Κοιτάω σιωπηλά να μη μ’ ακούω,
κοιτώ τους φάρους που ανοιγοκλείνουν τα φτερά.
Ψυχανεμίζεται η ζωή σε παρελθόντες χρόνους
με θάλασσα για συντροφιά.
Βαριά η ανάσα μου στην ηρεμία,
χτύπαγε έντονα η καρδιά στην τρικυμία.
Θάλασσα μάγισσα, ερωμένη κι αδελφή, φίλη πιστή…
με σένα έζησα, με σένα έπαιξα, με σένα γέλασα.
Κι αν είναι πάλι να χαθώ…μαζί σου θέλω.
ανάγερτος