Κινούμενη άμμος η ζωή μας...κινούμενη άμμος οι ζωές μας... Να κινείσαι, να βυθίζεσαι, να χάνεσαι σ’ έναν κόσμο ρευστό, σε μια κοινωνία αποσαθρωμένη, προσαρμοσμένη στα μέτρα της απληστίας των αγορών, της απληστίας και της εγκληματικής αναλγησίας του παγκόσμιου οικονομικοπολιτικού συστήματος. Παγκοσμιοποίηση ονόμασαν το μέσον, το μοντέλο για την επίτευξη των στόχων τους. Αρχικά, χρύσωσαν το “χάπι”. Παρουσίασαν το νέο μοντέλο ως τη μοναδική λύση να ενωθούν τα κράτη, να καταργηθούν τα σύνορα, να γίνουν όλοι ένα. Ελεύθερη διακίνηση προϊόντων, ιδεών, προσώπων κ.λ.π. Όμορφα ακούγονταν όλα αυτά. Σειρήνες τα λόγια στα αυτιά. Και μπήκε σε εφαρμογή το μεγαλεπήβολο σχέδιο. Ξέρετε για να γίνει αυτό, θα πρέπει να απαρνηθήτε την εδαφική σας ακεραιότητα, την αυτοδιάθεσή σας, την κουλτούρα σας, την ιστορία σας. Προχώρησε το σχέδιο, προχωρά. Βρισκόμαστε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Αυτό που ζούμε δεν είναι τίποτε άλλο από την ανθρώπινη, την κοινωνική διάσταση της παγκοσμιοποίησης. Ή καλλίτερα την απάνθρωπη διάσταση της παγκοσμιοποίησης. Ο περιορισμός του κοινωνικού κράτους, η προώθηση της ατομικής ευθύνης με την συνακόλουθη ανασφάλεια που προκύπτει από την προώθηση αυτού του μοντέλου διαβίωσης, η καλλιέργεια φόβου από πολιτικούς, επιχειρηματίες, Μ.Μ.Ε για περιορισμό των ανθρώπων στα στενά ζητήματα του οίκου τους, το ξερίζωμα ανθρώπων με τα μεταναστευτικά κύματα, η μετατροπή του πολίτη σε καταναλωτή, ο εκθειασμός της αγοράς, ο διαχωρισμός κράτους και εξουσίας λόγω υπονόμευσης του εθνικού κράτους, η έξαρση του ατομικισμού, η καταβαράθρωση της αλληλεγγύης είναι μερικά από τα χαρακτηριστικά αυτής της απάνθρωπης διάστασης, της αρνητικής διάστασης της παγκοσμιοποίησης. Στην παρούσα, τελείως αρνητική μορφή της, η παγκοσμιοποίηση είναι μια αρπακτική διαδικασία που τρέφεται από τη δύναμη την οποία απομυζά από τα σώματα των εθνικών κρατών και των υποκειμένων τους. Τα έθνη, όπως λέει ο Ζακ Αταλί, οργανωμένα σε κράτη «χάνουν την επιρροή τους στη γενική κατεύθυνση των πραγμάτων και στη διαδικασία της παγκοσμιοποίησης εκχωρούν όλα τα μέσα που έχουν ανάγκη για να προσδώσουν μια συγκεκριμένη κατεύθυνση στο πεπρωμένο τους και να αντισταθούν στις πολυάριθμες μορφές που οι φόβοι τους λαμβάνουν». Η κοινωνία δεν προστατεύεται πλέον από το κράτος ή τουλάχιστον είναι απίθανο να εμπιστευτεί την προστασία που της προσφέρεται. Τώρα είναι εκτεθειμένη στην αρπακτικότητα δυνάμεων που δεν ελέγχει. Αυτός είναι ο πρωταρχικός λόγος για τον οποίο οι κυβερνήσεις των κρατών, μέρα μπαίνει μέρα βγαίνει, πασχίζουν να ανταπεξέλθουν στις περιστασιακές καταιγίδες παραπαίοντας από τη μιά αυτοσχέδια εκστρατεία διαχείρισης κρίσης στην άλλη και από τη μιά σειρά μέτρων έκτακτης ανάγκης στην άλλη. Το μόνο που ονειρεύονται είναι να παραμείνουν στην εξουσία μετά τις επόμενες εκλογές. Στερούνται μακροπρόθεσμων προγραμμάτων ή φιλοδοξιών, πόσο μάλλον οραμάτων για μιά ριζοσπαστική επίλυση των προβλημάτων που επανεμφανίζονται. «Ανοικτό» και ολοένα και περισσότερο ευάλωτο, τόσο προς το εσωτερικό όσο και προς τα έξω, το εθνικό κράτος χάνει τη δύναμή του, που τώρα διαχέεται στον διεθνή χώρο, όπως ακριβώς διαχέεται ο φόβος στις ψυχές των ανθρώπων που το απαρτίζουν. Το εθνικό κράτος χάνει την πολιτική του ικανότητα και τη δεξιοσύνη του. Αυτά έχουν εκχωρηθεί αλλού πλέον. Αυτό που παραμένει υπό την ευθύνη του κράτους και των οργάνων του σε ισχύ και δυνατότητες πολιτικής, σταδιακά περιορίζονται σ’ ένα πεδίο που πιθανόν είναι αρκετό για να αποτελέσει αρμοδιότητα ενός μεγέθους αστυνομικού τμήματος. Το περιορισμένο κράτος δύσκολα μπορεί να είναι κάτι άλλο, πέρα από το κράτος της προσωπικής προστασίας. Η εξουσία και η πολιτική ξεφεύγουν πλέον από την κοινωνία, η οποία έχει ανοίξει διάπλατα μέσα από τη βία των δυνάμεων της παγκοσμιοποίησης, και κινούνται σε αντίθετες κατευθύνσεις. Πλέον, ο έλεγχος έχει περάσει σε ξένα κέντρα αποφάσεων. Άλλοι ρυθμίζουν τις τύχες μας, άλλοι διαφεντεύουν τη μοίρα μας. Η σύγχρονη μορφή δουλείας, είναι η μέσω της τρομοκρατίας και της διάχυσης του φόβου, παράλυση της κοινωνίας, ώστε να καταστεί έρμαιο στις αδηφάγες ορέξεις των σύγχρονων δουλεμπόρων. Πρέπει να ενεργοποιηθούμε. Υπάρχει ακόμη τόπος και τρόπος να δραπετεύσουμε. Κι αν μπορείς ν’ ακούσεις, θ’ ακούσεις κι άλλες φωνές, εκατομμύρια φωνές που ετοιμάζονται να κάνουν το ίδιο. Ένα από τα θετικά της παγκοσμιοποίησης,η ανοιχτή επικοινωνία με τη γρήγορη εξάπλωση απόψεων και ιδεών δείχνει το δρόμο για να κερδίσουμε τις ζωές μας. Τη Δύση ακολουθεί η Ανατολή. Τα χρόνια του μεσαίωνα η Αναγέννηση. Χρέος μας να συντομεύσουμε το χρόνο.
ανάγερτος
“ Κείμενο δομημένο πάνω σε σκέψεις και απόψεις του μεγάλου σύγχρονου κοινωνιολόγου και στοχαστή, Ζίγκμουντ Μπάουμαν ”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου