Τετάρτη 30 Μαΐου 2012

Ο ήλιος θα χορεύει για μας...
















Στη χαρακιά τ' απόβραδου
αίμα ξεπρόβαλε στα μάτια μου.
Κάθε που βραδιάζει
ατέλειωτα σημάδια μαρτυρούν
τον έρωτα
σε κάθε τι δικό σου.
Του φεγγαριού η λάμψη,
της θάλασσας το σκίρτημα,
η αγκαλιά της νύχτας.
Όλα δικά σου.
Δε χάνεται η ομορφιά,
δε χάνεται η ζωή,
δε χάνεται ο έρωτας
σαν πέφτει η νύχτα.
Ένας ύπνος φεγγαριού
ο πόνος.
Αύριο πάλι, ο ήλιος θα χορεύει
για μας.


ανάγερτος

το όνειρο...















Ότι σε κρατάει ζωντανό,
το όνειρο.
Ότι γεμίζει τη ζωή σου,
η πραγμάτωσή του.

Σ’ ακούω να λες…έζησα τ’  όνειρο, θέλω να ζήσω τ’  όνειρο.
Πόσοι άραγε πραγματώνουν τα όνειρά τους;
Eίναι άραγε όνειρα ή κάτι άλλο αυτό που ζούμε;

Συνήθως αυτό που λέμε όνειρο, δεν είναι παρά μια ψευδαίσθηση αυτού που θα θέλαμε να ζήσουμε. Ένα δημιούργημα της φαντασίας μας για να ξεγελάσουμε με ψεύτικους παράδεισους την άχαρη και άτολμη ζωή μας.

Το όνειρο, αυτό που κλείνει μέσα του όλη μας την ύπαρξη, δεν κατοικεί εδώ. Στον ουρανό είναι το σπίτι του. Και θέλει δύναμη, θέλει κουράγιο, θέλει φτερά για να βρεθείς κοντά του. Δεν είναι εύκολο. 
Πέφτεις, πονάς, πληγώνεσαι…υπάρχουν φορές που χάνεσαι.
Πρέπει όμως, πάντα να προσπαθείς.
Αυτός πρέπει να είναι ο σκοπός σου.
Να σηκωθείς ψηλά, ζεστά να τ’ αγκαλιάσεις, να ταξιδέψεις ως τ’ αστέρια.

ανάγερτος

Δευτέρα 28 Μαΐου 2012

Για μας η Ελλάδα είναι...















«...Για μας η Ελλάδα είναι αυτές οι στεριές οι καμμένες στον ήλιο κι αυτά τα γαλάζια πέλαγα με τους αφρούς των κυμάτων. Είναι οι μελαχρινές ή καστανόξανθες κοπέλες, είναι τ' άσπρα σπιτάκια τ' ασβεστωμένα και τα ταβερνάκια και τα τραγούδια τις νύχτες με το φεγγάρι πλάι στην ακροθαλασσιά ή κάτω από κάποιο πλατάνι.
...Είναι οι πατεράδες μας κι οι παππούδες μας με το τουφέκι στο χέρι, αυτοί που λευτερώσανε την πατρίδα μας και πιο πίσω, πιο παλιά, όλοι μας οι πρόγονοι που κι αυτοί ένα μονάχα είχανε στο νου τους -όπως κι εμείς σήμερα: τον αγώνα για τη λευτεριά...»


