Τρίτη 30 Απριλίου 2013

Στ' απόκρημνα τα βράχια...

Στ' απόκρημνα τα βράχια ολημερίς, τις πέτρες που μας πέταγαν μαζί με χώμα σκυθρωπό που κάρπιζε τ' ανέραστα τα βλέμματα, θα κουβαλώ.
Και για νερό, το δάκρυ, αυτό που το μαζεύαμε σπυρί σπυρί όταν οι άλλοι γέλαγαν παίζοντας ρόδα τις καρδιές μας.
Μια φωλιά, νάναι μικρή, νάναι ζεστή, να μη χωρά μικρότητες, μήτε κακία κι ερημιά, του αετού μονάχα να χωρά μακριά απ' του κακού το μάτι, μαζί θα χτίσουμε.

Στην καμινάδα του Θεού, δίχως τη γλώσσα του φιδιού, με της ζωής τον έρωτα να ζήσουμε.
Κι όσοι πιστεύουν πως ζωή είναι αυτή που ζούνε, μια πρόσκληση ελεύθερη, τις Κυριακές με τα παιδιά μαζί, με μας να ζήσουνε ότι κι εμείς θα ζούμε.

ανάγερτος

Κυριακή 28 Απριλίου 2013

Είμαι στο πλάι σου...





















Αγάπη μου με μουσική ερωτική θέλω να ντύσω την ψυχή σου.
Να μη κρυώνεις και πονάς μέσα στο φως της ερημιάς. Κι αν οι καημοί, σου μαστιγώνουν το κορμί, κλείσε τα μάτια σου. Μέσα στο όνειρο, μέσα στο δάκρυ σου, μια αγκαλιά αστέρια θα σου ζεσταίνουν την καρδιά. Είναι το χάδι μου στα χρυσαφένια τα μαλλιά σου, είν' τα φιλιά, είναι τα χέρια μου που σε κρατούν σφιχτά. Μη φοβηθείς, στο πλάι γύρνα απαλά, κοιμήσου. Είμαι στο πλάι σου, μαζί σου.

ανάγερτος

Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Άκου μικρέ!




















Είσαι μικρός κι όλο ρωτάς. Όλοι μαζί,  από γονείς, τους συγγενείς, τους ρήτορες, της εξουσίας ηγήτορες, πρέπει να μάθει λένε, να μάθει την αλήθεια το παιδί.
Είσαι μεγάλος και ρωτάς γιατί δεν έχει ο φτωχός ψωμί και ξαφνικά, είσαι του κράτους σου εχθρός.
……..
Να κάνεις είσαι λεύτερος όσο το κράτος δε χαλάς. Το σπίτι σου στον άστεγο και φαγητό στον άνεργο αν θέλεις δώσε, μα μη ρωτάς. Είναι φωτιά το να ρωτάς γιατί πεθαίνει ο κόσμος. Ποιος είσαι εσύ όπου τολμάς και αψηφάς τα όρια που σου βάλαμε; Άκου μικρέ! την εξουσία να μιλάς, εμείς στη δώσαμε κι εσύ τη βάφτισες δημοκρατία να νοιώθεις τάχα δυνατός. Μα αν συνεχίσεις να ρωτάς, κάτω απ’ τη σόλα μας θα λιώσεις, σαν τον σκουλήκι που πατάς.
……..
Βία, υποκρισία και ντροπή.
Να οι αρχές οι σύγχρονες που χτίζουν λένε τη ζωή.

ανάγερτος

Τετάρτη 24 Απριλίου 2013

Μονοπάτι αξημέρωτο





















Αξημέρωτο το μονοπάτι
Αχνοφεγγιά θηλιά στο αδιέξοδο
Το περιστέρι έχασε το στίγμα
Σε μια πορεία αστεριών
Καθορισμένου χρόνου
Δυο βουρκωμένα μάτια φως
Που τ’ αγκαλιάζει ο βυθός

Μέσα στη λάσπη του αφρού
Το αυτονόητο
Μετρά λεπτά

Προτού χαθεί η συμφορά
Πως σταματάει ο χρόνος!

