Σάββατο 26 Φεβρουαρίου 2011

Μιλώ σε σένα για μένα...Η μυσταγωγία της ύπαρξής μας (ii)


Η μυσταγωγία της ύπαρξής μας ( απόσπασμα ii )















Επιδίωξή μου μια και μοναδική…
να χωθώ κάτω από το δέρμα σας με μια τρυφερή μαχαιριά στο στήθος για να αναβλύσει η νοσταλγία, ο πόνος, η πίκρα, η κωμωδία, η προσμονή, η αγάπη για ζωή. Όπως καυτό κυλά το αίμα απ’ την πληγή να κυλήσει και η δική σας η ζωή...
- Φοβάσαι; μου είπε.
- Όχι, δε φοβάμαι απάντησα.
Το θηρίο δεν είναι πια εδώ. Βαρέθηκε να περιμένει, φύλακας σε θησαυρό που έβαλαν κάποιοι να προσέχει.
Να! Βλέπω τα ίχνη του, ίχνη απ’ τα πέλματα των ποδιών του είναι, στάλα αίμα καμιά ..Έφυγε, δε λαβώθηκε.. Πρόσεχε!
Ίσως ξαναγυρίσει…


ανάγερτος

Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Ο μύθος του Σίσυφου




ελπίδα: καλό ή κακό, κατάρα ή ευτυχία ;



α. εξιστόριση

Σύμφωνα με αυτόν τον μύθο,
ο Σίσυφος(1) κατόρθωσε να δέσει τον θάνατο που του έστειλε ο Δίας. Έτσι για πολύ καιρό κανείς πια δεν πέθαινε.
Μέχρι τη στιγμή που ο Άρης κάποια μέρα, ελευθέρωσε τον θάνατο και εκείνος τράβηξε τον Σίσυφο στον Άδη.
Ωστόσο, ο Σίσυφος κατάφερε εκ νέου να διαφύγει.
Χρόνια μετά, όταν κάτω από άγνωστες συνθήκες ο Σίσυφος πέθανε και βρέθηκε ξανά στη χώρα των νεκρών, οι θεοί για να τον εμποδίσουν να φύγει και πάλι, του επέβαλαν το έργο να ανεβάζει έναν βράχο σε μια πλαγιά. Μόλις όμως η ογκώδης πέτρα πλησίαζε στην κορυφή, το βάρος της την κυλούσε προς τα κάτω υποχρεώνοντας τον Σίσυφο σε μια συνεχή επαναλαμβανόμενη προσπάθεια.

Ανεξάρτητα από ερμηνείες, γιατί έχουν αναφερθεί πολλές και από πολλούς, στον μύθο αυτόν,
βλέπουμε τον άνθρωπο να παλεύει ενάντια της δύναμης του θανάτου, προσπαθώντας να τον εξουδετερώσει.
Το κατορθώνει, μόνο όσο ο θάνατος κρατιέται μέσα σε δεσμά.
Όταν ελευθερώνεται, παρασύρει τον Σίσυφο στα σκοτεινά βάθη και στην ατέλειωτη επανάληψη.
Ο Σ ίσυφος ζει, όσο o θάνατος μένει δέσμιος. Όταν οι δεσμοί χαλάσουν.. λυθούν..η καταστροφική δύναμη που ελευθερώνεται μπορεί να εκφρασθεί τόσο σαν επίθεση εναντίον των δεσμών που συντηρούν τις συνδέσεις με τον εξωτερικό κόσμο αλλά και σαν αυτοκαταστροφή και εσωτερική αποδόμηση. Όταν ο θάνατος βρεθεί έξω από δεσμά, ο Σίσυφος μένει στον Άδη δεμένος με μια πέτρα.

Ο μύθος μιλάει για τη δύναμη που έχουν τα δεσμά και για τα αποτελέσματα της αποδέσμευσης…για κινήσεις επανάληψης του ταυτόσημου που συμμαχούν με τον θάνατο.
Μιλάει όμως και για το απροσδόκητο, το απρόοπτο, το μοναδικό της προσδοκίας, των ελπίδων και της επιθυμίας του ανθρώπου να κρατήσει σε απρόσμενη εκκρεμότητα το πεπρωμένο του θανάτου του, όπως ακριβώς έκανε ο Σίσυφος.


( Απόσπασμα από το βιβλίο της Άννας Ποταμιάνου… “Mονοπάτια Θανάτου, Στίξεις και Αντιστίξεις” εκδόσεις Ίκαρος ψυχαναλυτική σειρά )




β. απόψεις μεγάλων διανοητών…
(πάνω στο μαρτύριο του Σίσυφου και πάνω στην ελπίδα του ανθρώπου όπως αναβλύζει μέσα από τον μύθο)

Το μαρτύριο του Σισύφου, όπως γράφει ο Α. Καμύ γίνεται πιό τραγικό γιατί "ο ήρωας είχε συνείδηση του μαρτυρίου του"... που "στηρίζεται στην ελπίδα ότι μπορεί να τα καταφέρει την επόμενη φορά" αλλά κάθε φορά αναβιώνει τον πόνο της ματαίωσης..."... "Αλλά ο αγώνας για την κατάκτηση της κορυφής συνεχίζει ο Α. Καμύ, μπορεί να γεμίσει την καρδιά του ανθρώπου.. αναφερόμενος στην κατάκτηση του ιδανικού.
Όταν όμως η αναζήτηση της ευχαρίστησης από την επιτυχία, μας γίνει έμμονη προσδοκία και αναμονή... τότε γεννιέται μέσα μας η απογοήτευση και το μαρτύριο του Σισύφου γίνεται και δικό μας. Καλή η ελπίδα.. αλλά δεν φτάνει από μόνη της να μας οδηγήσει στην ευτυχία.. δεν είναι τυχαίο ότι ήταν και το τελευταίο κακό πού έμεινε στον πάτο του βάζου της Πανδώρας...

ως το μεγαλύτερο κακό, χαρακτήρισε την ελπίδα ο Νίτσε..
όταν άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και τα κακά που είχε κλείσει εκεί ο Δίας ξέφυγαν στον κόσμο των ανθρώπων, έμεινε μόνο, χωρίς να το ξέρει κανείς, ένα έσχατο κακό: η ελπίδα. Από τότε ο άνθρωπος κάνει το λάθος να θεωρεί το κουτί και το περιεχόμενό του, την ελπίδα, σαν τυχερό σεντούκι. Ξεχνάμε όμως την επιθυμία του Δία ο άνθρωπος να συνεχίσει να βασανίζεται. Η ελπίδα είναι το χειρότερο κακό γιατί παρατείνει το βάσανο.”                                       «Νίτσε»    “ανθρώπινο, πολύ ανθρώπινο