Οδυσσέας Ελύτης

Κυριακή 27 Μαΐου 2012

Eυρώ τιμής ή Ευρώ καταστροφής















Ας αρχίσω απ’ το μνημόνιο.
Δεν θα πω για το πώς, το γιατί, ποιοι το στηρίξανε, ποιοι το υποστηρίζουν, ποιοι το απορρίπτουν.
Θα πω μόνο, πως το μνημόνιο ήταν το κερασάκι σε μια τούρτα που χρόνια τώρα έφτιαχναν ξένα κέντρα με τη βοήθεια των δικών μας “ηγετών”. Είτε γιατί έπαιζαν το παιχνίδι τους, είτε γιατί ήταν ανίκανοι, είτε γιατί ηθελημένα έπαιζαν το παιχνίδι της διαφθοράς και της ρεμούλας προς ίδιο όφελος και εις βάρος της χώρας.
Όπως λοιπόν κατάντησαν τη χώρα και μπροστά στα αβυσσαλέα αδιέξοδα ίσως να ήταν και επιβεβλημένο. Σε καμία όμως περίπτωση μ’ αυτή τη μορφή. Αν είχε τη μορφή μιας συμφωνίας μεταξύ ισότιμων συνομιλητών, μεταξύ συνεργατών οι οποίοι έδωσαν τα χρήματά τους (και δεν εξετάζω τον σκοπό που τα δώσανε και αν και πόσο κέρδισαν από τη χρηματοδότηση αυτή) και θέλουν να τα πάρουν πίσω, είναι απολύτως θεμιτό και κατανοητό. Αυτό όμως στα πλαίσια όχι της καταστροφής και της υποδούλωσης της χώρας και του λαού της, αλλά στα πλαίσια μιας συμφωνίας όπου μέσα από ανάπτυξη και κοινωνική δικαιοσύνη να γίνει δυνατή η αποπληρωμή των “πραγματικών” χρεών. Και μιλώ για κοινωνική δικαιοσύνη γιατί δεν γίνεται μόνιμα σ’ αυτόν τον τόπο, από τη σύστασή του ως ελεύθερο κράτος, τα βάρη να τα σηκώνουν μόνο οι αδύνατοι. Μας μιλήσανε για πόλεμο…είπαν πως έχουμε πόλεμο. Έτσι χαρακτήρισαν την κατάσταση και δεν θα διαφωνήσω. Όμως σε καιρό πολέμου όπως έλεγε και ο Κικέρων…οι νόμοι σιωπούν. Έτσι λοιπόν κύριοι μεγαλόσχημοι που πάντα έχετε τη λύση που σας συμφέρει, στην περίπτωση αυτή με την έγκριση της Βουλής, αίρονται προσωρινά νόμοι και εισπράττονται και τα κλεμμένα και τα χρωστούμενα. Υπάρχει τρόπος και το ξέρετε πολύ καλά…καλύτερα από μένα. Τέλος πάντων.
Ας θίξω όμως ένα άλλο θέμα…που ίσως είναι και πιο σημαντικό.
Χρόνια τώρα, απ’ τη μεταπολίτευση και μετά, τα δύο κόμματα που εναλλάσσονταν στην εξουσία και που οι περισσότεροι ψηφίζαμε, κυβερνούσαν κύρια, μέσα από διλήμματα που έβαζαν στο λαό ποντάροντας κυρίως στην ανασφάλειά του και στο φόβο του που οι ίδιοι καλλιεργούσαν. Η έλλειψη θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα με την κατ’ εμέ προμελετημένη αποβιομηχάνιση της χώρας, έκανε το εκάστοτε κυβερνών κόμμα τον μεγαλύτερο εργοδότη της χώρας. Αφεντικό σ’ ένα δημόσιο τσιφλίκι του.
Έτσι λοιπόν έχουμε:
1. Με ψηφίζεις για να σε διορίσω… εσένα, τη γυναίκα σου, τα παιδιά σου…να σου δώσω προαγωγή, αξιώματα κ.λ.π.
2. Με ψηφίζεις για να σε κρατήσω στη δουλειά, να μην απολυθείς. Αν βγει ο άλλος κινδυνεύεις. Θα κρατήσει τα “δικά του παιδιά”(Tον καιρό του μνημονίου αυτά)
3. Όταν πλέον, για τα καλά στον αστερισμό του μνημονίου με άνω του ενός εκατομμυρίου ανέργων, αυτά άρχισαν να μη φοβίζουν πλέον, έχουμε το δίλημμα ευρώ ή δραχμή.
Είναι το δίλημμα, που πλέον ενώνει και τα δύο κόμματα. Ο “εχθρός” βλέπεις είναι τώρα κοινός. Κάποιος τρίτος εμφανίσθηκε και η “σούπα” κινδυνεύει να χαλάσει.
Λοιπόν για το δίλημμα αυτό θέλω να μιλήσω.
Συμφωνώ κι εγώ, πως η έξοδος απ’ το ευρώ θα έχει συνέπειες, ίσως μεγάλες, ίσως πολύ μεγάλες, ίσως ζήσουμε άσχημα, πολύ άσχημα για 2, 3 ή και περισσότερα χρόνια. Γι’ αυτό λέω όχι στην έξοδο από το ευρώ…όπως τουλάχιστον λέει(βάσει δημοσκοπήσεων) και το 85% του πληθυσμού.
Αυτό όμως που πρέπει να μου πούνε, που πρέπει να μας πούνε όλοι τους, είναι κάτω από ποιες συνθήκες και με τι όρους θα είναι η παραμονή μας στο ευρώ.
Κάτω από συνθήκες αλληλοσεβασμού, αξιοπρέπειας, περηφάνιας, εθνικής κυριαρχίας, ανάπτυξης της χώρας όπου όλοι οι Έλληνες και κύρια η νέα γενιά θα συμβάλλουν στην ανόρθωσή της ή κάτω από συνθήκες δουλοπρέπειας, ξεπουλήματος των πάντων, μιας γενιάς κατεστραμμένης, μιας χώρας υποδουλωμένης με τον μισό παραγωγικό της πληθυσμό τον πιο νέο και πιο ικανό να δουλεύει μετανάστης και να ανορθώνει ξένα κράτη.
Γιατί αν πρόκειται για τη δεύτερη περίπτωση πρέπει να το ξέρω, πρέπει να το πείτε καθαρά. Γιατί αν πείτε και πάλι ψέματα ίσως να μην υπάρχουν έξοδοι διαφυγής για σας Αύριο.
Βασικά πρέπει να γνωρίζετε τα εξής..Πάνω απ’ όλα και πάνω απ’ όλους..
Εγώ θέλω τη χώρα μου…με ή χωρίς ευρώ
Εγώ θέλω τα παιδιά μου…με ή χωρίς ευρώ
Εγώ θέλω τη ζωή μου…με ή χωρίς ευρώ

