Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Παραγγελία σιωπής




















Παραγγελία σιωπής χωρίς απόδειξη είναι τα χρόνια σου που χάρισες για να πληρώνεις μια ζωή το φόρο. Κεράστηκες τον γαλλικό σε κούπα απομίμηση γαλάζια πορσελάνη και νόμισες σου χάρισαν μια θάλασσα μετάξι. Σου έλυσαν το πρόβλημα και σου ‘ κλεψαν την κόλλα. Δεν είσαι μέσα κι απορείς. Χωρίς δικό σου όνομα οι πίνακες επιτυχόντων. Το τυρκουάζ της θάλασσας και τ’  ουρανού καθρέφτης, το άλικο δάκρυ της ροδιάς μέσα στον κήπο της γιαγιάς, στο φώναζαν. Μα θέλει μάτια για να δεις, μάτια ψυχής κι αυτιά ν’ ακούσεις δίχως γουόκμαν και γυαλιά, φτηνά ακούσματα γυμνά με σκούρο χρώμα τζάμια. Άνοιξε το παράθυρο και δες. Έχεις τον ήλιο, την ελιά, το πεύκο μεσ’ στη θάλασσα, έχεις και το φεγγάρι για να μεθάς με έρωτα.
Δεν έχω τίποτε άλλο να σου πω πέρα απ’ αυτό.
Ροβόλα μεσ’ στις πασχαλιές, στις λεμονιές και στις ιτιές.
Ροβόλα δίχως θυμικό για να αγγίξεις ουρανό εκεί που σκάει το κύμα.
Ροβόλα γρήγορα χωρίς πανό.
Έχει μαυρίσει το κακό.

ανάγερτος

Σάββατο 18 Μαΐου 2013

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Θα ψιθυρίσω αγάπη




















Θα ψιθυρίσω δυνατά για ν’ ακουστεί  μακριά…
σαν ένας κτύπος σ’ αγαπώ να σου γλυκάνει την καρδιά,
σαν ένα φύλλο μαγικό να σου χαϊδέψει τα μαλλιά,
σαν ένα δάκρυ που κυλά πάνω στο σώμα που διψά
Θα ψιθυρίσω αγάπη!

ανάγερτος

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Ο επόμενος ήμουν εγώ...




















Στην αρχή ήρθαν να πάρουν τους Εβραίους.
Δεν ήμουν Εβραίος και δεν φώναξα.
Μετά ήρθαν να πάρουν τους κομμουνιστές.
Δεν ήμουν κομμουνιστής και δεν φώναξα.
Έπειτα ήρθε η ώρα των σοσιαλδημοκρατών.
Δεν ανήκα σ΄ αυτό το κόμμα και δεν έβρισκα λόγο να διαμαρτυρηθώ.
Ακολούθησαν οι ομοφυλόφιλοι.
Ούτε κι αυτό σκέφτηκα ότι με αφορούσε.
Στο τέλος ήρθε η σειρά των τσιγγάνων.
Ούτε και τότε βρήκα λόγια για να εκφράσω την αντίθεσή μου.

Ο επόμενος στη σειρά ήμουν εγώ.
Αλλά δεν υπήρχε κανείς για να φωνάξει.







Martin Niemöller


“Ο Μάρτιν Νίμελερ (Martin Niemöller, 1892 –1984) ήταν ένας Γερμανός λουθηρανός πάστορας και αντι-ναζί θεολόγος, γεννημένος στο Lippstadt της Γερμανίας ο οποίος έγινε γνωστός για κάποιο απόσπασμα λόγων του το οποίο αργότερα παρουσιάστηκε και ως ποίημα. Ένα ποίημα το οποίο σχολιάζει την (πολιτική) απάθεια της «σιωπηλής πλειοψηφίας» την εποχή του Γ' Ράιχ.  Αν και η αρχική του μορφή δεν είναι γνωστή καθώς και υπήρξαν πολλές παραφράσεις, το παρακάτω κείμενο είναι η πιο διαδεδομένη μορφή του και την οποία προτιμά και ο ίδιος ο Νίμιλερ, όπως αποκρίθηκε  μετά από σχετική ερώτηση για αυτό πολλά χρόνια αργότερα.”

Αναδημοσίευση από…anaghrapho blogspot.gr(http://anaghrapho.blogspot.gr/2011/06/martin-niemoller.html)

Δευτέρα 13 Μαΐου 2013

Αχ και να γινότανε...


Είναι κάτι στιγμές που σκέφτομαι διάφορα. Παράπονα σε συμπεριφορές που καταλήγουν σε οργή και σε ακραίες σκέψεις.
Διαβάζω αποφάσεις κομματικές γραμμές. Λένε, “δεν πρέπει να απεργήσουνε  αυτοί, δεν πρέπει να φωνάξουνε οι άλλοι. Να κλείσουν δρόμους και σχολειά. Θα ερημώσει η αγορά κι ο τουρισμός φτερά θα κάνει. 


