Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Κόκκινος κόκκος η καρδιά…
















Πέρασες…
κι η σκόνη στέγνωσε
το γέλιο,
πότισε τα κύτταρα
Της ερημιάς και της ζωής
ανεμοπλάστης,
γράφεις συνθήματα
στους τοίχους της καρδιάς
Γυμνό κορμί,
από εγωϊσμούς απαλλαγμένο
εύκολη λεία
στα γεράκια της θλίψης,
σκόρπισε στα χέρια σου
Ποιός ουρανός,
ποιό σύννεφο,
χαϊδεύει τα μαλλιά σου;
Ποιάς θάλασσας γλυκαίνεις
το νερό;
Ξεπέρασε τα όρια
της σύγκρουσης
Τίναξε τις ασημένιες σου
φτερούγες
Στη χρυσαφένια αμμουδιά
κόκκινος κόκκος
η καρδιά,
βαριαναπνέει.


ανάγερτος

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

το ατελεύτητο σφαδάζει…





Στα βάθη
του Αχέροντα,
το ατελεύτητο
σφαδάζει…

ανάγερτος

μπουμπούκι της βροχής


Ρόδο μπουμπούκι
της βροχής,
στο κοίταγμά σου
ο έρωτας
γεννήθηκε.
Κόκκινο τριαντάφυλλο
της σιωπής,
αιμορραγεί
η σκέψη μου
στο άγγιγμά σου.

ανάγερτος

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Ότι που κράτησα…


Ασύμμετρα πλεγμένα θηλυκά,
του έρωτα μαρτύρια.
Κόμπος θηλιά στη ρίζα.
Σπίτι κενό κι οι φλούδες
σαν ξερολιθιά
Ότι απέμεινε
πριν σε γνωρίσω
Ο ερχομός σου,
όλος μία καρδιά
Ότι που κράτησα
να μην παγώσω.

ανάγερτος

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Οι λύκοι



Σκιές θολές
πίσω απ’ το τζάμι.
Πατημασιές βρωμερές,
ανάσες βαριές
μεσ’ στο σκοτάδι.
Βρέχει.
Βρέχει ο καιρός
ντροπή.
Βρέχει θυμό.
Κυρίαρχος ο φόβος
τρομοκρατεί
την έκρηξη.



Άνθρωποι πιόνια
μεσ’ στη σκακιέρα
κρύβονται.
Σχεδιασμούς, τακτικές
εκτελούν
δίχως ψυχές και όνειρα.
Στημένο παιχνίδι,
χαμένη ζωή.
Βρέχει.
Βρέχει ακόμα
κι οι λύκοι γυρνούν.
Μαζί κι ο νους τριγυρνά
σ’ αντάρτες καιρούς.
Ήτανε τότε που υπήρχανε
άντρες…
με φλόγα στα στήθη,
ατσάλι καρδιά,
ψυχή δυναμίτη,
που ανάβαν φωτιά.
Γιατί αυτό που τρέμουνε οι λύκοι,
είναι μονάχα η φωτιά.

ανάγερτος

Ψυχή παιδική
















Μεριάζει η μέρα,
πεθαίνει, ανασταίνεται
κι ένα παιδί,
μικρό παιδί
γελά ανέμελο
Βγάζει τη γλώσσα
στη ζωή
και παίζει
Παίζει
Παιχνίδι στο χώμα,
πάνω στη ρόδα,
πάνω στο κύμα,
στο πριν και στο τώρα
Ψυχή παιδική,
αγέννητο Αύριο
Ψυχή μαγική
γιατί δε μένεις
για πάντα παιδί!

ανάγερτος

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Έρωτας αρχαίο δράμα
















Αρχαίο θέατρο
Ντιβάνι της ζωής
Έσμιξες βίαια
τις κραυγές
στα πάθη
Αηδονοφωλιές
γεμίσαν οι ρωγμές
κι ένα λευκό σεντόνι
μάρτυρας
του πιο γλυκού
θανάτου
Χορός,
οι ζωές που χάθηκαν
στον πόλεμο του έρωτα
Τη σωτηρία τους
εκλιπαρούν
με θεϊκό
κελάρισμα
Χρόνε
Αδίστακτε ληστή
Δε σε φοβάμαι
Αυτή η αγάπη
φώλιασε
και τα πουλιά πετάνε.