Δεν θέλω να είμαι στο ευρώ… επαίτης, ξενιτεμένος, προδομένος, πουλημένος στους ξένους και τους “ντόπιους” κατακτητές χωρίς υπάρχοντα, χωρίς μέλλον, χωρίς πατρίδα, χωρίς αξιοπρέπεια, χωρίς περηφάνια. Να μη μου ανήκει ούτε καν το χώμα που έβαψαν με αίμα οι πρόγονοί μου…ενέχυρο κι αυτό μέσα σε κάποιο αγγλικό δίκαιο.
Τέτοιο ευρώ δεν το θέλω…χάρισμά σας.
Έτσι, αντί να θέτετε το ψευτοδίλημμα ευρώ ή δραχμή, γνωρίζοντας το τι θέλει ο κόσμος, να μας κοιτάξετε στα μάτια έστω για μια φορά και να μας πείτε για ποιο ευρώ μιλάτε.
Ξέρετε πως όλοι θέλουμε το ευρώ. Μην παίζετε βρώμικα πολιτικά παιχνίδια τούτη την ώρα. Οι στιγμές είναι ιστορικές. Για όλους μας.
Απλά, καθαρά και γνήσια πείτε μας για ποιο ευρώ μιλάτε.
Είναι τόσο απλό. Και όχι ψέμματα. Αυτή τη φορά το ψέμα θα είναι μοιραίο για όλους μας. Και δεν θα αποτελείτε εξαίρεση…πιστέψτε με.
Κι αν μερικοί λοιδορούν την περηφάνια θα τους θυμίσω αυτό που είπε ο Σοπενάουερ «Πολλοί επικρίνουν την περηφάνια.
Αυτοί, ασφαλώς, δεν έχουν τίποτε μέσα τους για να είναι περήφανοι....!!»


ανάγερτος



Σάββατο 26 Μαΐου 2012

οι ζωές μας επιδόρπιο...

















Τα μυαλά μας στη φορμόλη
βουτηγμένα χρόνια τώρα˙
χειρουργική σαλάτα
σε gourmet τραπέζια,
αυτών που θέλουν τις ζωές μας
επιδόρπιο
στο τρελλό τους φαγοπότι.
Θα το επιτρέψεις;


ανάγερτος

Παρασκευή 25 Μαΐου 2012

Να έχω το θάρρος...


"Ποιος είναι ο δρόμος για την εκπλήρωση του δικού μου του νόμου; Να διαταράξω την τάξη, να συντρίψω το πρωτόκολλο, να ξεστρατίσω από τους προγόνους. Να αλητεύσω στ’ απαγορευμένα, στις αγέρωχες κι επικίντυνες περιοχές του αβέβαιου. Να δέχουμε ατάραχος ακόμη περισσότερο: σαν ευλογία την κατάρα του πατέρα και της μάνας. Να έχω το θάρρος να είμαι μόνος"....

Ν. Καζαντζάκης      "Βραχόκηπος"

Πέμπτη 24 Μαΐου 2012

Ανερμάτιστος δρόμος





Ανερμάτιστος δρόμος
κινεί αέναα το κορμί
να γίνει ο μύθος όνειρο
και τ' όνειρο γιορτή
βαθιά μεσ' στο βυθό σου.


ανάγερτος

Κυριακή 20 Μαΐου 2012

Ποιός άραγε;
















Χόρτασα ζεστασιά
Χόρτασα σιωπή
Χόρτασα έρωτα
Χόρτασα μοναξιά
Χόρτασα απόγνωση
Άσυλο ανιάτων το κορμί
Αρχή, τέλος, αρχή του τέλους,
τέλος και αρχή;
Ποιός άραγε μπορεί να πει
πότε τελειώνει η παρτίδα;

ανάγερτος

...αν καταστρέψουμε την άγνοια και το φόβο













“Σύντροφοι, είπε ο Μέγας Αρχάγγελος, όχι,  δεν θα κατακτήσουμε τον Ουρανό. Αρκεί που το μπορούμε .
Ο πόλεμος γεννάει τον πόλεμο και η νίκη την ήττα. Ο νικημένος Θεός θα γίνει Σατανάς και ο νικητής Σατανάς,  Θεός.
Είθε να μη μου λάχει μια τόσο συφοριασμένη μοίρα ! αγαπώ την κόλαση που διαμόρφωσε το πνεύμα μου, αγαπώ τη γη όπου έκανα μερικά καλά, αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο σε έναν κόσμο φριχτό όπου τα πλάσματα επιβιώνουν μόνο με το φόνο.
Τώρα, χάρη σ' εμάς ο Θεός έχει χάσει τη γήινη εξουσία του και κάθε σκεπτόμενο πλάσμα αυτού του πλανήτη τον περιφρονεί η τον αγνοεί. Αλλά τι σημασία έχει το γεγονός πως οι άνθρωποι δεν είναι πια υποταγμένοι στον Ιαλνταμπαώθ, αν το πνεύμα του Ιαλνταμπαώθ εξακολουθεί να ζει μέσα τους κι αν ακολουθώντας το παράδειγμά του παραμένουν ζηλόφθονοι, βίαιοι, φιλόνικοι, άρπαγες, εχθροί της τέχνης και της ομορφιάς;
Τι σημασία έχει το γεγονός πως απόταξαν τον άκαρδο Δημιουργό αν δεν ακούνε καθόλου τους ευεργέτες δαίμονες,  το Διόνυσο, τον Απόλλωνα και τις Μούσες που διδάσκουν κάθε αλήθεια;
Οσο για μας… πνεύματα ουράνια, δαίμονες υπέρτατοι, εμείς έχουμε καταστρέψει τον τύρρανό μας Ιαλνταμπαώθ, αν καταστρέψουμε μέσα μας την άγνοια και το φόβο.”

Ανατολ Φρανς (Η Ανταρσία των Αγγέλων)

Κι αν ήταν αλήθεια...















“ Πρόσεχε, οι συγκινήσεις φτιάχτηκαν για να μοιράζονται, η δύναμη και το κουράγιο είναι όπως δυο μπαστούνια που μπορούν να στραφούν ενάντια σ’ αυτόν που τα χρησιμοποιεί άσχημα. Οι άντρες έχουν κι αυτοί το δικαίωμα να κλαίνε, Άρθουρ, οι άντρες γνωρίζουν κι αυτοί την οδύνη.
Τα κοινά όνειρα είναι οι πιο όμορφες αναμνήσεις. Η μοναξιά είναι ένας κήπος όπου η ψυχή μαραίνεται, τα λουλούδια που φυτρώνουν εκεί δεν έχουν μυρωδιά.
Η αγάπη έχει μια υπέροχη γεύση, να θυμάσαι πως πρέπει να δώσεις για να λάβεις. Να θυμάσαι πως πρέπει να είσαι ο εαυτός σου για να μπορέσεις να αγαπήσεις. Έχε εμπιστοσύνη στο ένστικτό σου, να είσαι πιστός στη συνείδηση και στη συγκίνηση, ζήσε τη ζωή σου, έχεις μία μονάχα. Στο εξής είσαι υπεύθυνος του εαυτού σου κι αυτών που θα αγαπήσεις. Να είσαι άξιος, αγάπα, μη χάσεις αυτό το βλέμμα που μας ένωνε τόσο όταν μοιραζόμασταν τις αυγές. Θυμήσου τις ώρες που περάσαμε φροντίζοντας τα τριαντάφυλλα, παρατηρώντας το φεγγάρι, μαθαίνοντας το άρωμα των λουλουδιών, ακούγοντας τους θορύβους του σπιτιού για να τους καταλάβουμε. Πρόκειται για πράγματα απλά, ίσως ξεπερασμένα, αλλά μην αφήσεις ποτέ τους πικρόχολους ανθρώπους να διαστρεβλώσουν αυτές τις στιγμές που είναι μαγικές γι’ αυτόν που ξέρει να τις ζήσει. Οι στιγμές αυτές έχουν ένα όνομα, Άρθουρ, «έκσταση», και από σένα εξαρτάται να είναι η ζωή σου έκσταση. Είναι η πιο μεγάλη νοστιμάδα του ταξιδιού που σε περιμένει.”

“Κι αν ήταν αλήθεια... ”

Mαρκ Λεβι

τι σημαίνει έρωτας
















“...Όμως την πρώτη φορά που την κράτησα στην αγκαλιά μου, κατάλαβα τι σημαίνει έρωτας και πίστεψα στα λόγια του Αρίστου που έλεγε πως με μια γυναίκα που δεν είν' ερωτευμένη μαζί σου, τίποτα δεν αξίζει. Μόλις την έσφιξα στην αγκαλιά μου και το κορμί μου κόλλησε πάνω στο δικό της, ένιωσα την γη να φεύγει κάτω απο τα πόδια μου κι εκείνη την αισθάνθηκα να τρέμει σαν τρελή απο φόβο κι αγωνία και πόθο μαζί. Και μόνο το βλέμμα μιας γυναίκας ερωτευμένης αξίζει όσο όλες μαζί οι νύχτες στο κρεβάτι μιας γυναίκας που δεν αγαπά...”


Εύα Ομηρόλη (Οι παραχαράκτες της ευτυχίας)

"Σ' αγαπάω"

“… «Ναι, αλήθεια, ήρθατε την κατάλληλη στιγμή», του είπε.
«Το ξέρω»
Ωστόσο, κάτι της διέφευγε: «Μα γιατί; Γιατί ψάξατε να με βρείτε;»
«Γιατί σας αγαπάω.»
Η λέξη «αγαπάω» ειπώθηκε πολύ απαλά, κι όμως γέμισε ξαφνικά όλο το δωμάτιο.
Η Ρούζενα χαμήλωσε τη φωνή: «Μ` αγαπάτε;»
«Ναι, σας αγαπάω.»
Αυτή τη λέξη της την είχε ήδη πει ο Φράντισεκ και ο Κλίμα, αλλά απόψε την είδε πρώτη φορά όπως ακριβώς είναι όταν έρχεται ακάλεστη, απρόσμενη, γυμνή. Σαν θαύμα μπήκε η λέξη αυτή μες στο δωμάτιο. Ήταν κάτι παντελώς ανεξήγητο, αλλά γι` αυτό και της Ρούζενας της φαινόταν πραγματικό, γιατί τα ουσιαστικότερα πράγματα στον κόσμο αυτό υπάρχουν χωρίς εξήγηση και χωρίς λόγο, αντλούν το λόγο της ύπαρξής τους από τον εαυτό τους…”


Mιλαν Κουντερα  (Το Βαλς Του Αποχαιρετισμού)

Σάββατο 19 Μαΐου 2012

Απ' όλα τα βλέμματα...













Όλη τη νύχτα, μέσα σε βράχια έψαχνα
κι ένιωσα τη γη να τρέμει.
Απ' όλα τα βλέμματα, όλα τα ψέμματα,
το δικό σου ξύπνησε το έρεβος.


ανάγερτος

Πέμπτη 17 Μαΐου 2012

Όταν έχεις δει...






“Όταν έχεις δει μια και μοναδική φορά τη λάμψη της ευτυχίας στο πρόσωπο ενός πλάσματος που αγαπάς , καταλαβαίνεις ότι δεν είναι δυνατό να υπάρχει άλλη τάση στον άνθρωπο παρά μόνο να προκαλεί αυτό το φως στα πρόσωπα που τον περιστοιχίζουν...Και σε σπαράζει η σκέψη της δυστυχίας και του σκοταδιού που ρίχνεις , με το γεγονός και μόνο της ζωής σου , στις καρδιές που συναντάς”


Αλμπέρ Καμύ 

Μόνο από έρωτα


















Μόνο από έρωτα βαδίζω το δρόμο μου. Το δρόμο μου, που έχει μόνο μια λωρίδα κυκλοφορίας : τη δική μου.
Στ’ αριστερά μου, ένας αιώνιος τοίχος χωρίζει το δρόμο μου απ’ το δρόμο κάποιου που βαδίζει δίπλα μου, απ’ την άλλη πλευρά του τοίχου.
Που και που, σ’ αυτόν τον τοίχο βρίσκω μια τρύπα, ένα παράθυρο, μια σχισμή….Και μπορώ να κοιτάξω το δρόμο του γείτονα ή της γειτόνισσάς μου.
Μια μέρα, καθώς περπατώ, μου φαίνεται ότι βλέπω στην άλλη άκρη του τοίχου μια μορφή που κινείται στο δικό μου ρυθμό, προς την ίδια κατεύθυνση.
Κοιτάζω αυτή τη μορφή: είναι μια γυναίκα. Είναι όμορφη.
Με βλέπει κι αυτή. Με κοιτάζει. την ξανακοιτάζω.
Της χαμογελώ…Μου χαμογελά.
Παίρνει πάλι να βαδίζει το δρόμο της, κι εγώ επιταχύνω το βήμα μου γιατί ανυπομονώ για την επόμενη ευκαιρία να ξανασυναντηθώ με αυτήν τη γυναίκα.
Στο επόμενο παράθυρο κοντοστέκομαι μισό λεπτό.
Όταν εκείνη φτάνει, κοιταζόμαστε μέσα από το άνοιγμα.
Της δείχνω με νοήματα πόσο πολύ μου αρέσει. Μου απαντά με νοήματα. Δεν ξέρω αν σημαίνουν ό,τι και τα δικά μου, αλλά διαισθάνομαι ότι καταλαβαίνει τι θέλει να της πως.
Νοιώθω ότι θα μπορούσα να σταθώ αρκετή ώρα να την κοιτάζω και να την αφήνω να με κοιτάζει, αλλά ξέρω πως ο δρόμος μου συνεχίζεται…Λέω στον εαυτό μου ότι ίσως, παρακάτω, να υπάρχει μια πόρτα. Και ίσως να μπορώ να την διαβώ για να συναντηθώ μαζί της.
Τίποτα δεν δίνει περισσότερη σιγουριά από την επιθυμία, κι έτσι επιταχύνω για να βρω την πόρτα που φαντάζομαι.
Αρχίζω να τρέχω με τη ματιά μου καρφωμένη στον τοίχο. Λίγο πιο κάτω η πόρτα εμφανίζεται. Είναι εκεί, στην άλλη πλευρά, η πολυπόθητη πια και αγαπημένη μου σύντροφος. Περιμένοντας…Περιμένοντάς με….
Κάνω μια χειρονομία. Αυτή μου επιστρέφει ένα φιλί με τον αέρα. Μου κάνει ένα νόημα σαν να με καλεί. Μου αρκεί. Επιταχύνω προς την πόρτα για να βρεθώ μαζί της στη δική της πλευρά του τοίχου.