Μα είστε άνθρωποι εσείς, να μη λυπάστε τα παιδιά, τους γέρους, αυτούς που πάνε στη δουλειά. Τώρα που κινδυνεύει η χώρα. Αλλά είπαμε. Καλά που ήμασταν εμείς και σώθηκε η χώρα. Εσείς μας φέρατε ως εδώ. Δε θα το επιτρέψουμε και στο γκρεμό να πάμε. Κι αν δεν πιστεύεις άνοιξε τηλεόραση να δεις τι γνώμη έχει ο λαός. Το λέει κι ο Πρετεντέρης…
Γλιτώσαμε το θάνατο κι ήταν στο παρά πέντε.”
Υποκριτές! Ρολόι στο χέρι ο θάνατος  έπαψε να φορά. Του κόψατε το χέρι και το φορέσατε εσείς. Γυμνώσατε ακόμα και το θάνατο. Στην απληστία σας , φάνηκε λίγη η ζωή.
Γι’ αυτό λοιπόν περνούν απ’ το μυαλό διάφορα. Όπως ας πούμε να γίνει κάτι ξαφνικό και να χαθεί το χρήμα. Να πάψουν τα νομίσματα, να πάψει ο χρυσός να έχουνε αξία. Θέλω να δω τα πρόσωπα, θέλω ν’ ακούσω να μιλούν αυτοί που κυβερνάνε. Πόσο ανήμποροι κι ανίσχυροι θεέ μου θα’ ναι!
Φιγούρες απ’ το παρελθόν που τους σκοτώσαν το παρόν.
Δίχως λεφτά, δίχως στηρίγματα και θα, γελοία ανθρωπάκια χωρίς ζωή στα ξαφνικά. Να δω πως θα μιλούν στην τηλεόραση μπροστά. Να βγαίνουν στην πορεία κι όλοι εμείς, λίγο χειρότερα από πριν άσχετο με το όνειρο, με αποφάσεις σαν κι αυτές να λέμε πως δεν πρέπει. Καλά, μεσ’ στις γιορτές, στις πανελλαδικές, τώρα που αρχίζει ο τουρισμός! Δεν το κατάλαβες καλά. Τα δακρυγόνα νάν’ καλά.
Που να το φανταζόσουνα την ώρα που τ’ αγόραζες  πως θα χτυπούν εσένα.
Θέλω να δω, αυτό να δω κι ύστερα ας πεθάνω, όπως το λέει ο λαός συχνά. Αυτός που την ανάγκη του βιώνει στα αθόρυβα, στα σκοτεινά τα δρώμενα. Αυτός που τη ζωή του κόλαση την έχουν κάνει, αυτοί που στον ιδρώτα του μα και στο αίμα πάνω πουλάνε πνεύμα ανήθικο,  χρυσαφικό κλεμμένο στην αγορά των λουλουδιών. Αυτός που, δεν είναι άμοιρος κι αυτός.
Για νάμαστε και δίκαιοι το πιο πολύ ευθύνεται αυτός.
Αυτός που το επέτρεψε και συνεχίζει ακόμα πάνω  στο πλιάτσικο να κάνει τον τσιλιαδόρο της ντροπής για λίγα ψίχουλα στο χώμα.
Ας είναι…
Αυτό το όνειρο θα ήθελα να ζούσα
Θα ήταν αρκετό έστω μια μέρα μόνο
Ν’ αλλάξει ο κόσμος τη ματιά που φανερώνει τη χαρά, να δει πόσο γυμνοί είναι αυτοί που κυβερνούν τη γη, να δει πως δεν του πρέπει η ζωή στο φόβο.
Αχ και να γινότανε, μια μέρα μόνο…

ανάγερτος

Κυριακή 12 Μαΐου 2013

Μάνα!



















Μάνα!  αν μάζευες το δάκρυ σου και τόχυνες στη γη, μόνο πουλιά και ψάρια και όλοι εμείς πληγή απ’ την πληγή σου πάνω στο χάδι σου και στο φιλί, στο μπλε βαθύ μαζί σου

Με τη φωτιά και με το αίμα σου, στον έρωτά μας έδωσες ζωή
Με ένα στήθος αγκαλιά και με το δάκρυ σου μεγάλωσα
Με τη λαχτάρα σου μέσα στα μάτια σου παίρνω τη δύναμη να ζω
Είσαι το χέρι που κρατά τη γη
Είσαι τα πάντα μου
Σ’ ευχαριστώ!

“Σε όλες τις μανούλες, μα και σ’ αυτές που λαχταρούν να γίνουνε, σε όλες που έχουν το χάδι στο φιλί, το μητρικό και τη στοργή, να είναι πάντοτε καλά.
Σας το χρωστούμε…”

ανάγερτος

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

Αυτά τα λίγα για αρχή...





















