Στ' απόκρημνα τα βράχια...

Στ' απόκρημνα τα βράχια ολημερίς, τις πέτρες που μας πέταγαν μαζί με χώμα σκυθρωπό που κάρπιζε τ' ανέραστα τα βλέμματα, θα κουβαλώ.

Και για νερό, το δάκρυ, αυτό που το μαζεύαμε σπυρί σπυρί όταν οι άλλοι γέλαγαν παίζοντας ρόδα τις καρδιές μας.

Μια φωλιά, νάναι μικρή, νάναι ζεστή, να μη χωρά μικρότητες, μήτε κακία κι ερημιά, του αετού μονάχα να χωρά μακριά απ' του κακού το μάτι, μαζί θα χτίσουμε.

Στην καμινάδα του Θεού, δίχως τη γλώσσα του φιδιού, με της ζωής τον έρωτα να ζήσουμε.

Κι όσοι πιστεύουν πως ζωή είναι αυτή που ζούνε, μια πρόσκληση ελεύθερη, τις Κυριακές με τα παιδιά μαζί, με μας να ζήσουνε ότι κι εμείς θα ζούμε.

ανάγερτος