα κ' ήσουν χλωμή και ώμορφη και μυστηριώδης. Κι εγονάτισα μπροστά Σου εκεί, στα βάθη του κρεββατιού κι έσμιξα τα χέρια μου απάνω στην κούραση και στη χλωμάδα του κορμιού Σου, ω Ιέρεια της Ηδονής και της Αγάπης και ω Δημιουργός των στιγμιαίων Αιωνιοτήτων.

Κι ένιωσα πως κάποιο μυστήριο ετελείτο μέσα Σου. Μια αίγλη χυνότανε από τα κλειστά Σου μάτια κι ένας φωσφορισμός έγλυφε κι εχάδευε τα μεριά Σου. Και είπα: Ω Ιέρεια των Πόθων και των Λιποθυμιών, Συ μόνη μπορείς να παρηγορήσεις και να θανατώσεις την ψυχή μου."


Ν Καζαντζάκης

Δευτέρα 14 Νοεμβρίου 2011

όνειρα...
















Η μοναξιά βαριά,
σκεπάζει μουσικές και χρώματα...και τότε,
ήρθαν τα όνειρα, κομμάτια όνειρα,
ροκανίδια μιας άλλης ζωής, να μου θυμήσουν πως,
δεν μπορώ πια να σταματήσω να σ' αγαπώ...


ανάγερτος


Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Μαγεία, θλίψη, βουβή ηρεμία...















Μαγεία, θλίψη, βουβή ηρεμία σε μια λιτανεία ψυχών,

μες στον καθρέφτη της άγονης ζωής μας.

Εκεί που βράχια ξυράφια χαράζουν το κορμί

του μακρινού ορίζοντα

για ν' αναβλύσει το άγνωστο κι η νοσταλγία.


ανάγερτος 
 

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

άτυχος ή τυχερός;














Ματωμένες ζωές
σε σκοτεινούς ορίζοντες
το Αύριο χαράζει.
Έρημη πόλη πρωί Κυριακής
θυμίζει η ζωή.
Τρίζουν απ’ τις φουρτούνες
της καρδιάς οι αρμοί.
Κοντά σου για να μη χαθώ
μακριά σου για να μη χαθείς
μια ζωή στους δρόμους θάμαι.
Να νοιώσω άραγε, άτυχος ή τυχερός
που με ξεχώρισες  για να μ’ αφήσεις;

ανάγερτος

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Καλή σας νύχτα!

"Tο νέο προβάλλει πάντα πιο δυνατό"














Όρόσημα αλλοτινών εποχών
φθαρμένα πια, σημερινά κουρέλια…
κλεμμένη δόξα από ηρώων αίμα,
παραδομένοι στην απέραντη σιωπή.
Τι ειρωνεία, τι ντροπή, τι προδοσία!
Απ’ το ψωμί, παιδεία, ελευθερία
εσείς μας οδηγήσατε μεσ’ στη σκλαβιά,
χωρίς ψωμί, χωρίς ψυχή, χωρίς παιδεία.
Βρωμίσατε τις ψυχές μας…
Σκοτώσατε το όνειρο…
Βουλιάξατε το μέλλον…
Καλή σας νύχτα!
Από το θάνατο του σάπιου,
το νέο προβάλλει πάντα πιο δυνατό.
Καλή σας νύχτα!


ανάγερτος

Πέμπτη 3 Νοεμβρίου 2011

Θάθελα να φωνάξω τ’ όνομά σου...




















Θάθελα να φωνάξω τ’ όνομά σου, αγάπη, μ’ όλη μου τη δύναμη.

Να τ’ ακούσουν οι χτίστες απ’ τις σκαλωσιές και να φιλιούνται
με τον ήλιο
να το μάθουν στα καράβια οι θερμαστές και ν’ ανασάνουν όλα
τα τριαντάφυλλα
να τ’ ακούσει η άνοιξη και νάρχεται πιο γρήγορα
να το μάθουν τα παιδιά για να μη φοβούνται το σκοτάδι,
να το λένε τα καλάμια στις ακροποταμιές, τα τριγόνια πάνω
στους φράχτες
να τ’ ακούσουν οι πρωτεύουσες του κόσμου και να το ξαναπούνε μ’ όλες τις καμπάνες τους
να το κουβεντιάζουνε τα βράδυα οι πλύστρες χαϊδεύοντας τα πρισμένα χέρια τους.


Να το φωνάξω τόσο δυνατά
που να μην ξανακοιμηθεί κανένα όνειρο στον κόσμο
καμιά ελπίδα πια να μην πεθάνει.

Να τ’ ακούσει ο χρόνος και να μη σ’ αγγίξει, αγάπη μου,
ποτέ.


Τάσος Λειβαδίτης

Έλα να σου μιλήσω για την αγάπη ...
















Πολλά γράφτηκαν και ειπώθηκαν για την αγάπη και άλλα τόσα έγιναν για χάρη της. Ψυχές που πληγώθηκαν,ψυχές που γιατρεύτηκαν. Ανύψωση και κατάβαση. Γέννηση και θάνατος.

Ίσως είχαμε αποφύγει όλες αυτές τις αντιθέσεις συναισθημάτων αν γνωρίζαμε τι είναι η αγάπη, η αληθινή αγάπη.
Έλα, κάθησε δίπλα μου, έλα να σου μιλήσω για την αγάπη αγάπη μου.
Η αληθινή αγάπη είναι εκείνη που προσφέρεις, που θυσιάζεσαι..είναι εκείνη που κάνεις όλα αυτά και άλλα τόσα χωρίς να περιμένεις τίποτα απολύτως .
Υπάρχουν πολλές μορφές αγάπης, ερωτική, φιλική, συγγενική, ανθρώπινη...όλες όμως οι μορφές,πονάνε εξίσου. Για να μην πονάνε ή τουλάχιστον να είναι όσο πιο ανώδυνες γίνεται, θα πρέπει να κατανοήσεις την έννοια της αληθινής αγάπης.
Καταρχήν όταν αγαπάς αληθινά δεν απαιτείς ν' αλλάξεις τίποτα από τον άλλον, τον δέχεσαι όπως είναι, ατελή...άλλωστε και εσύ ατελής είσαι και εγώ και όλοι μας, πως απαιτείς; Αφού λες αγαπάς....Σκέψου λίγο. Αγαπάς αυτό που θέλεις ν' αλλάξεις, πως γίνεται; Μα για αυτό δεν το αγάπησες; Για αυτό που είναι; Γιατί στη πορεία απαιτείς άλλα; Μήπως τελικά εμείς οι άνθρωποι ακόμα και την αγάπη την βιώνουμε εγωιστικά;
Όταν αγαπάς αληθινά δεν καταπιέζεις, δεν επιβάλεσαι, την αγάπη σου τη δείχνεις με το να δώσεις τη συμβουλή σου, να ενδιαφερθείς, να συζητήσεις με τον άλλον και όχι με το να μην σέβεσαι την ελευθερία του ατόμου.
Εμείς οι άνθρωποι κάνουμε ακριβώς το αντίθετο τις περισσότερες φορές. Αγαπάμε εγωιστικά φροντίζοντας να ικανοποιούμε το εγώ μας, τις ανάγκες μας, τις επιθυμίες μας λες και ο άλλος είναι αντικείμενο,παιχνίδι μας και το μόνο που καταφέρνουμε στο τέλος είναι να δημιουργούμε πονεμένες ψυχές.
Η αγάπη, η αληθινή αγάπη είναι ελευθερία, σεβασμός, ανιδιοτέλεια. Και έπειτα πως να στεναχωρήσεις αυτόν που αγαπάς; Θέλεις μόνο το καλύτερο για την ψυχή του, δεν σε νοιάζει τι θα πάρεις αλλά έχεις την ανάγκη μόνο να δώσεις. Αγαπάς αληθινά μόνο όταν θέλεις να βλέπεις γύρω σου χαμόγελο και ευτυχισμένες ψυχές.
Η αληθινή αγάπη μέσα στη ψυχή ενός ανθρώπου είναι μια τεράστια αγκαλιά που χωράει όλους και τους δέχεται όπως είναι, μια αγκαλιά που δείχνει σε αυτούς που αγαπάς πως είσαι πάντα δίπλα τους. Νιώσε την ουσία της αληθινής αγάπης αγάπη μου, μόνο τότε θα δεις το μεγαλείο που κρύβει η ύπαρξη της αγάπης!


"Μα στην αγάπη είναι ένας.
Σμίγουν οι δύο και γίνονται ένα.
Δεν ξεχωρίζουν.
Το εγώ κι εσύ αφανίζονται.
ΑΓΑΠΩ ΘΑ ΠΕΙ ΧΑΝΟΜΑΙ..."


Νίκος Καζαντζάκης

Χωρίς να σε βλέπω ...












Χωρίς να σε βλέπω χωρίς να σου μιλάω

χωρίς ν’ αγγίζω ούτε μια σκιά απ’ το βήμα σου
χωρίς – πόσο γυμνός ακόμα θα ‘θελες να μείνω;
Μη με πιστεύεις, σε τίποτα μη με πιστέψεις.
Κι όταν εντάσσω τις στιγμές στα σίγουρα σχήματά μου
όταν ανασκευάζω το χαμόγελό σου
όταν αποκαλώ την ομορφιά φθαρτό περίβλημα
μη με πιστεύεις – κι όμως σου λέω την αλήθεια.


Δεν την αντέχω αυτή τη μάταια ελπίδα

να επιζώ σε μια τυχαία σου σκέψη
μα κάθε βράδυ τη ζεσταίνω απ’ την αρχή.



Τίτος Πατρίκιος

Τετάρτη 2 Νοεμβρίου 2011

κι αν νικηθήκαμε...



''.....κι αν νικηθήκαμε 
δεν ήταν απ΄ την τύχη 
ή τις αντιξοότητες, 
αλλά απ΄ αυτό το πάθος μας 
για κάτι πιο μακρινό..." 

Τάσος Λειβαδίτης

ψάξε...















Ψάξε το άγνωστο
που οδηγεί στην άβυσσο…
έχει σκοτάδια, μα έχει και φως
πολύ φως, αλλιώτικο φως.
Ψάξε να το βρεις,
από σένα εξαρτάται…
θα με θυμηθείς!

ανάγερτος

Τρίτη 1 Νοεμβρίου 2011

Σαν σήμερα…


















Σαν σήμερα…
άναψε η φωτιά στο τζάκι
το όνειρο συνάντησε τη μέρα
γεννήθηκε μια αγάπη
Σήμερα…
Το τζάκι δεν άναψε ακόμα
οι πόρτες όλες σφαλιστές
και τα  παράθυρα ακόμα.
Όλα κλειστά…και τι ζητάω!
Ένα παράθυρο μικρό
να έχει θέα στο μπαλκόνι
τα λουλούδια να θαυμάζω
και τ’ άρωμά τους
να μπορεί να φθάσει
μέχρι το στενό δωμάτιο
που για μένα έχεις φτιάξει.


ανάγερτος


Δευτέρα 31 Οκτωβρίου 2011

Το παγκάκι



Μια ιστορία θα σας πω...μοιάζει με παραμύθι.
Κάποτε... στην άκρη ενός παράδρομου που τέλειωνε σ’ ένα παγκάκι έρημο, χρόνου σημάδι, έσκυψε το κορμί του να γείρει ένας άντρας.
Τα βάσανα της ζωής τον είχανε κουράσει.
Αν και στη ζωή δεν ήταν μόνος, η ψυχή του ταξίδευε μόνη, όπως η βάρκα μεσ’ το πέλαγος, δίχως άλλα φώτα να τρεμοπαίζουν δίπλα της... η μοίρα έπαιζε για μια ακόμη φορά καλά το παιχνίδι της.
Έτσι κάθισε να ξεκουραστεί και να σκεφτεί.
Δίπλα του δρόμος που τέλειωνε, μπροστά του γκρεμός κι απέναντι μακριά του, φώτα σπιτιών, ανθρώπων σκιές, παιδιών φωνές.
Ένα κορίτσι που πέρναγε από κει, τον είδε˙ κοντοστάθηκε, τον κοίταξε καλά και κάθησε. Κάθησε στην άλλη γωνιά, φαινόταν κι αυτή πολύ κουρασμένη.
Τα πόδια της δεν προχωρούσαν το κορμί της.
Αντάμωσαν τα βλέμματά τους, κοιταχτήκανε κάμποση ώρα, μιλήσανε, γελάσανε κι ύστερα έφυγαν μαζί. Έγιναν ένα εκείνο το βράδυ. Οι ψυχές τους σφιχταγκαλιασμένες δεν έλεγαν να ξεκολλήσουν. Πόσο ταίριαξαν! Θαρρείς πως χρόνια γύρευαν η μια την άλλη.
Περπάτησαν δρόμους πολλούς μαζί...μια γέλαγαν, μια έκλαιγαν.
Μα ήρθε κάποτε η ώρα που άλλο πια δεν μπορούσαν να μείνουν εκεί.
Έκανε κρύο πολύ και το κορίτσι κρύωνε. Έπρεπε να φύγουν.
Πάμε του λέει...έλα, δεν έχει άλλο δρόμο. Μόνο μπροστά είν’ ο δρόμος, εκεί τα φώτα, εκεί η ζωή.
Πρέπει να διαβούμε το γκρεμό..έλα! κάνε ότι θα κάνω και γώ, ακολούθησέ με. Πέρασε το κορίτσι. Με λίγα σημάδια στα χέρια και στα πόδια τα κατάφερε. Έλα του λέει, σειρά σου...
Το σκέφθηκε πολύ ο άντρας. Σηκώθηκε, μα δείλιασε. Φοβήθηκε μη σκοτωθεί, φοβήθηκε μήπως χαθεί. Το κορίτσι εκεί.. να φωνάζει, να παρακινεί, να περιμένει.
Έλα του λέει, μη φοβάσαι. Κι αν πέσεις και χτυπήσεις έχεις εμένα, εγώ θα γιάνω τις πληγές σου.
Δεν μπόρεσε! και τότε, είδε τα μάτια της να βουρκώνουν κι ένα δάκρυ να κυλά και να χάνεται μαζί με τη ζωή του. Την έβλεπε να ξεμακραίνει, μέχρι που χάθηκε. Ο πόνος τον κυρίευσε, κατέρρευσε, γύρισε στο παγκάκι.
Από τότε γυρνά σ’ όλους τους δρόμους, σ’ όλους τους κόσμους...δεν έπαψε λεπτό να την αναζητά. Από κείνη τη βραδιά η ψυχή του χάθηκε απ’ το κορμί του. Ρακένδυτη γυρνά κι όλο φωνάζει τ’ όνομά της.. κι όταν κουράζεται πολύ, απάγκιο βρίσκει στο παγκάκι.

Γι’ αυτό λοιπόν, σαν νοιώσεις αγάπη βαθιά για κάποιον μέσα σου, μη φοβηθείς..κάνε το άλμα κι ας χαθείς. Είναι άλλο να πεθαίνεις για την αγάπη κι άλλο να πεθαίνεις από αγάπη. Δεν υπάρχει πόνος πιο βαθύς απ’ την πληγή της ψυχής.


ανάγερτος