Η πόρτα είναι πολύ στενή. Περνάω ένα χέρι, περνάω έναν ώμο, ρουφάω λίγο το στομάχι, στρίβω λιγάκι το σώμα μου, σχεδόν καταφέρνω να περάσω το κεφάλι μου… Αλλά το δεξί μου αφτί μένει σφηνωμένο.
Σπρώχνω. Δεν υπάρχει τρόπος. Δεν περνάει.
Και δεν μπορώ να βοηθήσω με το χέρι μου, γιατί δεν περνάει ούτε δακτυλάκι εκεί μέσα. Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για να περάσω μαζί με το αφτί μου, κι έτσι παίρνω μια απόφαση…(γιατί η αγαπημένη μου είναι εκεί και με περιμένει…γιατί είναι η γυναίκα που πάντα ονειρευόμουν και με καλεί…)
Βγάζω ένα σουγιά από την τσέπη μου και, με μια γρήγορη κίνηση βρίσκω το κουράγιο να κόψω το αφτί μου για να περάσω από την πόρτα.
Και το καταφέρνω : το κεφάλι μου περνάει. Αλλά μετά το κεφάλι μου, βλέπω πως και ο ώμος μου μένει παγιδευμένος. Η πόρτα δεν έχει το σχήμα του σώματός μου. Βάζω δύναμη, αλλά δεν υπάρχει λύση. Το χέρι και το σώμα μου έχουν περάσει, αλλά ο άλλος μου ώμος και το άλλο μου χέρι δεν περνούν….
Και δεν με νοιάζει τίποτα, οπότε…
Κάνω πίσω, και χωρίς να σκεφτώ τις συνέπειες παίρνω φόρα και ορμώ να περάσω την πόρτα. Από το χτύπημα, ο ώμος μου εξαρθώνεται και το χέρι μου μένει κρεμασμένο και άψυχο. Αλλά τώρα, ευτυχώς, σε μια θέση που μου επιτρέπει να περάσω την πόρτα…
Είμαι σχεδόν στην άλλη πλευρά. Μόλις είμαι έτοιμος να ολοκληρώσω το πέρασμά μου από τη σχισμή, συνειδητοποιώ ότι το δεξί μου πόδι έχει μείνει κολλημένο στην άλλη πλευρά. Όσο κι αν προσπαθώ, δεν καταφέρνω να περάσω. Δεν υπάρχει τρόπος. Η πόρτα είναι υπερβολικά στενή για να περάσει ολόκληρο το σώμα μου.
Υπερβολικά στενή: δεν χωρούν και τα δύο μου πόδια… Δε διστάζω. Είμαι σχεδόν δίπλα στην αγαπημένη μου. Δεν μπορώ να κάνω πίσω…Έτσι, αρπάζω τον μπαλτά και σφίγγοντας τα δόντια δίνω ένα χτύπημα και κόβω και το πόδι.
Ματωμένος, κουτσός, στηριγμένος στον μπαλτά και με το ένα χέρι εξαρθωμένο, μ΄ ένα αφτί κι ένα πόδι λιγότερο, συναντιέμαι με την αγαπημένη μου.
“Να’ μαι. Επιτέλους, πέρασα. Με κοίταξες, σε κοίταξα, σε ερωτεύτηκα. Πλήρωσα όλα τα τιμήματα για σένα. Όλα επιτρέπονται στον έρωτα και στον πόλεμο. Δεν έχουν σημασία οι θυσίες. Άξιζε τον κόπο, αν έγιναν για να συναντηθώ μαζί σου, για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μαζί…Μαζί, για πάντα….”
Αυτή με κοιτάζει και της ξεφεύγει ένας μορφασμός. 


Χόρχε Μπουκάϊ

Τρίτη 15 Μαΐου 2012

Ανείπωτα





αίμα το σώμα σου
πάνω στα φύλλα,
κάτω στο χώμα,
μεσ’ στην πληγή˙
βροχή το στόμα σου
σκορπίζει έρωτα
με το φιλί˙
βρέχει απόψε…και
βρέχει πολύ…

ανάγερτος



Κυριακή 13 Μαΐου 2012

Μάνα...
















Σε βλέπω παντού…
Σε άγνωστους τόπους, σε άγνωστους χρόνους,
στο τώρα που μιλώ.
Στη γέννα και στο χάδι, στη χαρά, στη συμφορά,
στο δάκρυ που κυλά.
Δυό χέρια, τα ίδια χέρια, μιά τεράστια αγκαλιά.
Εκεί που κρύβεις το λιμάνι, εκεί που κρύβεις τα φτερά.
Μέσ’ απ’ τα μάτια του μωρού, το φως.
Mέσ’ απ’ τα μάτια του παιδιού πνοή, στοργή, φροντίδα.
Μεσ’ απ’ το στόμα του η πρώτη λέξη.
Αυτή  που τύλιξε κι ομόρφηνε τη γη…Μάνα…
Άγγιγμα, ζεστασιά, πηγή, 
άρωμα και καρδιά, στήριγμα και ζωή
Μάνα…
μια αγκαλιά ζεστή κι ένα φιλί για σένα!


ανάγερτος

Τρίτη 8 Μαΐου 2012

Πόση ομορφιά...















Πόση ομορφιά κρύβουν οι δρόμοι που ανοίγεις μόνος σου!
Μέχρι και ο ήλιος δάκρυσε όταν σε είδε. Μα πρόσεχε!
Το βουνό δε συγχωρεί ποτέ τη μέθη.
Πάγοι γυαλί, πάγοι λιωμένοι, παγίδες πολλές.
Δύσκολο  το ταξίδι της κατάβασης.
Έχεις τον ήλιο που φωτίζει το δρόμο σου.
Κάνε γρήγορα, προτού νυχτώσει.


ανάγερτος

Ποθώ το στόμα σου















Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου ,
Σιωπηλός πεινασμένος ενεδρεύω στους δρόμους ,
Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει ,
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα .


Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο ,
Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού ,
Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου ,
θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο .


Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου ,
Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου ,
θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου .


Και περπατώ πεινασμένος οσφραινόμενος το λυκόφως ,
Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά ,
όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.


Παμπλο Νερουντα

Τετάρτη 2 Μαΐου 2012

στη δίνη της ανάσας σου...
















Ακυβέρνητος ο έρωτας
στη δίνη της ανάσας σου,
ψάχνει για λόγια
στα πελώρια κύματα.
Βυθίζεται ο λογισμός
στο χτυποκάρδι της καρίνας.
Δικός μου θα είσαι,
Δικιά μου θα μείνεις,
πυγολαμπίδες στο σκοτάδι.
Ότι απέμεινε να δείχνει
πως είμαι ακόμα ζωντανός.
Τούτη την ώρα που η αλμύρα
νεκρώνει τη σκέψη, οι λέξεις
χαροπαλεύουν στην αγωνία.
Τέλος δεν έχει το μαρτύριο
του χαμού.
Τόσο κόκκινο πώς να τ’ αντέξεις!


ανάγερτος

Τρίτη 1 Μαΐου 2012

Πρώτη Μαγιού...
















Μέθυσ’ η νύχτα γιασεμί
κι η ερημιά συνήθεια
στο πιο γλυκό ξημέρωμα.
Πρώτη Μαγιού,
Λιοστάσι τ’ ουρανού, 
σε σένα,
μια καλημέρα πέρασα να πω
και μια υπόσχεση να δώσω…
πως τώρα πια, 
θάναι ο αγώνας μας κοινός.
Δάκρυσε τότε ο ήλιος…
κι όταν ο ήλιος δακρύζει,
κάθε “γραμμή” παραμερίζει.


ανάγερτος