Ακυβέρνητος ο έρωτας
στη δίνη της ανάσας σου,
ψάχνει για λόγια
στα πελώρια κύματα.
Βυθίζεται ο λογισμός
στο χτυποκάρδι της καρίνας.
Δικός μου θα είσαι,
Δικιά μου θα μείνεις,
πυγολαμπίδες στο σκοτάδι.
Ότι απέμεινε να δείχνει
πως είμαι ακόμα ζωντανός.
Τούτη την ώρα που η αλμύρα
νεκρώνει τη σκέψη, οι λέξεις
χαροπαλεύουν στην αγωνία.
Τέλος δεν έχει το μαρτύριο
του χαμού.
Τόσο κόκκινο πώς να τ’ αντέξεις!
ανάγερτος
πάντα σε ακυβέρνητο καράβι ταξιδεύει ο έρωτας
ΑπάντησηΔιαγραφήβουλιάζει στα κύματα του πάθους
ανασαίνει στην αρμύρα των φιλιών
ηρεμεί σε λιμάνια
κι αν δε χαθεί πάνω σε βράχια κοφτερά,
ρίχνει την άγκυρα...
ερημικό νησί είναι, πολύβουη πόλη;
το ταξίδι που τελειώνει;
το μόνο κόκκινο που δε φοβήθηκα ήταν το βελάκι που μου έδειχνε το δρόμο της καρδιάς του...