ανάγερτος

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

θύμησες...










Ως πότε ακόμα!
















Ξεριζωμένες λεύκες,
σύννεφα σκόνη
και λιγοστό νερό
με δυσκολία χαϊδεύει
τις όχθες.
Τα πόδια μας μεσ' στο νερό
να παγώνουν.
Θυμάσαι τα πεταρίσματα
στις πέτρες;
Γυμνοί πορευόμασταν τότε...
Ρούχα βαριά φοράμε τώρα
Τι ζέστη αυτή που κάνει
Κι εμείς κρυώνουμε
Ως πότε ακόμα!

ανάγερτος

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Ανεβαίνω...





















Ανεβαίνω…
Σε βράχους που όρθωσαν καιροί
ανεβαίνω…
Σκιές, φαγώματα ακουμπώ
και μέσα σε βαθιές σπηλιές
θρηνώ
χαρές που πέρασαν
και λύπες.
Αντίκρυ με κείνη του φιδιού
είν’ η φωλιά του αετού.
Αντίκρυ με το σύρσιμο ζωή
είν’ η αδούλωτη ψυχή.
Ανεβαίνω…
Κι αν δε σε φτάσω αετέ,
μου φτάνει που σ’ αντίκρυσα.

ανάγερτος

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Είχα μια γυναίκα...

















Είχα μια γυναίκα πιο δυνατή από μένα, έτσι
όπως είναι το χορτάρι πιο δυνατό απ' τον ταύρο:
ορθώνεται ξανά.
Έβλεπε πως ήμουνα κακός και μ΄αγαπούσε.
Δε ρώταγε που βγάζει ο δρόμος που ήτανε δικός της
κι ίσως έβγαζε προς τα κάτω.
Σαν το κορμί της μου' δινε έλεγε :
Αυτό είναι όλο. Και το κορμί της γινότανε κορμί μου.
Τώρα δεν είναι πουθενά εδώ πια,
εξαφανίστηκε όπως χάνεται ένα σύννεφο αφού έχει βρέξει.
Την άφησα, κι αυτή έπεσε κάτω,
γιατί αυτός ήτανε ο δικός της δρόμος......

Μπρέχτ

Μίλα















Μίλα .
Πες κάτι, οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά
με την αοριστία.
Πες:
«άδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πες:
«θα δούμε»,
«αστάθμητο»,
«βάρος».
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
Αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι.
Πες «κύμα», που δεν στέκεται.
Πες «βάρκα», που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες «στιγμή»,
που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
μην τη σώζεις,
πες,
«δεν άκουσα».
Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ αυτές σε αιχμαλωτίσει,
σ' ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μία λέξη απ΄τη νύχτα
στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μη λες «ολόκληρη»,
πες «ελάχιστη»,
που σ αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη
αίσθηση,
λύπη
ολόκληρη
δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πες «αστέρι», που σβήνει.
Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες «πέτρα»,
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα ίσα
να βάλω έναν τίτλο
σ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια..

Κική Δημουλά

Κυριακή 2 Σεπτεμβρίου 2012

Θα είμαι δίπλα σου

όμως...
αφού μοιραίο είναι να σ' ακολουθώ
εγώ θα σε οδηγήσω
μακριά απ' το κελί σου.
Ένα με την απελπισία η ελπίδα.
Μη φοβάσαι τα φαντάσματα.
Τα δάκρυα της απαράμιλλης ομορφιάς σου
αποκάλυψαν την αλήθεια της ύπαρξής μας.
Φτιάξε ένα δικό σου όνειρο
και τρέξε πίσω του...
Θα είμαι δίπλα σου.

Η σκιά σου

ανάγερτος


Ζήσε στα σκοτάδια σου...


















Βαρέθηκα να σε φυλάω.
Τα κλειδιά της φυλακής σου
στην ελπίδα τα' δωσα.
Μη στέκεσαι στον ήλιο.
Δε θα με δεις.
Ζήσε στα σκοτάδια σου…

Η  σκιά σου


ανάγερτος