Το αυτονόητο να ζει
Και να πεθαίνει η ζωή

Λοιπόν;

ανάγερτος

Παρασκευή 19 Απριλίου 2013

η κραυγή


foto Noam Galai

Από νωρίς η τρέλα κύλησε στο δρόμο. Άνθρωποι πάνε κι έρχονται. Συθέμελα τραντάζεται η ζωή και τα μπαλκόνια έρημα για συντροφιά στα μαγαζιά που κλείνουν.
Ήχος τραχύς σε σκουριασμένη μηχανή, απότομα υψώθηκε η κραυγή.
Μπάσα χορδή που τέντωσαν τα δάχτυλα εκείνου όπου η μοίρα στέρησε το να μπορεί να πει.
Περαστικοί μα και και δικοί ξιπάστηκαν.
Ποτέ ξανά δεν άκουσαν να βγαίνει τέτοια κραυγή απ’ του μουγκού παιδιού το στόμα.
Λέξεις δε μπαίνουν στη σειρά, μα η ψυχή του κόλαση μ’ αυτά που βλέπει η ματιά κι ακούει  το αυτί του.
Να το αντέξει δεν μπορεί. Από τη γέννα του στερήθηκε μιλιά. Τώρα του παίρνουν τη ζωή του.
Θέλει να πει. Πολλά να πει. Στον κόσμο να φωνάξει.
Να ενωθεί με τις φωνές, να ενωθεί με τις κραυγές.
Περίμενε. Για χρόνια τώρα την αλαλιά αντέχει.
Μα το θεριό που τρώει τα σωθικά και με ελπίδα θέριεψε, στο στόμα του ξεπρόβαλε. Είναι ετούτη η στιγμή να θανατώσει το στοιχειό, να κόψει το λαιμό του.
Με τη λεπίδα, χωρίς ελπίδα κερδίζεται η ζωή.
Κι αυτό το έμαθε καλά, το ξέρει.

ανάγερτος



Θα ψιθυρίσω αγάπη





















Θα ψιθυρίσω δυνατά για ν’ ακουστεί  μακριά…
σαν ένας κτύπος σ’ αγαπώ να σου γλυκάνει την καρδιά,
σαν ένα φύλλο μαγικό να σου χαϊδέψει τα μαλλιά,
σαν ένα δάκρυ που κυλά πάνω στο σώμα που διψά
Θα ψιθυρίσω αγάπη!


ανάγερτος


Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Όποιος μπορεί…


























Όποιος μπορεί ένα κομμάτι γης και ένα σπίτι νάχει να τα χρωστά μονάχα στο Θεό, να λούζει ο ήλιος την ψυχή του, να ξαποσταίνει το κορμί του και πέρα από τον ύπνο του στον τοίχο του, κάθε μια μέρα να κρεμά ένα χαμόγελο, ένα φιλί, ένα όνειρο, μεσ’ στη χαρά πόρτα ορθάνοιχτη θα είναι η ζωή του.

ανάγερτος

Δευτέρα 15 Απριλίου 2013

απόγνωση

foto paint Gioacchino Assereto (Tantalus)




Γάζωσαν σφαίρες το ζωνάρι της απόγνωσης. Τις τρύπες πως να κλείσεις πια με δίχως δέρμα, τώρα που και αυτό που απέμεινε είναι σκληρό σαν πέτρα;

ανάγερτος







Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Για την ποίηση, μια άλλη οπτική





















Οι ιδέες μέσα μας θα αποκτήσουν τη διαυγή και σταθερή μορφή τους, θα γίνουν ικανές να μεταφέρουν την ποιητική συγκίνηση, μόνο μέσα από την επεξεργασία ενός τεχνίτη του Νου. Ο μοναδικός σκοπός της ποίησης δεν είναι να στοχεύσει το Ωραίο. Αυτό είναι μάλλον μέσο παρά σκοπός. Ο σκοπός είναι η άσκηση. Μέσα από τον αγώνα στα πλαίσια των κανόνων της, των καταναγκασμών που επιβάλλει ο ποιητής στον εαυτό του, υποχρεώνεται να κατέβει στα βάθη της ψυχής του, να ανακαλύψει τον ενδότερό του εαυτό, που μια επιφανειακή, βιαστική εργασία θα έκρυβε.

Έτσι ο άνθρωπος πετυχαίνει την αυτογνωσία, αλλά και μεταμορφώνει την αντίληψή του για τον κόσμο. Γιατί ένας ποιητής, δεν αρκεί να γράφει για τον εαυτό του. Πρέπει να μεταδίδει τη γνώση και την ευαισθησία του, μιλώντας στους άλλους ανθρώπους. Κι αυτό το πετυχαίνει μόνο σαν βυθιστεί βαθιά μες στη ζωή κα τη ψυχή τους, και τις ταυτίσει με τη δική του ύπαρξη. Ο ποιητής, πέρα από την αυτογνωσία, στοχεύει στη γνώση του έξω κόσμου κι ενώνεται άρρηκτα με αυτόν.

 «αυτός που με πλουτίζει είναι αυτός που με κάνει να βλέπω εντελώς διαφορετικά αυτό που βλέπω κάθε μέρα».


Paul Valery

Σάββατο 13 Απριλίου 2013

Μάτωσ’ ο δρόμος




















Μάτωσ’ ο δρόμος κάθετες γραμμές
Η γλώσσα τρέχει να κρυφτεί στα καταφύγια
Περιφρουρούνται τα στενά
και στο δικό μου πέρασμα
οι φύλακες σκοποί στα πεζοδρόμια
Από μακριά τα χρυσαφένια τα μαλλιά
και οι ματιές που κάποτε χανόντουσαν
μεσ’ στων φιλιών τα κύματα,
φάρος σβηστός.
Χωρίς φωλιές τα χελιδόνια
Ταξίδι αδιέξοδο μ’ αγκάθι μεσ’ στο στόμα
Κόκκινο τριαντάφυλλο
με την κοιλιά σ’ ένα παγκάκι ορφανό κοντά
να σέρνεται στο χώμα.

ανάγερτος


Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Καμένα ρόδα



















Ρετάλια χρόνια
Αλαζονεία
Τα νιάτα που προδώσαμε
Βόλτα στον κήπο της ζωής
κι η ακαμψία
βαραίνει τη συνήθεια
Στο δρομολόγιο
καμένα ρόδα και οι λωτοί
ξεφλουδισμένοι και στυφοί
Πρεμιέρα
Οι τροχαλίες
παλεύουν με τ’ αντίβαρα
Ισορροπία τρόμου
Πάνω στη σχιζοφρένεια
τα χέρια γίναν πόδια
κι οι αγκαλιές
πατημασιές στα σύννεφα
Σίγουρη για τη γοητεία της
και για την ομορφιά της
καθρέφτης δίχως όραση
Θεοπαιξία και ψυχή
ώχρα υγρή
στη λοταρία
Ο έρωτας δεν είναι πια βροχή
και ο παράδεισος
φυγάς σε ξένη χώρα.

ανάγερτος

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Μια σκιά στο πουθενά...





















Μια σκιά στο πουθενά
Βλέμμα που χάνεται
μέσα σ’ αλλότριο φιλί

Προζύμι μεσ’ στα χέρια σου
Ένα ταξίδι στη βροχή
Καρδιάς  μερίδιο
Όπως φουσκώνει το ψωμί
Ζεστό να χάνεται
μεσ’ στων σκυλιών τα στόματα

Αγάπη…
Κυνηγημένη και βουβή
Σάρκα καυτή στη λάσπη

Ένα κομμάτι απέμεινε...

ανάγερτος

Είναι απλό…
















Είναι απλό, πολύ απλό.
Έχεις καρδιά κι ένα μυαλό.
Καρδιά είναι το άλογο, μυαλό το χαλινάρι.
Θέλεις τ' αφήνεις πολεμάς και λεύτερος πεθαίνεις, θέλεις μαζεύεις δε γροικάς και σκλάβος πάντα μένεις.
Τα άλλα, για κατανάλωση.
Για των παιδιών σου τη ζωή, για την πατρίδα που σκορπά λέξη καμιά.
Κοστούμι στην παρέλαση, σημαία στο μπαλκόνι, στο καφενείο ήρωας και μεσ' στο σπίτι φουκαράς.
Μετράς ότι απέμεινε μεσ' απ' το τούβλο που τραβάς και το ‘κανες θυρίδα.
Δεν ξέρω αν γιατρεύεται ή είναι ανίατη η πληγή.
Μα αν, να σκεφτείς δεν το μπορείς
σκότωσε το μυαλό σου
να πολεμήσει η καρδιά
να βρεις το ριζικό σου.

ανάγερτος

Παρασκευή 5 Απριλίου 2013

Φύλλα



















Φύλλα το χρώμα του Θεού
Φύλλα ο πόνος, η χαρά
και του φτωχού το δάκρυ
Φύλλα εργάτες
που και στα δέντρα και στη γη
δίνουν ζωή
Χλωρά, ξερά,
μια θάλασσα πλανεύτρα
στον ήλιο μα και στη βροχή
Τι θάταν άραγε η ζωή στη γη
χωρίς τα φύλλα;

ανάγερτος

Πέμπτη 4 Απριλίου 2013

δίπλα στο θάνατο...

Foto paint annick bouvattier
















Οι προτροπές
μορφές  τυφλές,
φτερά που καίγονται γυμνά
στην προδοσία
Σκληρό το βλέμμα
κι η χαρά μοναχικό απόβραδο
Πάνω στο στήθος το φιλί,
πάνω στα χείλη αίμα,
μετρούν ανάστροφο  καιρό
Αγάπη όπως Άνοιξη
μοσχοβολά κοντά σου
Με νόμους και με αντοχές
δε σβήνει ίχνη η ερημιά
Στις ανθισμένες πασχαλιές
μεσ’ στης καρδιάς τα μυστικά
δίπλα στο θάνατο
είν’ η χαρά που νοσταλγώ.

ανάγερτος