Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Για ποιόν χτυπά η καμπάνα


  Είχε πει ο Μπρέχτ·
Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται
Σε λίγες μέρες έχουμε εκλογές σε τοπικό επίπεδο·  δημοτικές και περιφερειακές.
Πρέπει επιτέλους να σκεφτούμε.
Να σκεφτούμε τι θέλουμε· ενεργό συμμετοχή ή αδιαφορία;
Θέλουμε να μας εκπροσωπήσουν άτομα έντιμα, ικανά, δημιουργικά, φρέσκα ή δε μας ενδιαφέρει;
Δε μας ενδιαφέρει, γιατί: όλοι ίδιοι είναι, δε βαριέσαι, τίποτα δεν αλλάζει όποιος και να βγει ή οιοσδήποτε άλλος αφορισμός ικανός να καταστήσει εμάς άμοιρους ευθυνών;
Φαίνεται δίλλημα, αλλά δεν είναι.
Πρέπει ειδικά στη συγκυρία αυτή να σκεφτούμε· και να σκεφτούμε πολύ σοβαρά. Η εκπροσώπησή μας από άτομα εκλεκτά αφορά το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.
Εξάλλου σ’ αυτό το τοπικό επίπεδο γνωριζόμαστε όλοι πολύ καλά.
Στην άκρη συναισθηματισμοί και αδιαφορία.
Γιατί όταν χτυπήσει και πάλι η καμπάνα, μην πεις, μην πω·
για ποιόν χτυπά η καμπάνα;
Για σένα, για μένα θα χτυπήσει!

ανάγερτος

Η ζωή είναι σαν τη «διαίρεση»




“Η ζωή είναι σαν τη «διαίρεση».
Σ’ άλλους βγαίνει ακριβώς, σ’ άλλους αφήνει υπόλοιπο.
Και όσο πιο γεμάτη είναι, τόσο πιο μικρό υπόλοιπο αφήνει. ”

         ανάγερτος

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

"Σβησμένες όλες οι φωτιές" β´


Η φλογέρα του βασιλιά














Αν ο Παλαμάς είναι επίκαιρος με το ποίημα ‘Γύριζε’ που δημοσιεύσαμε, άλλο τόσο επίκαιρος είναι με την ποιητική του συλλογή ‘η φλογέρα του βασιλιά’, δημοσιευμένη το 1910. Στο πρώτο μέρος, λέγει:

Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μεσ’ τη Χώρα.
Στην εκκλησιά, στον κλίβανο, στο σπίτι, στ’ αργαστήρι
παντού, στο κάστρο, στην καρδιά, τ’ αποκαΐδια, οι στάχτες

Πάει κι ο ψωμάς, πάει κι ο χαλκιάς, πάει κ’ η γυναίκα,
πάνε
τα παλικάρια, οι λειτουργοί, και του ρυθμού οι τεχνίτες,
του Λόγου και οι προφήτες.

Τα χέρια είναι παράλυτα, και τα σφυριά σπασμένα
και δε σφυροκοπά κανείς τ’ άρματα και τ’ αλέτρια
κι’ η φούχτα κάποιου ζυμωτή λίγο σιτάρι αν κλείσει
δεν βρίσκει την πυρά ζεστή ψωμί για να το κάνει.

Κι’ από κατάκρυα χόβολη μεστή η γωνιά, κι’ ακόμα
κι απ’ τη γωνία του σπιτιού, πιο κρύα η καρδιά είναι.
Κακοκατάντησε η καρδιά του ανθρώπου.  Κρίμα…κρίμα!
Σκοτεινό ερείπιο κι’ η εκκλησιά και δίχως πολεμίστρες
το κάστρο, και χορτάριασε κι’ έγινε βοσκοτόπι.

Κι’ ο μέγας Έρωτας μακριά, και είν’ άβουλος ο άντρας
κι’ άπραχτος, και στο πλάι του χαμοσυρτή η γυναίκα,
κυρά τους έχουν την σκλαβιά και δούλο τους το ψέμα.
Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη Χώρα.





Κωστής Παλαμάς
(Ποιητική συλλογή “H Φλογέρα του βασιλιά”)




Είναι ξεκάθαρο για τον Παλαμά πως, η βασική αιτία του ξεπεσμού και της αποσύνθεσης της κοινωνίας, πιο πολύ κι από την υλική και οικονομική καταστροφή, βρίσκεται στην ηθική σήψη, στην κατάπτωση των ανθρώπων της.
 “Κακοκατάντησε η καρδιά του ανθρώπου.  Κρίμα…κρίμα!”
Και είναι αυτή «η κατάντια», που κρατάει μακριά τον Έρωτα της δημιουργίας, που κάνει άντρες και γυναίκες να σέρνονται σκλαβωμένοι στα πάθη τους και βουτηγμένοι στην ψευτιά.
Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μεσ’ τη Χώρα.”
Στίχος που σκιαγραφεί με μοναδικό τρόπο, το κύριο πρόβλημα της χώρας: την έλλειψη προοπτικής, την έλλειψη δημιουργικής πνοής για το αύριο, που θα μπορούσε να κρατήσει ζεστή την ελπίδα στην καρδιά του λαού.

Γιατί…ποια ελπίδα και ποιες προοπτικές να έχει μια χώρα, όταν όλες οι “φωτιές” μες στις οποίες θα μπορούσαν να σφυρηλατηθούν τα εργαλεία της προόδου, έχουν σβήσει;

Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Τι λέτε;


Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Τιμή και δόξα

















Πρωϊνό της Δευτέρας 28 Οκτωβρίου 1940.
Η συγκλονιστική φωνή του εκφωνητή του Ραδιοφωνικού Σταθμού Αθηνών ξύπνησε τους Έλληνες με το λιτό ανακοινωθέν «Αι ιταλικαί στρατιωτικαί δυνάμεις προσβάλλουν από της 05.30 πρωϊνής της σήμερον τα ημέτερα τμήματα προκαλήψεως της ελληνοαλβανικής μεθορίου. Αι ημέτεραι δυνάμεις αμύνονται του πατρίου εδάφους»
Με θάρρος, απαράμιλλο ηρωϊσμό και αυταπάρνηση η Ελλάδα έμπαινε στον πόλεμο, για να γράψει με χρυσά γράμματα μια από τις πιο ένδοξες και ηρωϊκές σελίδες της ιστορίας της αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας.
Ας αποτίσουμε λοιπόν σήμερα, μετά από 70 χρόνια, έναν ελάχιστο φόρο τιμής στην θυσία αυτών των μαχητών-ηρώων του έπους του 1940.
Στο αίμα των παιδιών της Ελλάδας που χύθηκε, για τη λευτεριά μας και την περηφάνια μας.
Και να ξέρεις…

Δε χύνεται ποτέ άδικα το αίμα. Δεν το ‘χεις ακουστά πως ένας σπόρος είναι η λευτεριά, μα δεν ποτίζεται αυτός με νερό για να πιάσει, παρά με αίμα”                                                                              
«Ν. Καζαντζάκης»                           


ανάγερτος

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Εμείς οι γονείς…

  -->
-->
















Εμείς οι γονείς δεν μπορούμε να κουνάμε το κεφάλι μας με συμπόνοια και να προτρέπουμε τα παιδιά μας να παλέψουν αποφασιστικά με τα προβλήματά τους. Δεν μπορούμε να τους λέμε εσείς και τα προβλήματά σας. Πρέπει να είμαστε αρωγοί στα προβλήματά τους, πρέπει να μιλάμε γι’ αυτούς, και για μας, για  τα προβλήματα τους και τα προβλήματά μας, γιατί η ζωή μας, η ύπαρξή μας, θα είναι πάντα στενά συνδεδεμένη με το θάνατο, ο έρωτας με την απώλεια, η ελευθερία με το φόβο και το μεγάλωμα με τον αποχωρισμό. Είμαστε όλοι μαζί σ’ αυτό.     

ανάγερτος

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

"Σβησμένες όλες οι φωτιές" α´


Γύριζε













“Γύριζε, μή σταθής ποτέ, ρίξε μας πέτρα μαύρη,
ο ψεύτης είδωλο είναι εδώ, το προσκυνά η πλεμπάγια,
η Αλήθεια τόπο να σταθή μια σπιθαμή δέ θάβρη.
Αλάργα. Νέκρα της ψυχής της χώρας τα μουράγια.

Η Πολιτεία λωλάθηκε, κι απόπαιδα τα κάνει
το Νου, το Λόγο, την Καρδιά, τον Ψάλτη, τον Προφήτη·
κάθε σπαθί, κάθε φτερό, κάθε χλωρό στεφάνι,
στη λάσπη. Σταύλος ο ναός, μπουντρούμι και το σπίτι.

Από θαμπούς ντερβίσηδες και στέρφους μανταρίνους
κι από τους χαλκοπράσινους η Πολιτεία πατιέται.
Χαρά στους χασομέρηδες! Χαρά στους αρλεκίνους!
Σκλάβος ξανάσκυψε ο ρωμιός και δασκαλοκρατιέται.

Δεν έχεις, Όλυμπε, θεούς, μηδέ λεβέντες η Όσσα,
ραγιάδες έχεις, μάννα γή, σκυφτούς για το χαράτσι,
κούφιοι και οκνοί καταφρονούν τη θεία τραχιά σου γλώσσα,
των Ευρωπαίων περίγελα και των αρχαίων παλιάτσοι.

Και δημοκόποι Κλέωνες και λογοκόποι Ζωίλοι,
Και Μαμμωνάδες βάρβαροι, και χαύνοι λεβαντίνοι·
Λύκοι, κοπάδια, οι πιστικοί και ψωριασμένοι οι σκύλοι
Κι οι χαροκόποι αδιάντροποι, και πόρνη η Ρωμιοσύνη!





Κωστής Παλαμάς                
(Ποιητική συλλογή “Η Πολιτεία και η Μοναξιά”)


  


Γραμμένο το 1908 από τον μεγάλο μας ποιητή Κωστή Παλαμά όπου αποδίδεται με δραματική ένταση η απόγνωση για την κατάντια της χώρας.
(Σημειώνεται πως στην αυγή του 20ου αιώνα η Ελλάδα ήταν μια χώρα χρεωκοπημένη, ταπεινωμένη, ρημαγμένη οικονομικά και κοινωνικά. Μετά βίας στεκόταν στα πόδια της χάρη στην οικονομική “βοήθεια”-με το αζημίωτο φυσικά- των ξένων, στους οποίους είχε ουσιαστικά εκχωρήσει την εθνική της κυριαρχία. Ανίκανοι και φαύλοι πολιτικοί ηγέτες κι ένας εκμαυλισμένος λαός-που πολιτικάντηδες δημαγωγοί τον έσερναν από τη μύτη- έφτιαχναν ένα ζοφερό σκηνικό.           "θεσσαλία- διαδρομές24/10/10  Ν. Πράντζος" )
Η κατάντια αυτή αποτυπώθηκε και σε άλλα πεζά και ποιητικά κείμενα τα οποία θα αναφέρουμε σε επόμενες αναρτήσεις.                                                                                            

Σαν να μην πέρασε μια μέρα… Τι λέτε;

Να κάνω τη ζωή μου...



Να κάνω τη ζωή μου απλή και ίσια
σαν μια φλογέρα καλαμένια
που μπορεί να γεμίσει μουσική

Tagore

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Θα ήθελα να ήμουν...


H φωτιά

Θα ήθελα να ήμουν μια φωτιά,
να έχω ένα τραγούδι ήσυχο,
ένα γλυκό και ζεστό φως
και να πεθάνω μέσα στη στάχτη μου
αφού θα τα έχω δώσει όλα.




Αν σου έλθει η ευτυχία



Αν σου έλθει η ευτυχία…


Αν σου έλθει η ευτυχία
ας έλθει για να μη σ΄ αφήσει πια.
Ας έλθει γλυκειά όπως οι άνεμοι της άνοιξης,
ας έλθει ζεστή όπως οι μέρες του καλοκαιριού,
κι ας διαρκέσει μια αιωνιότητα.
Αν τα πράγματα του κόσμου αυτού είναι λυπηρά,
δεν είναι επειδή λείπει η ομορφιά,
αλλά γιατί είναι μικρά μέσα στον χρόνο,
και γιατί δεν ξέρουν να διαρκούν.

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Τα ναύλα του ονείρου




 « Πετάξαμε την ζωή μας, τη ρημάξαμε, την ξεπαστρέψαμε, για ένα τίποτα. Γιατί δεν μας άρεσε το «τοπίο» που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε.
Κι ύστερα…. Θελήσαμε να την χτίσουμε από την αρχή. Να φτιάξουμε ένα δικό μας τοπίο. Ένα καινούριο κτήριο.
Με τι όμως; Αφού η ψυχή μας δεν διέθετε τα υλικά. Δεν ήξερε να κατασκευάσει το χαρμάνι. Γίναμε εργολάβοι, δίχως να έχουμε ιδέα από οικοδομές. Εμείς μόνο τα σχέδια ξέραμε να κάνουμε. Και όνειρα για ταξίδια.
Είμαστε σπεσιαλίστες στη διακόσμηση. Μόνο που μας έλειπε πάντα το οίκημα.
Δεν βαριέσαι…. Τουλάχιστον καταφέραμε να διασώσουμε ένα πράγμα:
Βαθιά, μέσα στο τσεπάκι της ψυχής μας, κρύψαμε τα ναύλα του ονείρου.
Λίγο το χεις;»






Αλκυόνη Παπαδάκη







Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

Οι καρδιές σας γνωρίζουν...



Οι καρδιές σας γνωρίζουν σιωπηλά τα μυστικά των ημερών και των νυχτών.
Αλλά τ' αφτιά σας διψούν για τον ήχο της γνώσης της καρδιάς σας.
Θέλετε να γνωρίσετε με λόγια αυτό που γνωρίζετε από πάντα στη σκέψη.
Θέλετε ν' αγγίξετε με τα δάχτυλά σας το γυμνό σώμα των ονείρων σας.
Και είναι καλό που το θέλετε.
Το κρυφό πηγάδι της ψυχής σας πρέπει να αναβλύσει και να τρέξει κελαρύζοντας προς τη θάλασσα.
Και ο θησαυρός του άπειρου βάθους σας πρέπει να αποκαλυφθεί στα μάτια σας.
Δεν πρέπει όμως να υπάρχουν ζυγαριές για να ζυγίζουν τον άγνωστο θησαυρό σας. Και μη μετράτε τα βάθη της γνώσης σας με το βυθομετρικό κοντάρι ή το σχοινί.
Γιατί ο εαυτός είναι μια θάλασσα απεριόριστη και άμετρη.
Μη λέτε, "Βρήκα την αλήθεια", αλλά να λέτε, "Βρήκα μιαν αλήθεια".
Μη λέτε, "Βρήκα το μονοπάτι της ψυχής", αλλά να λέτε, "Συνάντησα την ψυχή που περπατούσε στο μονοπάτι μου".
Γιατί η ψυχή περπατά πάνω σ' όλα τα μονοπάτια.
Η ψυχή δεν περπατά πάνω σε μια γραμμή, ούτε μεγαλώνει σαν καλάμι.
Η ψυχή ξεδιπλώνεται, όπως ο λωτός με τα αναρίθμητα πέταλα.








Χαλίλ Γκιμπράν "Ο Προφήτης, Ο κήπος του Προφήτη". 

Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

Το χωράφι για να καρπίσει...












Το χωράφι για να καρπίσει θέλει αγρανάπαυση, ξεχορτάριασμα, όργωμα, σπορά. Το μυαλό για να καρπίσει θέλει διαλογισμό, ξερίζωμα κακών σκέψεων, επαναδιατύπωση σκοπών και αρχών, μπόλιασμα με νέες αγνές ιδέες και σκέψεις. Έτσι το χωράφι προσφέρει ευημερία. Έτσι το αγνό μυαλό προσφέρει ευτυχία που θα σ’ακολουθεί όπως η σκιά σου”     
           
ανάγερτος       


  

Αργοπεθαίνει





 

Αργοπεθαίνει
όποιος γίνεται σκλάβος της συνήθειας,
επαναλαμβάνοντας κάθε μέρα τις ίδιες διαδρομές,
όποιος δεν αλλάζει το βήμα του,
όποιος δεν ρισκάρει να αλλάξει χρώμα στα ρούχα του,
όποιος δεν μιλάει σε όποιον δεν γνωρίζει.

Αργοπεθαίνει
όποιος έχει την τηλεόραση για μέντoρά του

Αργοπεθαίνει
όποιος αποφεύγει ένα πάθος,
όποιος προτιμά το μαύρο αντί του άσπρου
και τα διαλυτικά σημεία στο ι αντί τη δίνη της συγκίνησης
αυτήν ακριβώς που δίνει την λάμψη στα μάτια,
που μετατρέπει ένα χασμουρητό σε χαμόγελο,
που κάνει την καρδιά να κτυπά στα λάθη και στα συναισθήματα.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν "αναποδογυρίζει το τραπέζι" όταν δεν είναι ευτυχισμένος στη δουλειά του,
όποιος δεν ρισκάρει τη σιγουριά του, για την αβεβαιότητα του να τρέξεις πίσω απο ένα όνειρο,
όποιος δεν επιτρέπει στον εαυτό του, έστω για μια φορά στη ζωή του, να ξεγλυστρίσει απ' τις πανσοφές συμβουλές.

Αργοπεθαίνει
όποιος δεν ταξιδεύει,
όποιος δεν διαβάζει,
όποιος δεν ακούει μουσική,
όποιος δεν βρίσκει το μεγαλείο μέσα του

Αργοπεθαίνει
όποιος καταστρέφει τον έρωτά του,
όποιος δεν αφήνει να τον βοηθήσουν,
όποιος περνάει τις μέρες του παραπονούμενος για τη κακή του τύχη
ή για τη βροχή την ασταμάτητη

Αργοπεθαίνει
όποιος εγκαταλείπει την ιδέα του πριν καν την αρχίσει,
όποιος δεν ρωτά για πράγματα που δεν γνωρίζει
ή δεν απαντά όταν τον ρωτάν για όσα ξέρει

Αποφεύγουμε τον θάνατο σε μικρές δόσεις,
όταν θυμόμαστε πάντα πως για να 'σαι ζωντανός
χρειάζεται μια προσπάθεια πολύ μεγαλύτερη
από το απλό αυτό δεδομένο της αναπνοής.

Μονάχα με μιά φλογερή υπομονή
θα κατακτήσουμε την θαυμάσια ευτυχία.

Pablo Neruda