Πέμπτη 26 Μαρτίου 2015

Ακόμα






















Και μείναμε
να κοιτάμε το δρόμο μακριά
πίσω απ’ τις λεύκες
με λίγους φίλους
με παιδιά
να παίζουν ανέμελα στα ερείπια.

Πόσο γρήγορα περνάει η ώρα!

Μάτωσε το φιλί στα χείλη του χρόνου
και μεις κοιτάμε.
Κοιτάμε ακόμα
να δώσουμε χρώμα στο αίμα.

Αέρας

αέρας, βροχή και στάχια που τρέμουν

και όμως κανείς στο γυρισμό.

Κανείς δε χάιδεψε το λουλούδι που
κοιμάται στο χώμα

κανείς δεν άπλωσε το βλέμμα στη μπόρα

κανείς δεν έψαξε για ίχνη που αφήνει το
ψωμί
στων πεινασμένων το στόμα.

Από μας, κανείς δεν είπε

«για σένα εγώ»

«κανείς μη λυγίσει»

«λεύτερος είσαι ακόμα».

Κανείς δεν είπε

Ακόμα…



Από το πρώτο μου βιβλίο  “Ο Κήπος του Ανάγερτου"

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Ως πότε;






















Έτσι, πεθαμένοι, ως πότε;
Ως πότε των παιδιών σου,
της ζωής σου το αίμα,
θ’ αφήνεις
να ποτίζει
τα άγρια δέντρα;
Ως πότε;


ανάγερτος