  
γ. απόψεις δικές μου

Όπως κάθε μύθος στην αρχαιότητα, έτσι κι αυτός, σκοπό είχε να διδάξει τους ανθρώπους. Η διδαχή μέσω του μύθου είχε τη σημασία της. Να δώσει στον απλό άνθρωπο τη δυνατότητα να κατανοήσει έννοιες φιλοσοφικές για τη ζωή, διευκολύνοντάς τον να ζήσει ζωή ευτυχισμένη απαλλαγμένη από υπαρξιακά άγχη, φοβίες, ανησυχίες. Για τον λόγο αυτό καταπιάνεται με το κατ’ εξοχήν υπαρξιακό θέμα, τον θάνατο, και τα επακόλουθα καταπραϋντικά όπως είναι επιθυμία, προσδοκία, ελπίδα, με σκοπό να διαλύσει το άγχος του θανάτου.
Πως τώρα το κάνει αυτό; μα δίνοντας κατευθύνσεις για συγκεκριμένη στάση ζωής από τη μια και από την άλλη προσπαθεί να πείσει πως το πεπρωμένο φυγής αδύνατον, τονίζοντας πως η προσδοκία και η ελπίδα κρατούν απλά σε αναμονή τον θάνατο, δεν τον σκοτώνουν.
Οι κατευθύνσεις που δίνονται αποτυπώνονται κατά τη γνώμη μου, στις φράσεις “Ο Σ ίσυφος ζει, όσο o θάνατος μένει δέσμιος” και “ Όταν ο θάνατος βρεθεί έξω από δεσμά, ο Σίσυφος μένει στον Άδη”.
Tι εννοώ…
Εφόσσον ξεκαθαρίζει πως το πεπρωμένο είναι σε εκκρεμότητα και πως ο θάνατος, ο βιολογικός θάνατος είναι προδιαγεγραμμένος, μιλώντας για θάνατο μέσα και έξω από δεσμά δεν μπορεί παρά να εννοεί τον ψυχικό θάνατο. Αυτόν που μας πεθαίνει καθημερινά…αυτά τα πράγματα, τα μικρά κι απλά τις περισσότερες φορές, που μας πεθαίνουν μέρα τη μέρα..μας δηλητηριάζουν και μας οδηγούν αργά και σταθερά στον ψυχικό θάνατο. Ο βιολογικός τότε θάνατος είναι εξαγνισμός δεν είναι θάνατος.
Λέει..Δέστε, φυλακίστε ότι σας βασανίζει, ότι σας ταράζει, ότι τρώει το μέσα σας.. δέστε γερά, τα άγχη σας, τα άγχη που σας δημιουργούν οι γύρω σας, ο εαυτό σας, απαλλαγείτε γρήγορα από την αρνητική ενέργεια που ακτινοβολεί γύρω σας..μόνο έτσι θα κερδίσετε τη ζωή σας..θα ζήσετε.
Στην αντίθετη περίπτωση..αν δηλαδή όλα αυτά λυθούν..είναι λυμένα στη ζωή σας..θα σας κατασπαράξουν, θα σας αποδομήσουν σαν οντότητα τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Αποτέλεσμα ο θάνατος, ο ψυχικός θάνατος, ο πραγματικός θάνατος.
Με λίγα λόγια μας λέει πως αν θέλουμε να ζήσουμε πρέπει να ζήσουμε τώρα. Γιατί τώρα.. εδώ είναι η ζωή..εδώ είναι η ζωή κι ο θάνατος μαζί..στο χέρι μας είναι να επιλέξουμε..να ζήσουμε ή να πεθάνουμε..
Όσο για τον άλλο θάνατο, τον βιολογικό, για κείνον μη σκέφτεστε..
Το πότε θαρθεί μη σας απασχολεί..δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα..δεν σας ενδιαφέρει..εξάλλου εσείς δεν θα τον καταλάβετε..τα ρυθμίζει όλα το πεπρωμένο.
Μην έχετε άγχος για τον βιολογικό σας θάνατο..τον άλλο θάνατο σκεφτείτε και κοιτάξτε να ζήσετε.
Μη χάνετε τη ζωή σας..αναλώνοντάς την σε άγχη, προσδοκίες και φρούδες ελπίδες. Ζήστε το σήμερα…ζήστε τη ζωή σας σήμερα σ’ όλο της το μεγαλείο δένοντας, φυλακίζοντας, φιμώνοντας ότι σας σκοτώνει…
Η ζωή είναι στα χέρια σας και σας ανήκει…


1
O Σίσυφος γιός του Αιόλου, ήταν βασιλιάς της Εφύρας, και είχε γιό τον Γλαύκο και εγγονό τον Βελλεροφώντα.
Ο Βελλεροφώντας ήταν εκείνος που με την βοήθεια της θεάς της Σοφίας, έπιασε τον Πήγασο, το φτερωτό άλογο, που με την βοήθειά του σκότωσε την Χίμαιρα.
Από την Οδύσσεια του Ομήρου γνωρίζουμε ότι ο Σίσυφος, είχε καταδικασθεί στον Άδη...



ανάγερτος

Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

αφύπνιση συνείδησης...




Συγκλονιστικό βίντεο..τράνταγμα στις κοιμισμένες και πουλημένες
συνειδήσεις αυτών που διαφεντεύουν τις τύχες της γης..τις τύχες της ανθρώπινης ύπαρξής μας…
Συγχρόνως όμως, αποτελεί αφύπνιση στην μακαριότητα μας και στις ναρκωμένες συνειδήσεις όλων μας… για ν’ αποδείξουμε στους εαυτούς μας και στα παιδιά μας πως είμαστε ακόμα ζωντανοί..πως θα παλέψουμε
για μια ανθισμένη γη, για ένα περιβάλλον ζωής και όχι αργού θανάτου…
(Ομιλία 12χρονου κοριτσιού σε διεθνή διάσκεψη για το περιβάλλον.
Δεν θα κρίνω αν όλα ή μέρος αυτών τα έγραψε η ίδια(όπως πολλοί πιθανόν να σχολιάσουν), μα θα σταθώ στο πάθος που βγαίνει από την ψυχή αυτού του παιδιού! Μη μου πείτε πως δεν θα θέλατε και σεις..και γω, να είχατε.. να είχαμε , λίγο απ’ αυτό!!!)
Ν’αγαπάς την ευθύνη.
Να λες: Εγώ,
εγώ μονάχος μου
έχω χρέος να σώσω τη γης.
Αν δε σωθεί, εγώ φταίω!
«Ν. Καζαντζάκης»

Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Πατρική αγάπη



Καθώς τα παιδιά μας ξεκινούν να ζήσουν στον κόσμο, από την αυλή του σχολείου στην πάλη για την επιβίωση και ακόμη πιο πέρα, είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα συναντήσουν δυσάρεστους ανθρώπους και δύσκολες καταστάσεις.
Πως προετοιμάζουμε τα παιδιά μας γι’ αυτές τις καταστάσεις;
Με την υπό όρους πατρική αγάπη.
  Ενώ η άνευ όρων μητρική αγάπη είναι μια αναγκαία προετοιμασία για να νοιώσει το παιδί μέσα στον κόσμο, σαν στο σπίτι του, δεν είναι αρκετή για να το ετοιμάσουν να δεχθεί τις προκλήσεις της ανάπτυξης ή τις σκληρότερες αλήθειες του κόσμου. Ενώ μερικοί πατέρες είναι ικανοί να αγαπούν τα παιδιά τους άνευ όρων (όπως ακριβώς μερικές μητέρες  μπορούν να αγαπούν τα παιδιά τους με όρους), είναι πιο φυσιολογικό για τους πατέρες να εκδηλώνουν την αγάπη τους θέτοντας προϋποθέσεις.
Τα παιδιά χρειάζονται από τις μητέρες τους να τα αγαπούν, αλλά χρειάζονται από τους πατέρες τους να τα επιδοκιμάζουν.
Κερδίζουν δε, την επιδοκιμασία των πατέρων τους, με το να ικανοποιούν ή να προσπαθούν να ικανοποιήσουν, τις προϋποθέσεις που έχουν θέσει.
  Ένα παιδί χρειάζεται, πρώτα να αγαπηθεί στο σπίτι και στη συνέχεια να παλέψει στον κόσμο. Η πατρική αγάπη, που ασκείται μέσα από τη διατύπωση όρων, επιτρέπει στο παιδί να παλέψει πρώτα σ’ ένα φιλικό περιβάλλον, με έναν οδηγό που το συγχωρεί, ενώ προετοιμάζεται να παλέψει στον ευρύτερο κόσμο, που θα το συγχωρεί λιγότερο και που περιέχει άλλους φιλικούς οδηγούς, αλλά επίσης και εχθρικούς υποκριτές, μεταμφιεσμένους σε οδηγούς. Και οι δύο γονείς θέτουν και επιβάλλουν τους κανόνες του σπιτιού. Ο πατέρας όμως, είναι κυρίως υπεύθυνος στο να επιβάλλει τιμωρίες ή να δίνει άλλα μαθήματα, όταν οι κανόνες περιφρονούνται. Η μητέρα τον «καλό αστυνομικό», ο πατέρας τον «κακό».
Η επιτυχημένη κηδεμονία απαιτεί και τους δύο.
Είναι πολύ δύσκολο για τον ένα γονέα – άντρα ή γυναίκα – να παίξει και τους δύο ρόλους, όπως καλά γνωρίζουν οι μονογονεϊκές οικογένειες.
  Τα παιδιά χρειάζονται συγκρότηση και πειθαρχία όπως επίσης ελεύθερο παιχνίδι και αγάπη, αντιδρώντας αρκετά καλά σε λογικούς κανόνες συμπεριφοράς. Χαίρονται που κάποιος είναι υπεύθυνος, αλλά επίσης θα επαναστατήσουν ή θα συμπεριφερθούν άσχημα για να δοκιμάσουν το «σύστημα». Αν το σύστημα παρέχει τρυφερούς εξαναγκασμούς, για παράδειγμα «σε επιδοκιμάζω όταν τελειώσεις τα μαθήματά σου και κάνεις τις δουλειές σου», το παιδί θα ανταποκριθεί ζητώντας επανειλημμένα δημιουργική επιδοκιμασία αυτού του είδους. Αν το σύστημα δεν παρέχει τρυφερούς εξαναγκασμούς, το παιδί θα επαναστατήσει και θα αναζητήσει την προσοχή του «συστήματος» με κάθε δυνατό τρόπο, συμπεριλαμβανομένων εγκληματικών ή αρνητικών παρεκτροπών. Για ένα παιδί, η θετική υπό όρους προσοχή είναι καλύτερη από την αρνητική υπό όρους προσοχή, αλλά η αρνητική υπό όρους προσοχή είναι καλύτερη από την πλήρη έλλειψη προσοχής.
Τα παιδιά χωρίς πατέρα έχουν τον σοβαρό κίνδυνο να χάσουν την πειθαρχία που επιβάλλει η «σκληρή αγάπη», να βρουν λιγότερες διαδρομές, στις οποίες να δοκιμάσουν τον εαυτό τους δημιουργικά στον κόσμο, αποτυγχάνοντας έτσι να βρουν τη σωστή τους θέση στη ζωή.
Η αγάπη της μητέρας μπορεί να τους επιβεβαιώσει, όταν δέχονται μια πρόκληση· αλλά συχνά χρειάζεται η αγάπη του πατέρα για να θέσει την πρόκληση, να ενθαρρύνει τη σωστή προσπάθεια, να παράσχει καθοδήγηση σε περίπτωση αποτυχίας και να επικροτήσει την επιτυχία.

  Οι ορφανές από πατέρα οικογένειες σήμερα, με τον αυξανόμενο αριθμό διαζυγίων, στερούν από τα παιδιά την υπό όρους πατρική αγάπη, συχνά με καταστροφικές συνέπειες.
Στην Αμερική έχει παρατηρηθεί πως, η εδραίωση των συμμοριών ανηλίκων, η δύναμη ζωής και θανάτου που ασκούν στα μέλη τους, ο δραστικά μειωμένος προσδόκιμος χρόνος ζωής και η βία που κυβερνά τη ζωή τους, είναι άμεσες συνέπειες της απουσίας του πατέρα.
Ο Χομπς, στα 1651, προειδοποίησε πως, η απουσία εξουσιαστικής μορφής που να εμπνέει το δέος, θα έχει σαν αποτέλεσμα η ανθρώπινη κοινωνία να εκπίπτει σταθερά σε έναν «πόλεμο όλων εναντίον όλων», και η ζωή τέτοιων πλασμάτων να γίνεται «μοναχική, φτωχή, άσχημη, ζωώδης και μικρή»

Τελειώνοντας, να επισημάνουμε και πάλι τις δύο πιο σημαντικές προσφορές των γονέων προς τα παιδιά τους, την άνευ όρων αγάπη της μητέρας και την υπό όρους αγάπη του πατέρα, ασχέτως επαγγέλματος ή κοινωνικής θέσης.
Προσφορές.. προσφορές ευθύνης, προσφορές  που έχουν να κάνουν με τη δημιουργία ψυχικής ισορροπίας,  τη δημιουργία προϋποθέσεων θετικής αντιμετώπισης των δυσκολιών, για να γίνουν τα παιδιά, για να γίνουν τα παιδιά μας, ισορροπημένοι ενήλικες στον σκληρό κόσμο του Αύριο…

Lou Marinoff (Καθηγητής Φιλοσοφίας)

Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Θρήνος…

θρήνος!!!
θρήνος..ζωές χαμένες..αγαπημένα πρόσωπα…
ιδανικά που βούλιαξαν και χάθηκαν, μαζί με της νιότης το καράβι…
όνειρα που κάναμε..για να γίνουν στα χέρια αυτών που
εμπιστευθήκαμε..κουρελιασμένες σημαίες…
θρηνούμε τις χαμένες προσδοκίες…
θρηνούμε..ατενίζοντας την ανάσταση της δικής μας ψυχής…
από κει θ’ αρχίσουμε..ανασταίνοντας τις ψυχές μας...ξαναβρίσκοντας τις χαμένες αξίες..τα χαμένα μας ιδανικά..θα αναστήσουμε και τις ζωές μας..
τις ζωές των παιδιών μας..των φίλων μας..της χώρας μας.
Δεν πρέπει..δεν μπορούμε να τους αφήσουμε να μας θάψουν στα ερείπια..
θρηνούμε ..για να πάρουμε δύναμη, θρηνούμε το παλιό..για να ξεπροβάλλει το καινούργιο…
Γιατί!.. “όποιος δεν έχει καρδιά να πενθήσει, δεν έχει και ζωή ν’ αναστήσει”

ανάγερτος