Τσιγάρο αναμμένο πάνω στο χέρι του νεκρού, μονόλογος που ξεψυχά  σε βρώμικους της ηθικής καπνούς, συνείδηση  κομμένη και ραμμένη μέσα σε μέτρα άμετρα. Ανάποδα το δέρμα φόρεσες  για να κρυφτεί η γύμνια σου μέσα σε πλήθος ηδονών κι αυτό το βάπτισες ανάγκη για να σωθεί η ψυχή σου. Λες και το ξέρεις τι έχει ανάγκη η ψυχή, λες και τη ρώτησες ποτέ σου. Ποτέ δεν ασχολήθηκες . Πύργους από κερί κι αλάτι έχτιζες να συντηρείς το δράμα σου. Και τώρα που όλα γεύση στυφή στα πλάνα γίνανε, μεσ’ σε κορδέλες και ρακιές, μεσ’ σε μονότονες πομπές εκδίδεσαι.
Με μεταξένιο ύφασμα έντυσες το σταυρό σου για να μπορείς να τον υμνείς σε απευθείας σύνδεση.  Κρύβεσαι μέσα στη σκόνη που γερνά στα ξύλινα πατώματα, μέσα στα λόγια τ’ ουρανού,  μεσ’ στις ρωγμές που άφησε ο χρόνος. Βρίζεις, γελάς, χλευάζεις, καμώνεσαι τον έξυπνο, τον έρωτα θερίζεις προτού ακόμα γεννηθεί. Εσύ που δεν μπορείς να σπείρεις.
Εσύ που τη ζωή σου δεν πονάς και τη δική μου τη ζωή ακόμα την ορίζεις, δεν έχεις το δικαίωμα εμένα να με κρίνεις. Προσωπικά, δε σε χρειάζεται η ζωή, είναι λεβεντογέννα. Δεν περπατά στα τέσσερα, παλεύει με τα τέσσερα. Πάντα σε βόλευε αυτά να τα μπερδεύεις.
Αυτά τα λίγα για αρχή και για το τέλος μια γραμμή, αριστοφανική γραφή να σου τρυπήσει τη χορτασμένη ηθική σου.
“Ο ήλιος απ’ τα σύννεφα για να φανερωθεί θέλει τα στήθη σου κι όχι τον κώλο σου να βλέπει”

ανάγερτος

Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

Στα φύλλα της απαντοχής...



























Στα φύλλα της απαντοχής μετρώ σταγόνες.
Υγρό το πανωφόρι πάνω στο κάστρο της τρελής
και οι κερασιές ωρίμασαν.
Για χρόνους τώρα αδειανούς, με τις βρισιές και τις ντροπές ποτίζαν το περβόλι. Κορίτσι, έβγα στους ανθούς. Είν’ η φωνή του φεγγαριού πίσω απ’ τα σύννεφα. Έλα, μη στέκεις μάτια μου χλωμό. Έχουν γυμνώσει το μυαλό σου, μη σου παγώσει κι η καρδιά! Φόρα το πανωφόρι σου κι ας είναι και υγρό. Μεσ’ στο νερό είν’ η ζωή. Κι αν σάπισε η σκέψη
Είν’ ο καρπός ,
ο γιός της Άνοιξης,
που λαχταρά ν’ ανοίξετε φτερά.

ανάγερτος

Πέμπτη 2 Μαΐου 2013

Θέλει καρδιά η Ανάσταση

Υπόγεια σκλάβα η λάμπα με καπνισμένα τα φιλιά πάνω στο πάτωμα που τρίζει.
Κρατά στο χέρι το κερί. Είναι τυφλή μα φαίνεται να βλέπει.
Κάτι σαν θαύμα. Πρωτοφανές το σκηνικό.
Οι ζηλωτές παραληρούν κι οι άλλοι μεσ’ στο κλάμα.

Οράματα και μαγικά σάρκα να παίρνουν και οστά.
Ακολουθούν οι είλωτες, μαζί οι δεσμοφύλακες και τελευταία η ζωή να αργοσβήνει. Σαν το τσιγάρο το στριφτό, σαν τη φωτιά που την καρφώνουν στο σταυρό.
Ζούμε τις μέρες των Παθών. Πιο ζωντανά δε γίνεται.
Στον πολυθρόνο μας εμείς και ο Χριστός μπροστά μας.
Μια προβολή στο σώμα μας είν’ τα καρφιά και η ψυχή σαν στρουθοκάμηλος σε προσευχή γυρεύει την Ανατολή στην πιο βαθιά την τρύπα.
Οδηγητής ο θάνατος πάνω στο αίμα του Θεού και η Ανάσταση θέλει καρδιά για νάναι και δική μας.

ανάγερτος