Ποθώ το στόμα σου , τη φωνή , τα μαλλιά σου ,
Σιωπηλός πεινασμένος ενεδρεύω στους δρόμους ,
Το ψωμί δεν με τρέφει , η αυγή με ταράζει ,
Αναζητώ τον υγρό ήχο των βημάτων σου όλη μέρα .
Ορέγομαι το λαμπερό σου χαμόγελο ,
Τα χέρια σου το χρώμα του άγριου σιταριού ,
Ορέγομαι τα χλωμά πετράδια των νυχιών σου ,
θέλω να καταφάω το δέρμα σου σαν ολόκληρο αμύγδαλο .
Θέλω να καταφάω την ηλιαχτίδα που τρεμοπαίζει στην ομορφιά σου ,
Τη μύτη , άρχοντα του αλαζονικού σου προσώπου ,
θέλω να καταφάω την φευγαλέα σκιά απ τα ματόκλαδα σου .
Και περπατώ πεινασμένος οσφραινόμενος το λυκόφως ,
Ψάχνοντας για εσένα , και τη ζεστή σου καρδιά ,
όπως το πούμα στη χέρσα ερημιά.
Παμπλο Νερουντα
Anhelo su boca!! ένα από τα αγαπημένα μου, θεωρώ πως είναι αδύνατον κάποιος που γράφει στίχους να μην έχει νοιώσει τους στίχους του Neruda!
ΑπάντησηΔιαγραφήyg. Το El Amor είναι ένα παρόμοιο ποίημα με την κάθε λέξη να ζωγραφίζει συναισθήματα...y me inclino a tu boca para besar la tierra_
Να είσαι καλά Ανάγερτε, χαίρομαι που άρχισα με αυτό την μέρα μου.