Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Σαν γεννηθείς

 
 
 
 
 
 
 
 


Σαν γεννηθείς,
ένα αστέρι γεννιέται για σένα.
Σαν θα χαθείς,
ένα αστέρι πεθαίνει για σένα.

Δεν θα το δεις...
σαν αστερώσει ο ουρανός
και κοιτάξεις ψηλά
δεν θα το δεις,
όλα ίδια μοιάζουν.

Μόνο αν είσαι τυχερός
και αισθανθείς
τη λάμψη μέσα σου,
μόνο τότε θα δεις
το δικό σου αστέρι.

Να λάμπει στην καρδιά σου,
να οδηγεί το δρόμο σου...
Μια φορά γεννιούνται τ’ αστέρια
για σένα, για μένα
μη χαθείς...


ανάγερτος

Δεν υπάρχει ελευθερία μακριά σου

Όλοι γυρεύουμε τον «άνθρωπό μας». Όλοι ψάχνουμε το μεγάλο έρωτα. Όλοι νιώθουμε ανικανοποίητοι, γιατί όλο και περισσότεροι νιώθουμε μόνοι. O Δημήτρης έχει γυρίσει όλο τον κόσμο, αλλά είναι μόνος και άδειος μέσα του. Aναζητεί το χαμένο όραμά του στην πίστη. Mπαίνει στο Άγιο Όρος να δοκιμαστεί. H Aντιγόνη έρχεται από το πουθενά, καθώς είναι παιδί άγνωστων γονιών, αλλά ζει στην καθημερινότητα. Mα δεν ησυχάζει με συνηθισμένους έρωτες. Ψάχνει τον άντρα-αέρα που θα φουσκώσει τα πανιά της. H συνάντησή τους στο σήμερα μοιάζει άκαιρη. Γι' αυτό και είναι θυελλώδης. Δύο μόνοι μαζί δεν είναι μόνοι. Tαξιδεύει ο ένας στη μοναξιά του άλλου. O άντρας είναι ο ουρανός και η γυναίκα η θάλασσα. Eίναι καταδικασμένοι, άραγε, να ρίχνουν ο ένας το χρώμα του στον άλλον χωρίς ποτέ να μπορούν να γίνουν ένα; O Δημήτρης και η Aντιγόνη κάνουν τη «θύελλα του έρωτα» οδηγό ζωής. Mα οι παραισθήσεις του μυαλού φωνάζουν «τρέξε να ξεφύγουμε» – για να σκλαβωθούμε στην προσωπική μας μοναξιά; Υπάρχει ίσως κρυμμένο, κάπου, αυτό που θα τους κάνει να πουν ο ένας στον άλλον «Δεν υπάρχει ελευθερία μακριά σου»;




( Από το ομότιτλο βιβλίο του Παύλου  Κάγιου )

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Kινούμενη άμμος η ζωή μας


















Κινούμενη άμμος η ζωή μας...κινούμενη άμμος οι ζωές μας... Να κινείσαι, να βυθίζεσαι, να χάνεσαι σ’ έναν κόσμο ρευστό, σε μια κοινωνία αποσαθρωμένη, προσαρμοσμένη στα μέτρα της απληστίας των αγορών, της απληστίας και της εγκληματικής αναλγησίας του παγκόσμιου οικονομικοπολιτικού συστήματος. Παγκοσμιοποίηση ονόμασαν το μέσον, το μοντέλο για την επίτευξη των στόχων τους. Αρχικά, χρύσωσαν το “χάπι”. Παρουσίασαν το νέο μοντέλο ως τη μοναδική λύση να ενωθούν τα κράτη, να καταργηθούν τα σύνορα, να γίνουν όλοι ένα. Ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, ιδεών, προσώπων κ.λ.π. Όμορφα ακούγονταν όλα αυτά. Σειρήνες τα λόγια στα αυτιά. Και μπήκε σε εφαρμογή το μεγαλεπήβολο σχέδιο. Ξέρετε για να γίνει αυτό, θα πρέπει να απαρνηθήτε την εδαφική σας ακεραιότητα, την αυτοδιάθεσή σας, την κουλτούρα σας, την ιστορία σας. Προχώρησε το σχέδιο, προχωρά. Βρισκόμαστε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτε άλλο από την ανθρώπινη, την κοινωνική διάσταση της παγκοσμιοποίησης. Ή καλλίτερα την απάνθρωπη διάσταση της παγκοσμιοποίησης. Ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους, η προώθηση της ατομικής ευθύνης με την συνακόλουθη ανασφάλεια που προκύπτει από την προώθηση αυτού του μοντέλου διαβίωσης, η καλλιέργεια φόβου από πολιτικούς, επιχειρηματίες, Μ.Μ.Ε για περιορισμό των ανθρώπων στα στενά ζητήματα του οίκου τους, το ξερίζωμα ανθρώπων με τα μεταναστευτικά κύματα, η μετατροπή του πολίτη σε καταναλωτή, ο εκθειασμός της αγοράς, ο διαχωρισμός κράτους και εξουσίας λόγω υπονόμευσης του εθνικού κράτους, η έξαρση του ατομικισμού, η καταβαράθρωση της αλληλεγγύης είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτής της απάνθρωπης διάστασης, της αρνητικής διάστασης της παγκοσμιοποίησης. Στην παρούσα, τελείως αρνητική μορφή της, η παγκοσμιοποίηση είναι μια αρπακτική διαδικασία που τρέφεται από τη δύναμη την οποία απομυζά από τα σώματα των εθνικών κρατών και των υποκειμένων τους. Τα έθνη, όπως λέει ο Ζακ Αταλί, οργανωμένα σε κράτη «χάνουν την επιρροή τους στη γενική κατεύθυνση των πραγμάτων και στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης εκχωρούν όλα τα μέσα που έχουν ανάγκη για να προσδώσουν μια συγκεκριμένη κατεύθυνση στο πεπρωμένο τους και να αντισταθούν στις πολυάριθμες μορφές που οι φόβοι τους λαμβάνουν». Η κοινωνία δεν προστατεύεται πλέον από το κράτος ή τουλάχιστον είναι απίθανο να εμπιστευτεί την προστασία που της προσφέρεται. Τώρα είναι εκτεθειμένη στην αρπακτικότητα δυνάμεων που δεν ελέγχει. Αυτός είναι ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο οι κυβερνήσεις των κρατών, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, πασχίζουν να ανταπεξέλθουν στις περιστασιακές καταιγίδες παραπαίοντας από τη μιά αυτοσχέδια εκστρατεία διαχείρισης κρίσης στην άλλη και από τη μιά σειρά μέτρων έκτακτης ανάγκης στην άλλη. Το μόνο που ονειρεύονται είναι να παραμείνουν στην εξουσία μετά τις επόμενες εκλογές. Στερούνται μακροπρόθεσμων προγραμμάτων ή φιλοδοξιών, πόσο μάλλον οραμάτων για μιά ριζοσπαστική επίλυση των προβλημάτων που επανεμφανίζονται. «Ανοικτό» και ολοένα και περισσότερο ευάλωτο, τόσο προς το εσωτερικό όσο και προς τα έξω, το εθνικό κράτος χάνει τη δύναμή του, που τώρα διαχέεται στον διεθνή χώρο, όπως ακριβώς διαχέεται ο φόβος στις ψυχές των ανθρώπων που το απαρτίζουν. Το εθνικό κράτος χάνει την πολιτική του ικανότητα και τη δεξιοσύνη του. Αυτά έχουν εκχωρηθεί αλλού πλέον. Αυτό που παραμένει υπό την ευθύνη του κράτους και των οργάνων του σε ισχύ και δυνατότητες πολιτικής, σταδιακά περιορίζονται σ’ ένα πεδίο που πιθανόν είναι αρκετό για να αποτελέσει αρμοδιότητα ενός μεγέθους αστυνομικού τμήματος. Το περιορισμένο κράτος δύσκολα μπορεί να είναι κάτι άλλο, πέρα από το κράτος της προσωπικής προστασίας. Η εξουσία και η πολιτική ξεφεύγουν πλέον από την κοινωνία, η οποία έχει ανοίξει διάπλατα μέσα από τη βία των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης, και κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις. Πλέον, ο έλεγχος έχει περάσει σε ξένα κέντρα αποφάσεων. Άλλοι ρυθμίζουν τις τύχες μας, άλλοι διαφεντεύουν τη μοίρα μας. Η σύγχρονη μορφή δουλείας, είναι η μέσω της τρομοκρατίας και της διάχυσης του φόβου, παράλυση της κοινωνίας, ώστε να καταστεί έρμαιο στις αδηφάγες ορέξεις των σύγχρονων δουλεμπόρων. Πρέπει να ενεργοποιηθούμε. Υπάρχει ακόμη τόπος και τρόπος να δραπετεύσουμε. Κι αν μπορείς ν’ ακούσεις, θ’ ακούσεις κι άλλες φωνές, εκατομμύρια φωνές που ετοιμάζονται να κάνουν το ίδιο. Ένα από τα θετικά της παγκοσμιοποίησης,η ανοιχτή επικοινωνία με τη γρήγορη εξάπλωση απόψεων και ιδεών δείχνει το δρόμο για να κερδίσουμε τις ζωές μας. Τη Δύση ακολουθεί η Ανατολή. Τα χρόνια του μεσαίωνα η Αναγέννηση. Χρέος μας να συντομεύσουμε το χρόνο.                 
                                                     
«Έσπειραν στις ζωές μας το σκοτάδι. Εκεί που βασιλεύει η πονηριά, ο φόβος, η βρωμιά. Εκεί που ζούν τα τρωκτικά. Καθήκον μας να θερίσουμε γρήγορα ετούτη τη σοδειά, να σπείρουμε ξανά το φως και τη χαρά.»

ανάγερτος


“ Κείμενο δομημένο πάνω σε σκέψεις και απόψεις του μεγάλου σύγχρονου κοινωνιολόγου και στοχαστή, Ζίγκμουντ Μπάουμαν

Τι είπε ο Νίτσε για τους Έλληνες


















«Αποδεδειγμένα, σε κάθε περίοδο της εξέλιξής του ο δυτικοευρωπαϊκός πολιτισμός, προσπάθησε να απελευθερώσει τον εαυτό του από τους Έλληνες.
Η προσπάθεια αυτή, είναι διαποτισμένη με βαθύτατη δυσαρέσκεια, διότι οτιδήποτε κι αν (οι δυτικοευρωπαίοι) δημιουργούσαν, φαινομενικά πρωτότυπο και άξιο θαυμασμού, έχανε χρώμα και ζωή, στη σύγκρισή του με το ελληνικό μοντέλο, συρρικνωνότανε, κατέληγε να μοιάζει με φθηνό αντίγραφο, με καρικατούρα.
Έτσι ξανά και ξανά, μια οργή ποτισμένη με μίσος, ξεσπάει εναντίον των Ελλήνων, εναντίον αυτού του μικρού και αλαζονικού έθνους, που είχε το νεύρο να ονομάσει βαρβαρικά (για κάθε εποχή), ότι δεν είχε δημιουργηθεί στο έδαφός του.
Μα ποιοι, επιτέλους, είναι αυτοί των οποίων η ιστορική αίγλη υπήρξε τόσο εφήμερη, οι θεσμοί τους τόσο περιορισμένοι, τα ήθη τους αμφίβολα έως απαράδεκτα, και οι οποίοι απαιτούν μια εξαίρετη θέση ανάμεσα στα έθνη, μια θέση πάνω από το πλήθος.
Κανένας από τους επανεμφανιζόμενους εχθρούς τους, δεν είχε την τύχη να ανακαλύψει το κώνειο, με το οποίο θα μπορούσαμε μια για πάντα, να απαλλαγούμε απʼ αυτούς.
Όλα τα δηλητήρια του φθόνου, της ύβρεως, του μίσους, έχουν αποδειχθεί ανεπαρκή, να διαταράξουν την υπέροχη ομορφιά τους.
Έτσι, οι άνθρωποι συνεχίζουν να νιώθουν ντροπή και φόβο απέναντι στους Έλληνες.
Βέβαια, πού και πού, κάποιος εμφανίζεται που αναγνωρίζει ακέραιη την αλήθεια, την αλήθεια που διδάσκει ότι, οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα, όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών, είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους (Έλληνες), οι οποίοι τελικά αθλούνται, οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο, την οποία αυτοί ξεπερνούν με αχίλλειο πήδημα»!!!





 
 
 
 
 
 
 

Νίτσε

Μιλώ με το Θεό μου…


















Γιατί Θεέ μου διάλεξες εμένα;
Την καρδιά μου(κι αν σπάσει;)
Την ψυχή μου(κι αν σκορπίσει;)
Τη ζωή μου(κι αν σβήσει;)
Τ’ ανθρώπινα τα όρια δοκιμάζεις;
Εσύ με έπλασες.
Αν χαθώ, θα χαθείς και συ
μαζί μου Θέ μου…

ανάγερτος

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Να ανταμώσουμε τον ήλιο















Το σπίτι μου μια φυλακή
κι ο κόσμος το προαύλιο.
Στο σύννεφο είν’ η ζωή,
ένα κουπί εσύ, το άλλο εγώ
να ανταμώσουμε τον ήλιο.

ανάγερτος

Θεέ μου...

















Θεέ μου τόση αγάπη
πως να τη χωρέσω
που μούδωσες μικρό φλασκί;
Μιά ζωή θα τυραννιέμαι
σε σπιρτόκουτα να τη μαζεύω
για να μη χαθεί.


ανάγερτος

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Ταξιδεύεις...
















Ταξιδεύεις... σ’ ένα ταξίδι της ζωής και της φυγής και σκέφτεσαι... ποιός είμαι, ποιά είμαι, τι θέλω, τι κάνω, τι πρέπει, τι κερδίζω, τι χάνω. Περνά από δίπλα η ζωή μας με ταχύτητες τρελλές. Το τιμόνι σου κρατάς να μην τρακάρεις, κουβαλάς ζωές μην το ξεχνάς... όσο υπάρχει αγάπη δεν υπάρχει στεριά, μόνο θάλασσα... γαληνεμένη να ξεκουράζεσαι, σε τρικυμία για να ζεις.

ανάγερτος

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Ποτέ δεν θα μάθεις...

Καρδιά, σαν αισθανθείς την ψυχή να δακρύζει
πάνω στο χορό, μην της το πεις...δεν θέλει.
Θέλει σιωπή...να αισθανθεί την ανάσα μιας αγάπης
που μόλις έχει γεννηθεί.
Ποτέ δεν θα μάθεις...όπως ποτέ δεν θα μάθεις
την αγάπη της μάνας που δίνει στο παιδί.
Ποτέ δεν θα μάθεις...

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Η νίκη σου


Μέσα στο τίποτα γεννιέται το κάτι
σμιλεύεται, πλάθεται ψυχή με σώμα
τη ζωή να μυρίσει, τη ζωή να βαδίσει.

Βαδίζεις...και γύρω σου οι γητευτές,
θεριά σωστά μέσ’ στην καρδιά
παραμονεύουν...
Τη δύναμή σου που είν’ η ψυχή σου,
αυτή ζητάνε.
Να μην υπάρχεις, στο τίποτα
να σε γυρίσουν
για να κερδίσουν.            

Με την ορμή σου και την ψυχή σου
που είναι η μεγάλη η δύναμή σου
Πάλεψε, φώναξε, προχώρα...
Η νίκη σου, είν’ η ζωή σου.      

ανάγερτος

Κυριακή 18 Σεπτεμβρίου 2011

Μίλα μου...

Ίλιγγος στο κενό η απουσία σου
θολή ματιά η θύμησή σου...
Μίλα μου για μας, όχι γι΄άλλα.

Στη λάμψη των ματιών σου





















Στη λάμψη των ματιών σου
αποκοιμήθηκα,
και είδα το φως
να πλημμυρίζει την ψυχή μου.
Τι είναι αυτό αναρωτήθηκα
που την καρδιά μου κάνει
να χτυπά;
Και ξαφνικά σ’ αγγίζω
και νοιώθω την καρδιά σου να χτυπά.
Τώρα κατάλαβα πόσο κοντά
είναι αυτό που ψάχνω.
Είναι η δική σου η καρδιά…

ανάγερτος


Μιλώ σε σένα για μένα...Η μυσταγωγία της ύπαρξής μας ( απόσπασμα iii )




Η μυσταγωγία της ύπαρξής μας  ( απόσπασμα iii )















…Δεν λαβώθηκε, δε λαβώνεται ποτέ αυτό! Μόνο φεύγει και χάνεται...για λίγο, για πολύ. Άπληστο και αδηφάγο μέσα μας! Πόσο αίμα; Πόσο πόνο, πόσο δάκρυ χρειάζεσαι ακόμα;
Βρήκες πληγές ανοικτές και δε λες να ξεκολλήσεις. Σε θρέφει το αίμα. Γι’ αυτό δεν αφήνεις να κλείσει η πληγή.
Μήπως όμως και γω σ’ αφήνω να το κάνεις; Μήπως και γω το θέλω; Μήπως φοβάμαι; Μήπως;
Mήπως όλο αυτό είναι μια συνωμοσία μεταξύ μας; Να μην κλείσει η πληγή για να μη χαθεί η ψυχή; Iσως...ποιός ξέρει.
Ψυχή είναι αυτή κι η αγάπη κοφτερό μαχαίρι. Να χαράζει, να νοιώθεις την κάψα από το αίμα που κυλά και να μην πονάς...Να σ’ αρέσει, σαν κάτι τρελλό να συμβαίνει. Σαν κάτι που μπήκε μέσα σου και νέκρωσε τον πόνο.
Δεν ξέρω πως να το πω...Aλλά, τι σημασία έχει πια η λέξη, τι σημασία έχουν πια οι λέξεις, για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε αρκετά κι όμως αυτό υπήρξε όλη μας η ζωή;
Μα αν και πάλι θες, μπορώ να σου το πω μ’ ένα φιλί μα πιότερα μπορώ να σου το πω μέσα απ’ τη σιωπή...

ανάγερτος

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Σε ονειρεύτηκα...


Σε ονειρεύτηκα...

Πάντα σε ονειρεύομαι, στον ύπνο
και στον ξύπνιο μου.
Μα αυτό, ήτανε κάτι άλλο.
Ήσουνα λέει, πάνω σε άσπρο
σύννεφο γυμνή, σαν ηλιαχτίδα,
σαν αστραπή...
και ήθελες τον ήλιο να χαρείς
τ' αστέρια ν' ανταμώσεις
και γέλαγες...
Ναι γέλαγες, μ' ένα γέλιο ποτάμι
ουράνιο ποτάμι.
Και κει με μάτια διαμάντια και φωνή μελωδία,
των πουλιών μουσική
άρχισες να μου μιλάς...
Να μου μιλάς για τη ζωή, για ότι πέθανε
και έχει πια χαθεί...
και δάκρυσες και δάκρυσα.
Με κοίταζες στα μάτια.
Δεν είμαι όνειρο μου λες, είμαι εγώ
και είμαι εδώ κοντά σου.
Έγινα όμως σύννεφο και χάθηκα να δω,
να δω τον κόσμο μακριά σου.
Να μπω δειλά μεσ' στην καρδιά σου
και να δω πόσα μου κρύβει η ματιά σου.
Το είδα...και κατάλαβα
πως όσο ζω, εγώ θάμαι κοντά σου...

ανάγερτος

…Έχω μάθει πως δεν υπάρχει πολλή αγάπη στον κόσμο ώστε να την σπαταλούμε. Ούτε σταγόνα δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη.
Αν είμαστε τυχεροί και τη βρούμε, θα πρέπει να τη φυλάξουμε και να την απολαύσουμε μέχρι το τελευταίο φιλί.        « Nicoll »



Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011

Υπάρχει το άλλο μας μισό; Aν ναι, πως προσδιορίζεται;




Τόσο η μεταφυσική, όσο και οι επιστήμες της ανθρώπινης συμπεριφοράς, της ανθρώπινης εξέλιξης, της ανθρώπινης επικοινωνίας συγκλίνουν στο ίδιο σημείο. ‘Οτι η ζωή μας, η ζωή του κάθε ανθρώπου, χαρακτηρίζεται από μιά συνεχή αναζήτηση ενός ατόμου που να ταιριάζει σχεδόν απόλυτα μαζί μας. Στην αναζήτηση μιας ψυχής που να δένει απόλυτα με τη δική μας ψυχή. Σαν το μισό κομμάτι μας που λείπει και που περιμένουμε μέσα στο πέρασμα του χρόνου, να φανεί για να ολοκληρωθεί η ψυχή μας, να ολοκληρωθεί η ζωή μας. Να κολλήσουν τα κομμάτια μας, να πάρουμε ζωή, να δώσουμε ζωή, να πάρουμε την ευτυχία που όλοι μας οφείλουμε στον εαυτό μας. Η αναζήτηση αυτή, τις περισσότερες φορές μένει για πάντα αναζήτηση. Με αποτέλεσμα ζωή ανεκπλήρωτη, ζωή ανολοκλήρωτη. Υπάρχει όμως άραγε αυτό το άλλο μας μισό; Ναί, υπάρχει...θα συμφωνήσουν όλοι. Το άλλο μας μισό υπάρχει πάντα και για τον καθένα μας σ’ αυτόν τον κόσμο και δεν μπορούμε να ολοκληρωθούμε μέχρι να το βρούμε και να ενωθούμε μαζί του. Μόνο που λίγοι έχουν την τύχη και την ευτυχία να το νοιώσουν. Kι αυτό γιατί, η διασταύρωση των δρόμων μας στο μακρύ και δύσβατο ταξίδι της ζωής μας, είναι πολύ δύσκολο, έως αδύνατο τις πιο πολλές φορές. Η μεταφυσική ισχυρίζεται ότι το άλλο μας μισό είναι κάποιο άτομο που γνωρίζουμε από μια προηγούμενη ζωή και το ξανασυναντάμε για να μας βοηθήσει και να το βοηθήσουμε να εξελιχθεί. Για τους περισσότερους, το άλλο μας μισό είναι “ ο ιδεώδης σύντροφος ”, αυτός που μπορεί να συντονιστεί με τον κόσμο μας και την προσωπικότητά μας. Αυτός που έχει την ίδια άποψη με εμάς για τον έρωτα, τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες ανάγκες και προσδοκίες και μοιράζεται μαζί μας μια απίστευτη χημεία. Για άλλους πάλι, το άλλο μας μισό είναι αυτός ή αυτή που δημιουργήθηκε ο ένας για τον άλλο και που ο ένας αποτελεί μέρος του άλλου.


Όποια ερμηνεία όμως και αν επιλέξουμε, το άλλο μας μισό, είναι ο άνθρωπος με τον οποίο νοιώθουμε να μας συνδέει κάτι βαθύτερο και η επικοινωνία μαζί του είναι τόσο φυσική και αβίαστη που μοιάζει θεόσταλτη. Είναι εκείνος που μοιράζεται τις βαθύτερες ανάγκες και την κατεύθυνσή μας στη ζωή. Κάποιος που μας βοηθά να αναπτυχθούμε, να εξελιχθούμε στο καλύτερο που θα μπορούσαμε να γίνουμε, που αναδεικνύει τις θετικές πλευρές του εαυτού μας, που μας στηρίζει, μας τιμά, μας σέβεται, μας προσφέρει καταφύγιο και προστασία, μας καθοδηγεί, μας προκαλεί θετικά και μας αγαπά ανιδιοτελώς.

Το άλλο μας μισό, είναι ο άνθρωπος που έχει τα κλειδιά για όλες τις κλειδαριές της ύπαρξής μας. Και όταν νοιώσουμε αρκετά ασφαλείς ώστε να αφήσουμε τον πραγματικό μας εαυτό να βγεί στην επιφάνεια, όταν δείξουμε άφοβα και με ειλικρίνεια ποιοί είμαστε, θα μας αγαπήσει ακριβώς γι’ αυτό που είμαστε και όχι για κάτι που προσποιούμαστε, για έναν ρόλο που κάποτε μας έδωσαν κι από τότε παίζουμε συνεχώς σαν να είναι η ζωή μας θεατρικό σανίδι. Ότι και να πηγαίνει στραβά γύρω μας, με αυτό το άτομο νοιώθουμε ασφαλείς. Μια τέτοια σχέση, σπάνια και πολύτιμη σαν ακριβό πετράδι, είναι πολύ ευεργετική για την ψυχή μας.


“Είσαι το κάρμα μου” Α.Καλογεροπούλου

ανάγερτος