Η μυσταγωγία της ύπαρξής μας ( απόσπασμα iii )
…Δεν λαβώθηκε, δε λαβώνεται ποτέ αυτό! Μόνο φεύγει και χάνεται...για λίγο, για πολύ. Άπληστο και αδηφάγο μέσα μας! Πόσο αίμα; Πόσο πόνο, πόσο δάκρυ χρειάζεσαι ακόμα;
Βρήκες πληγές ανοικτές και δε λες να ξεκολλήσεις. Σε θρέφει το αίμα. Γι’ αυτό δεν αφήνεις να κλείσει η πληγή.
Μήπως όμως και γω σ’ αφήνω να το κάνεις; Μήπως και γω το θέλω; Μήπως φοβάμαι; Μήπως;
Mήπως όλο αυτό είναι μια συνωμοσία μεταξύ μας; Να μην κλείσει η πληγή για να μη χαθεί η ψυχή; Iσως...ποιός ξέρει.
Ψυχή είναι αυτή κι η αγάπη κοφτερό μαχαίρι. Να χαράζει, να νοιώθεις την κάψα από το αίμα που κυλά και να μην πονάς...Να σ’ αρέσει, σαν κάτι τρελλό να συμβαίνει. Σαν κάτι που μπήκε μέσα σου και νέκρωσε τον πόνο.
Δεν ξέρω πως να το πω...Aλλά, τι σημασία έχει πια η λέξη, τι σημασία έχουν πια οι λέξεις, για κάτι που ποτέ δεν ζήσαμε αρκετά κι όμως αυτό υπήρξε όλη μας η ζωή;
Μα αν και πάλι θες, μπορώ να σου το πω μ’ ένα φιλί μα πιότερα μπορώ να σου το πω μέσα απ’ τη σιωπή...
ανάγερτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου