Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

απ’ τη ζωή μεθάς





















Πρόλαβες, ήρθες.
Λίγο πριν να χαθεί ο ήλιος μεσ’ στο δάκρυ σου.
Μαχαίρι που κόβει το ψωμί το βλέμμα σου. Καυτό σαν έρωτας, κρύο να σε χορταίνει.
Ήρθες τη μέρα που τα πουλιά πετούσαν χαμηλά και το σκυλί ανήσυχο στα πόδια μου τριβόταν.
Στα χείλη κόκκινο κρασί και συ μαζί μου.
Ήρθες και έμεινες για να μεθύσεις τη ζωή μου.
Γιατί γλυκέ μου θάνατε, απ’ τη ζωή μεθάς˙ το ποτό είναι μονάχα να ξεχνάς.

ανάγερτος

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Υπάρχει πάντα ένα φως




Υπάρχει πάντα ένα φως
να απαντά στο πως
Κι αν δε το βλέπεις,
είναι το άτιμο γιατί
που σου κρατά
τα μάτια σου στη γη.

ανάγερτος

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2013

Τα σταφύλια της οργής

Τα σταφύλια της οργής ( Βραβείο Πούλιτζερ 1939 )
























Αποσπάσματα από το αριστούργημα του Τζον Στάινμπεκ, "Τα σταφύλια της οργής”. Eίναι η ιστορία των ταπεινών και καταφρονεμένων της Αμερικής στα χρόνια της μεγάλης οικονομικής κρίσης, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αμέσως μετά το μεγάλο κραχ του 1929.
Μεγάλο έργο, μεγάλα νοήματα, επίκαιρο όσο ποτέ…



“ Η Καλιφόρνια ήταν πρωτύτερα του Μεξικού και η γης της των Μεξικανών˙ και μια ορδή κουρελιάρηδες και έξαλλοι Αμερικανοί χίμηξαν πάνω της. Και ήταν τόσο πεινασμένοι για ένα κομμάτι γης, που πήραν τη γης, σφετερίστηκαν προνόμια, κατάργησαν προνόμια, φοβέρισαν και τρομοκράτησαν οι πεινασμένοι και έξαλλοι εκείνοι άνθρωποι˙ και φύλαγαν με τα ντουφέκια τη χώρα που είχαν σφετεριστεί.

“…Μην ανεβάζεις την εμπιστοσύνη σου ψηλά ως τα πουλιά και δεν θα σέρνεσαι κατόπι μαζί με τα σκουλήκια.”

“…Είναι μια χώρα λεύτερη.
Ε, για δοκίμασε να κάνεις χρήση της λευτεριάς σου. Είσαι λεύτερος , σου λέει ο άλλος, μόνο σαν σου βαστά η τσέπη σου να πληρώσεις τη λευτεριά σου.

“…Ο Κέϊσι είπε: Έχω γυρίσει τον τόπο. Όλοι ρωτούν το ίδιο. Που θα φτάσουμε; Κατά τη γνώμη μου, δε θα φτάσουμε ποτέ μας πουθενά. Πάντα σε πορεία. Θα βρισκόμαστε ακατάπαυστα σε πορεία. Γιατί δεν κάθονται να το σκεφτούν οι άνθρωποι; Τώρα έχουμε ξεσηκωμό. ……
Απ’ τον κατατρεγμό έρχονται οι άνθρωποι σε απελπισία και επαναστατούν.”

“…είχα βαλθεί με όλα μου τα δυνατά να πολεμήσω το διάβολο, γιατί φανταζόμουν πως ο διάβολος ήταν ο εχθρός.
Μα κάτι πολύ χειρότερο απ’ το διάβολο κρατάει στα νύχια του τον τόπο, και δε θα τον παρατήσει αν δεν κοπεί κομματάκια κομματάκια.

“…..Να φοβάσαι τη μέρα που θα πάψουν οι βομβαρδισμοί, μ’ όλο πουν θα υπάρχουν ακόμα οι βομβαρδιστές, γιατί η κάθε μπόμπα είναι μια απόδειξη πως δεν πέθανε το πνεύμα. Να φοβάσαι και τη μέρα που θα σταματήσουν οι απεργίες, μ’ όλο που θα υπάρχουν ακόμα οι μεγάλοι ιδιοκτήτες-γιατί η κάθε μικροαπεργία που χτυπιέται, είναι μια απόδειξη πως έγινε το βήμα. Πρέπει κι αυτό να ξέρεις-να φοβάσαι τη μέρα που ο Συνειδητός Άνθρωπος θα πάψει να αγωνίζεται και να πεθαίνει για μια ιδέα, γιατί αυτή και μόνο η ιδιότητα είναι το θεμέλιο του Ανθρώπινου Συνειδητού, κι αυτή και μόνο η ιδιότητα κάνει να είναι ο άνθρωπος ένα όν ξεχωριστό μέσα στο σύμπαν.”

“…Το πρόσεξα όπου κι αν σταθήκαμε. Πεινάνε οι άνθρωποι για κρέας και λαρδί, και όταν το βρούνε δεν τους θρέφει. Κι όταν δεν άντεχαν άλλο την πείνα ζητούσαν προσευχές....Μα δε φελάνε πια οι προσευχές.
Οι προσευχές δεν προμηθέψανε ποτέ λαρδί και κρέας. Για το κρέας και το λαρδί χρειάζονται γουρούνια.(......)
Οι άνθρωποι ζητάνε να ζήσουν μια ζωή πρεπούμενη και να αναθρέψουν τα παιδιά τους. Και σαν γεράσουν πια, να κάθονται στην πόρτα τους και ν’ αγναντεύουν το ηλιοβασίλεμα. Και όσο είναι νέοι, να χορεύουν, να τραγουδούν και να πλαγιάζουν μαζί. Θέλουν να τρώνε, να μεθούν και να δουλεύουν.”






“…..Ένα τέτοιο έγκλημα ξεπερνά κάθε δημόσια καταγγελία. Μια τέτοια πίκρα είναι ανίκανα τα δάκρυα να τη συμβολίσουν. Όλες μας οι επιτυχίες καταρρέουν μπροστά σ’ αυτή μας την αποτυχία. Εύφορη γη, ολοίσιες αράδες δέντρα, ρωμαλέοι κορμοί, καρποί ωριμασμένοι. Και τα ετοιμοθάνατα παιδιά από πελάγρα πρέπει να πεθάνουν, γιατί δεν βγαίνει κέρδος από τα πορτοκάλια. Και οι γιατροί της δημαρχίας συμπληρώνουν τα πιστοποιητικά-πέθανε από υποσιτισμό-γιατί τα τρόφιμα πρέπει να σαπίσουν, πρέπει να σαπίσουν με το ζόρι.
Οι άνθρωποι έρχονται με δίχτυα να ψαρέψουν πατάτες από το ποτάμι, μα οι φύλακες τους συγκρατούν μακριά˙ έρχονται με αυτοκίνηταπου βροντολογούν για να πάρουν τα πεσμένα πορτοκάλια, μα είναι ραντισμένα με πετρόλαδο. Και στέκονται σιωπηλοίνα παρακολουθούν τις πατάτες να πλέουν μπροστά τους, ακούν τις στριγκλιές των γουρουνιών που τα σφάζουν μέσα σ’ ένα λάκκο και χύνουν πάνω ασβέστη, βλέπουν βουνά πορτοκάλια να λιώνουν σ’ ένα σάπιο πολτό˙ και ο λαός βλέπει τη σημερινή χρεωκοπία˙ και μεσ’ στα μάτια του πεινασμένου λαού η οργή μεστώνει. Μες στην ψυχή του λαού μεστώνουν και βαραίνουν τα σταφύλια της οργής, βαραίνουν για τον τρύγο.”  


“…Στην ερημιά για νάβρει την ψυχή του πήγε, μα εκεί ανακάλυψε πως δεν έχει δική του ψυχή. Λέει πως έχει ένα κομματάκι από μια μεγάλη, από μια θεόρατη ψυχή. Λέει πως δε φελλά η ερημιά, γιατί το κομματάκι αυτό η ψυχή του είναι τίποτα, εξόν αν βρίσκεται μαζί με την υπόλοιπη και νά’ ναι μια ολάκερη ψυχή.”

“…Καμιά δουλειά...Δίχως δουλειά, ούτε λεπτά ούτε φαί.
Ένας άνθρωπος που’ χει ένα ζευγάρι άλογα, που τα ζεύει στο αλέτρι κι έπειτα για το αλώνισμα, δεν του περνά ποτέαπ’ το νου πως πρέπει να τα αφάσει να ψοφήσουν της πείνας όσο καιρό σταματά η δουλειά.
Εκείνα είναι άλογα-εμείς είμαστε άνθρωποι.”


Τζον Στάινμπεκ(1902-1968) Μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης

(Κι η Αμερική μη νομίζεις πως είναι και τόσο μεγάλη. Δεν υπάρχει χώρος για μένα και για σένα, για τους ομοίους μου και για τους ομοίους σου, δε χωράνε μαζί πλούσιοι και φτωχοί στην ίδια χώρα, δε χωράνε κλέφτες και τίμιοι άνθρωποι μαζί, ούτε η πείνα μαζί με το πάχος.)


Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2013

Είσαι ικανή...





















“…Ξανάζησα χιλιάδες φορές, τις ώρες που βρισκόμασταν πλάι πλάι. Επανέλαβα, χωρίς σταματημό, τα λόγια σου και κάθε φορά που το έκανα λες και με βοηθούσε να τα καταλάβω καλύτερα. Όταν ακούω τη φωνή σου, η γλύκα και η πραγματικότητα της ζωής παίρνουν σάρκα και οστά. Είσαι ικανή να με κάνεις να αγγίξω το πιο φωτεινό και λαμπρό κομμάτι του εαυτού μου.”


Χαλίλ Γκιμπράν 

Δευτέρα 18 Φεβρουαρίου 2013

Για να δεις...

















Για να δεις τα χωράφια και τον ποταμό

Δεν είναι αρκετό να ανοίξεις το παράθυρο.

Για να δεις τα δέντρα και τα λουλούδια

Δεν είναι αρκετό να μην είσαι τυφλός.

Είναι επίσης απαραίτητο να μην έχεις φιλοσοφία.

Με την φιλοσοφία δεν υπάρχουν λουλούδια, μόνο ιδέες.

Υπάρχει μόνο ο κάθε ένας από εμάς, σαν μια σπηλιά.

Υπάρχει μόνο ένα κλειστό παράθυρο, και ένας ολόκληρος κόσμος έξω,

Και ένα όνειρο για το τι θα μπορούσαμε να δούμε αν το παράθυρο ήταν ανοιχτό,

Το οποίο δεν είναι ποτέ αυτό που βλέπουμε όταν το παράθυρο είναι ανοιχτό.


F. Pessoa

Κυριακή 17 Φεβρουαρίου 2013

Το Δέντρο των Φίλων

















Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που μας κάνουν ευτυχισμένους χάρη στην απλή σύμπτωση να συναντηθούν τα μονοπάτια μας. Κάποιους τους έχουμε σε όλη τη διαδρομή στο πλάι μας, βλέποντας πολλά φεγγάρια να περνάνε, ενώ κάποιους τους βλέπουμε ελάχιστα μεταξύ δύο βημάτων. Όλους τους ονομάζουμε φίλους και υπάρχουν πολλά διαφορετικά είδη αυτών. Ίσως το φύλλο κάθε δέντρου να χαρακτηρίζει τους φίλους μας. Το πρώτο που ξεπροβάλλει είναι ο πατέρας και η μητέρα μας, μάς δείχνουν τι είναι η ζωή. Στη συνέχεια έρχονται οι αδελφικοί φίλοι με τους οποίους μοιραζόμαστε το χώρο μας, για να ανθίσουν και αυτοί όπως κι εμείς.
Καταλήγουμε να αναγνωρίσουμε σε ολόκληρη την οικογένεια φύλλων αυτούς που σεβόμαστε και επιθυμούμε το καλό τους. Επιπλέον, η μοίρα μάς φέρνει και άλλους φίλους, αυτούς που δεν γνωρίζαμε ότι επρόκειτο να διασχίσουν το δρόμο μας. Πολλούς από αυτούς τους ορίζουμε ως αδερφές ψυχές, φίλους καρδιακούς. Είναι ειλικρινείς, είναι αληθινοί. Ξέρουν πότε δεν είμαστε καλά, ξέρουν τι μας κάνει ευτυχισμένους. Και, μερικές φορές, κάποια από αυτές τις αδερφές ψυχές αναφλέγεται μέσα στην καρδιά μας και τότε γίνεται ερωτικά εμπνευσμένος φίλος. Αυτός δίνει λάμψη στα μάτια μας, μουσική στα χείλη μας, φτερά στα πόδια μας, πεταλούδες στο στομάχι μας…
Υπάρχουν επίσης οι περιστασιακοί φίλοι, αυτοί που γνωρίζουμε σε κάποιες διακοπές, ή για λίγες μέρες ή ώρες. Αυτοί συνήθως στολίζουν το πρόσωπό μας με πολλά χαμόγελα για όσο καιρό είμαστε κοντά τους. Μιλώντας για κοντά, δε θα μπορούσαμε να ξεχάσουμε τους μακρινούς μας φίλους, εκείνους που είναι στην άκρη των κλαδιών και όταν ο άνεμος φυσάει εμφανίζονται πάντα μεταξύ του ενός φύλλου και του άλλου. Περνάει ο καιρός, το καλοκαίρι φεύγει, πλησιάζει το φθινόπωρο και χάνουμε κάποια από τα φύλλα μας - μερικά γεννιούνται σε άλλο καλοκαίρι, και μερικά παραμένουν για πολλές εποχές.
Αλλά αυτό που μας κάνει πιο ευτυχισμένους είναι η συνειδητοποίηση ότι τα φύλλα που έπεσαν συνεχίζουν να είναι κοντά μας, να τρέφουν τις ρίζες μας με χαρά. Είναι αναμνήσεις εκπληκτικών στιγμών που διασχίσανε το μονοπάτι μας. Σας εύχομαι, φύλλα του δέντρου μου, ειρήνη, αγάπη, υγεία, τύχη και ευημερία. Σήμερα και πάντα …γιατί απλά κάθε πρόσωπο που έρχεται στη ζωή μας είναι μοναδικό. Πάντα αφήνει κάτι από τον εαυτό του και παίρνει ένα κομμάτι από εμάς. Θα υπάρξουν και εκείνοι που μας πήραν πολλά, αλλά δε θα υπάρξουν αυτοί που δεν μας άφησαν τίποτα. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ευθύνη της ζωής μας και η πιο προφανής απόδειξη ότι δύο ψυχές δε συναντιούνται τυχαία.

Χόρχε Λουίς Μπόρχες

Τετάρτη 13 Φεβρουαρίου 2013

Μέσα στη γέννα σου
















Κραυγή των γλάρων
Θάνατος
Ο πληγωμένος βράχος
Όλα ασήμαντα
στη γη των πάγων
Στάση αγέρα
Αιώνια στάση
Πάνω στο χάρτη
το μηδέν
βαθύ πηγάδι
Σχοινί, μολύβι, αστραπή
Όλα σε φιλική τιμή
Να ενωθείς ή να καείς
μέσα στη γέννα σου

ανάγερτος

Δευτέρα 11 Φεβρουαρίου 2013

Χωρίς εσένα...




Σκόρπισες όπως τα κύτταρα που τρεμοσβήνουν νύχτα, όπως το φως στα παγωμένα τα νερά, όπως της σκέψης η φθορά στην απληστία.
Χωρίς εσένα δεν περπατά η ερημιά.

ανάγερτος

Μέσα στα μάτια της το φως μου...


















Γυρίζει ξέφρενα ο καιρός
Πυξίδα σε τρελό μαγνήτη
Η νύχτα πρόλαβε τη μέρα
Παιχνίδι είπαν οι πολλοί
Ο έρωτας με την πληγή
Μια καληνύχτα!
Τρέμω
Αγκάλιασέ με νύχτα
Άφησε την αγάπη μου
Μέσα στα μάτια της
Το φως μου
Ανατολή του κόσμου

ανάγερτος


Σάββατο 9 Φεβρουαρίου 2013

Μέχρι η γης ν’ αλλάξει χρώμα

















Υψιπετής
στη μέση του χειμώνα
Ανήμπορος στα σύννεφα
ν’ αλλάξω χρώμα
Δίπλα
αόρατες σκιές
σε κάδους, σε μπαλκόνια
Όλης της γης η ερημιά
Υψιπετής και δυστυχής
Μέχρι η γης ν’ αλλάξει χρώμα

ανάγερτος

Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

Σ΄αγάπησα και σ' αγαπώ

















Δεν μπόρεσε η λήθη να σβήσει την πανσέληνο  μέσ’ απ’ τα μάτια σου. Σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ.
Κι αν γύρω από το στήθος σου και στο λαιμό τυλίχτηκα, είναι για να μπορώ να βλέπω σαν ξύνω με τα χείλη μου το φως.

ανάγερτος

Τετάρτη 6 Φεβρουαρίου 2013

Ο έλεγχος της σκέψης



Στα τέσσερα για να ξεφύγω έχω καιρό που προχωρώ.
Τώρα στα δύο βαδίζω έξω από σένα.
Είναι πολύς ο δρόμος κι ο πίσω χρόνος σταματά συχνά για να ρυθμίσει παραμέτρους. Θέλω να είμαι συνεπής στο ραντεβού της ιστορίας.
Οι συμβουλές πρέπει να λέγονται στο χρόνο και στον τόπο που έχουν ορίσει οι θεοί. Τυφλός με άσπρα γένια και με μακριά κατάλευκα μαλλιά
στέκει εκεί στο πέρασμα του χρόνου αόρατος κι αμίλητος.
Μιλά όταν προστάζουν οι καιροί και φανερώνεται σ’ αυτόν που έχει μάτια για να δει και μια καρδιά ν’ αφουγκρασθεί το παρελθόν που συναντά το μέλλον.

Παιδί μου,
ομίχλη πότισαν το κουρασμένο σου κορμί.
Μαύρα τα σπλάχνα σου και η αναπνοή  βαριά σαν μελλοθάνατος.
Παντού καπνοί. Αιθαλομίχλη, καμένα όνειρα και δακρυγόνα.
Απ’ όλες τις γωνιές, απ’ όλες τις σκεπές, απ’ όλες τις σκοπιές σε σημαδεύουν.
Μυριάδες οι σκυφτοί ακολουθούν…
Πέφτουν νεκρά τα όνειρα και οι ψυχές γυμνές χωρίς δική τους σκέψη. Χαμένο βλέμμα απλανές  μεσ’ σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.
Πιάσαν δουλειά οι σύριγγες να μεταγγίζουν σκέψεις.
Το σχέδιο σε εκτέλεση.
Σε μία πόλη όλες οι πόλεις, σε ένα κράτος όλα τα κράτη, σε μια σκέψη όλες οι σκέψεις, ένας ο έλεγχος όλοι σας σκλάβοι.
Να λέτε δόξα σοι νάχουν οι θεοί που ακόμη δεν πεθάναμε.
Παιδί μου μην ακούς.
Πρόσχημα είναι τα λεφτά. Το θέμα είναι η σκλαβιά.
Μονάχος σου ν’ αποδεχτείς πως είσαι σκλάβος σ’ αληθινό παράδεισο πούχει σε άλλους πουληθεί.
Να μη διστάζεις, να μη δειλιάζεις. Ξεπέρασε τους φόβους σου.
Μη φοβηθείς στην άβυσσο της σκέψης σου να κατεβείς.
Εκεί της ζωής σου η πηγή, εκεί και των ονείρων σου.
Και για το όνομα των μακρινών θεών σου, μακριά από σκέψεις όπως …όλοι ίδιοι είναι, τι να κάνουμε δεν υπάρχει άλλη λύση, γιατί οι άλλοι καλλίτεροι είναι; Σκέψεις κατευθυνόμενες που έχουν για σκοπό˙  παραίτηση, την κάμψη της αντίστασης και τέλος την υποταγή σε ό,τι σε εξοντώνει.
Ό,τι μας σκοτώνει το σκοτώνουμε. Προέχει το να ζήσουμε. Μετά σκεφτόμαστε το πώς θα ζήσουμε. Το ν’ αγαπάς τον δήμιό σου είναι αρρώστια, εξάρτηση, σκλαβιά και φόβος.
Προτού τα δάχτυλά σου φυτρώσουν στο χώμα σκέψου, σκέψου βαθιά τα πράγματα που δεν θα μπορείς να κάνεις ποτέ πια.
Δες πως σου γελά η θάλασσα! Μη διστάσεις να χαθείς στην αγκαλιά της.
Κι αν της μοίρας είναι να πνιγείς, στη θάλασσα ας είναι παρά μεσ’ στου καπνού τα κύματα.
Δοκίμασε…
Η πραγματικότητα εμφανίζεται μετά την εξαφάνιση.
Πάψε πια να περιμένεις τους εχθρούς σου.
Το μόνο που απομένει να ξεφύγεις απ’ αυτούς.
Μύρισε τα χνώτα τους, δεν είναι το ποτό μήτε ο καπνός. Αναθυμιάσεις των βρωμερών σκανδάλων είναι.
Στο καρναβάλι της ντροπής η τελευταία η πομπή.
Πες μου τι θες;
Θέλεις να δείχνεις ή να είσαι;
Εκδήλωση ή έκρηξη σε ένα χρόνο μαγικό που δεν μπορεί να ελεγχθεί;
Ζω τον κόσμο μου σημαίνει δημιουργώ εγώ τον κόσμο μου.
Και κάτι ακόμα…Μην πεις πως με συνάντησες. Θα σε περάσουν για τρελό. Δεν είν’ ο κόσμος έτοιμος ακόμα…
Παιδί μου
Δυό λέξεις τέλος φυλακτό να με θυμάσαι να μη φοβάσαι, να με θυμάσαι στα κοντά όταν ξανά λεύτερος θάσαι.
Μαγεύει το φως της κορυφής σαν κατεβείς στην άβυσσο κι ανέβεις.


ανάγερτος


Τρίτη 5 Φεβρουαρίου 2013

Όταν κοπάζει ο θόρυβος
















Για το ψωμί το δίκιο την αλήθεια, ίσως και να μη φτάνει μια ζωή.
Μα τη ζωή μου την ένιωσα ζωή μες στον αγώνα, αδέλφια.
Και για να μάθω να μιλώ, όταν ο τρόμος τα στόματα βουβαίνει
Να μάθω να ανορθώνομαι, όταν θεριεύει ο θάνατος
Για να μπορώ τα ίδια τα λάθη μας να αντέχω
πόσες αδυναμίες έπρεπε να κατανικήσω,
με πόσες πρέπει κάθε στιγμή να αντιπαλεύω.
Όμως μονάχα τούτη την αδυναμία, συγχωρήστε μου,
όταν κοπάζει ο θόρυβος και μένω μοναχός με ένα μου αγαπημένο πρόσωπο
για την αγάπη του που ολόκληρος διψάω δεν μπορώ ν’ αγωνιστώ.
Αν την επιδιώξω τη χάνω.
Αν τη διεκδικήσω τη σκοτώνω.
Αδέλφια μου συγχωρήστε με, μα η αγάπη που πιο βαθιά γυρεύω,
πρέπει να μου δοθεί μονάχη.


Tίτος Πατρίκιος

Σάββατο 2 Φεβρουαρίου 2013

Καίει και σήμερα…



Δυό σώματα, δυό φυλακές,

δυό μήνες και  δυό μέρες,

δυό μάτια μεσ’ στα σύννεφα

όλο τ’ ασήμι κι ο χρυσός

σαν σήμερα…

Πέρα από σύρματα

πέρα από σύνορα

το φως

καίει και σήμερα.


ανάγερτος