Σε ονειρεύτηκα...

Σε ονειρεύτηκα...

Πάντα σε ονειρεύομαι, στον ύπνο

και στον ξύπνιο μου.

Μα αυτό, ήτανε κάτι άλλο.

Ήσουνα λέει, πάνω σε άσπρο

σύννεφο γυμνή, σαν ηλιαχτίδα,

σαν αστραπή...

και ήθελες τον ήλιο να χαρείς

τ' αστέρια ν' ανταμώσεις

και γέλαγες...

Ναι γέλαγες, μ' ένα γέλιο ποτάμι

ουράνιο ποτάμι.

Και κει με μάτια διαμάντια και φωνή μελωδία,

των πουλιών μουσική

άρχισες να μου μιλάς...

Να μου μιλάς για τη ζωή, για ότι πέθανε

και έχει πια χαθεί...

και δάκρυσες και δάκρυσα.

Με κοίταζες στα μάτια.

Δεν είμαι όνειρο μου λες, είμαι εγώ

και είμαι εδώ κοντά σου.

Έγινα όμως σύννεφο και χάθηκα να δω,

να δω τον κόσμο μακριά σου.

Να μπω δειλά μεσ' στην καρδιά σου

και να δω πόσα μου κρύβει η ματιά σου.

Το είδα...και κατάλαβα

πως όσο ζω, εγώ θάμαι κοντά σου...

ανάγερτος

“…Έχω μάθει πως δεν υπάρχει πολλή αγάπη στον κόσμο ώστε να την σπαταλούμε. Ούτε σταγόνα δεν πρέπει να πηγαίνει χαμένη.
Αν είμαστε τυχεροί και τη βρούμε, θα πρέπει να τη φυλάξουμε και να την απολαύσουμε μέχρι το τελευταίο φιλί. ”       « Nicoll »