Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Να ειπωθούν όλα





















Το παν είναι να ειπωθούν όλα, και μου λείπουν οι λέξεις
Και μου λείπει ο καιρός, και μου λείπει το θάρρος
Ονειρεύομαι ξετυλίγω στην τύχη τις εικόνες μου
Έχω άσχημα ζήσει, κι έχω μάθει άσχημα να μιλώ καθαρά

Να ειπωθούν όλα για τους βράχους, τη λεωφόρο και τα λιθόστρωτα
Τους δρόμους και τους διαβάτες τους, τα λιβάδια και τους βοσκούς
Το χνούδι της άνοιξης και τη σκουριά του χειμώνα
Το κρύο και τη θέρμη συνθέτοντας ένα και μόνο καρπό

Θέλω να δείξω το πλήθος και κάθε άνθρωπο χώρια
Μαζί μ’ ό, τι τον ζωντανεύει και ό, τι τον απελπίζει
Και κάτω από τις ανθρώπινες εποχές κάθε τι που φωτίζει
Την ελπίδα του και το αίμα του την ιστορία του και τη λύπη του

Θέλω να δείξω το τεράστιο πλήθος διαιρεμένο
Το πλήθος διαμοιρασμένο όπως σε κοιμητήριο
Και το πλήθος πιο δυνατό απ΄ τη σκιά του την ακάθαρτη
Έχοντας γκρεμίσει τους τοίχους του έχοντας νικήσει τ΄ αφεντικά του

Την οικογένεια των χεριών, την οικογένεια των φύλλων
Και το περιπλανώμενο ζώο χωρίς προσωπικότητα
Τον ποταμό και τη δροσιά γονιμοποιά και εύφορα
Τη δικαιοσύνη όρθια, την εξουσία καλά φυτεμένη

Πωλ Ελυάρ


Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2013

Η ράτσα μας δεν πέθανε ποτέ...





















Βιώνουμε την τραγικότητα του ανικανοποίητου. Την τραγωδία ως έκφραση ψυχής, ως έκφραση ζωής, στην καθημερινότητά μας, στην πολιτική, στον έρωτα.
Εραστές της αιώνιας φυγής στην αναζήτηση της περιπλάνησης με το μυαλό στο γυρισμό να γίνεται δυσβάστακτο φορτίο η ασφάλεια και η σιγουριά του σταθερού, του μόνιμου.
Θυσία για τη λύτρωση που όταν γεννηθεί ζητάμε τον εξαγνισμό στη σταύρωση.
Στου δυνατού και του Θεού την ευσπλαχνία  ό’ τι με την καρδιά και το μυαλό κερδίζουμε.
Δυαδισμός. Ο ψυχικός δυαδισμός ενός λαού που ενώ ανοίγει δρόμους, ταυτόχρονα σχεδόν με νύχια και με δόντια να ξεριζώσει βράχια προσπαθεί για να χαθεί το πέρασμα.
Μακριά και γύρω του, ποτέ αυτός ο αυτουργός.
Σαν γεννημένος αρχηγός να ψάχνει πάντα την αρχή στο τέλος.
Σ’ αυτή τη γη πάντα η τραγωδία.
Εδώ γεννήθηκε. Μαζί με τη θυσία, την ικεσία, την ανδρεία.
Της σύνθεσης και της ανάλυσης το πνεύμα. Τότε που τα υπέρ και τα κατά ήταν δημιουργία.
Σήμερα που όλα τ’ άλλα χάθηκαν μόνο το δράμα απέμεινε.
Κι’ όμως...
Κάθε λαός ξεχωριστός κι η ιστορία του ψυχή του.
Γι’ αυτό λοιπόν προτού βιαστείς να πεις πέφτοντας σε παγίδα, κοίτα τους άλλους τους λαούς, σκέψου απλά και σύγκρινε την ιστορία σου μ’ όλους αυτούς. Θα δεις πως όλα ξεκίνησαν εδώ. Κι αν κατοικήσαν οι θεοί εδώ είναι που λάτρεψαν το πνεύμα. Αυτό που χρόνια τώρα προσπαθούν σαν τα ελγίνεια να σ’ αρπάξουν. Να σε τελειώσουν θέλουν. Γι’ αυτό χτυπάνε στο μυαλό.
Η τραγικότητα λοιπόν, συστατικό μας. Δεν πρόκειται ν’ αλλάξει. Το μόνο που χρειάζεται να μπολιασθεί με μπόλικη παιδεία. Με διάβασμα των κλασσικών, με ποίηση, με τέχνη, ανάλυση των σοφιστών να ξελασπώσει η σκέψη. Αντίσταση στην αποχαύνωση. Έτσι να πεις.
Κι αν κάποιος ή κάποιοι θα προσπαθήσουν να σου πουν πως όλα χωρίς παιδεία προς το καλλίτερο θ’ αλλάξουν, μην τους πιστέψεις. Και η δημαγωγία εδώ γεννήθηκε.
Δεν θέλω απάντηση σ’ αυτά. Μονάχα θέλω να σκεφθείς κι απλά να θυμηθείς τα λόγια μου όταν με το φιλί  σου θ’ αγγίζεις την Ανατολή.
Όσο για σένα τον κιοτή και με λειψή ψυχή μόνο αυτό. Η ράτσα μας δεν πέθανε ποτέ. Ακούς; ποτέ! και ούτε που πρόκειται… Να τους το πεις.

ανάγερτος

"Τίποτα, θαρρώ, δε μου λείπει. Έχω μονάχα την αγιάτρευτη αγωνία της Ελλάδας, που θέλουν να την γκρεμίσουν.
Μα αυτή 'ναι αιώνια, το ξέρω καλά, και θα βγει κι από τη δοκιμασία αυτή γιγαντωμένη. Είμαι βέβαιος πως μεγάλες ψυχές και μεγάλα έργα γεννιούνται και θα γεννηθούν από το αίμα αυτό κι από τα δάκρυα.
Ποτέ δεν είχα τόση πίστη κι εμπιστοσύνη στη ράτσα μας, όπως τώρα.
Είναι αιωνίως ο Χριστός, που ξανασταυρώνεται για ν' αναστηθεί.
Πρέπει, αλήθεια, να 'μαστε περήφανοι για τη σύμπτωση αύτη να γεννηθούμε Έλληνες. Και συνάμα να νιώθουμε, κάθε στιγμή, σε κάθε μας λόγο, σε κάθε γραμμή και στίχο που γράφουμε, πως έχουμε μεγάλη ευθύνη."

Ν. Καζαντζάκης

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Πάρε το σώμα μου

Καλλίπυγη
στο μελαψό με το χρυσό
Πάρε το σώμα μου
Ο ύφαλος
Μια αγκαλιά για μας
Αχνοσκορπάει
Υφάδι
Τα μεταξένια σου μαλλιά
με τα φιλιά
Να κοιμηθείς
όπου κοιμήθηκε η γης
και ξύπνησε φεγγάρι
Στους εγκρεμνούς
Ανείδωτη
Φυραίνει η ζωή
Φλογοπνοή
Σαν το παιδί το ορφανό
που του ’κλεψαν το χάδι.

ανάγερτος


Τετάρτη 25 Σεπτεμβρίου 2013

Η αλλαγή ρίζα κοινή






















Ξεφύγαμε
Απ’ τις γραμμές ξεφύγαμε
Βρεθήκαμε μπροστά
Πάνω δεξιά
Στον αριθμό
Μεσ’ στις σελίδες της ζωής
Σημεία στίξης τέλους
Γελάστηκες
Γελάστηκα
Δεν είναι όλοι αριθμοί
Ρίζες βαθιές χωρίς φτερά
είν’ οι γραμμές
Γυρίσαμε
Πίσω γυρίσαμε ξανά
Αμετροέπεια τελικά
και περιφρόνηση
στη γήινη υπόσταση
Είν’ το μπροστά
Ο θερισμός
Θέλει μαζί
Για ν’ απλωθεί το φως
Στα γράμματα, στις φράσεις
και τους τόνους.


ανάγερτος

Τρίτη 24 Σεπτεμβρίου 2013

Μπορούν οι πέτρες;





Αθεράπευτος ο κόσμος δεν έχει απάντηση να δώσει στα παιδιά.
Μπορούν οι πέτρες να σκεπάσουν τα νερά;

ανάγερτος

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2013

Θα φτάσουμε…





















Θα φτάσουμε
Εξάλλου όλοι μας εκεί θα φτάσουμε
Από πολλές πλευρές, πολλά σημεία,
διαφορετικές ώρες
Εκεί θα φτάσουμε
Δεν ξέρω όμως
Ποιους θα βρούμε σαν φθάσουμε
Πόσους θα βρούμε
Σημασία έχει
Πως εμείς θα λέμε φτάσαμε
Κι ας μην έχουμε φτάσει ποτέ!

ανάγερτος

Δευτέρα 16 Σεπτεμβρίου 2013

Χαμαιλέοντες αγύρτες


















Μη τύχει και ξεμυτίσεις έτσι Θοδωρή, τη βάψαμε. Με λιωμένο παντελόνι και θλιμμένη την ψυχή η περίσταση απαιτεί να χαθείς μέσα στο πλήθος.
Η επόμενη η μέρα, πρέπει να σε βρει αγκαλιά με το λαό. Έχουμε πολλά να φάμε ακόμα...

Χαμαιλέοντες αγύρτες
Δε φοβάμαι το θεριό
Εσάς φοβάμαι!

ανάγερτος

Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Στάση ζωή

foto paint Nikoletta Tomas Moravia





















Στάση ζωή και δεν κατέβηκε κανείς/ Απρόσωπα τα πρόσωπα/ Βράδια χλωμά χωρίς γραμμές διακριτές/ Καπνός, ομίχλη/ Είναι η ώρα του συρμού/ Πονά το σώμα/ Αγκυλωτός σταυρός η βούληση/ σε κάθε απότομη στροφή/ σε μια πόλη φάντασμα/ να ζει με αναμνήσεις/
Στο ενδιάμεσο κανείς/ Εγώ, εσύ, ο ελεγκτής και ο δειλός υποκριτής μια συντροφιά/ Προορισμός το τέρμα,/ τα πληγωμένα όνειρα σκιά/ με αντηρίδες την ψευτιά/ μη και καείς στο τέλμα/ Βρισιά,/ όλα, μια βρισιά στο δικαστή/ Η λευτεριά θυσία είναι και θεά/ Το δάκρυ σου, η μοναξιά και τα χαμένα όνειρα,/ μιζέρια/ Βωμός που καίει ολόχρονος η ζωή/ Τα πάθη σου, τα λάθη σου, οι προσδοκίες όλες,/ είναι το χάρισμά σου/ Για να βαδίσεις άνθρωπος,/ αιώνες τώρα,/ μονάχα τη μιζέρια σου αποζητά/ μεσ’ στη φωτιά να ρίξεις/ Μονάχα τη μιζέρια σου/ Είναι δική σου η θεά!/ Σταμάτα πια σαν ιερόσυλος/ να κλαίς μέσα στα τρένα.

ανάγερτος