Αυτά τα λίγα για αρχή...

Τσιγάρο αναμμένο πάνω στο χέρι του νεκρού, μονόλογος που ξεψυχά  σε βρώμικους της ηθικής καπνούς, συνείδηση  κομμένη και ραμμένη μέσα σε μέτρα άμετρα. Ανάποδα το δέρμα φόρεσες  για να κρυφτεί η γύμνια σου μέσα σε πλήθος ηδονών κι αυτό το βάπτισες ανάγκη για να σωθεί η ψυχή σου. Λες και το ξέρεις τι έχει ανάγκη η ψυχή, λες και τη ρώτησες ποτέ σου. Ποτέ δεν ασχολήθηκες . Πύργους από κερί κι αλάτι έχτιζες να συντηρείς το δράμα σου. Και τώρα που όλα γεύση στυφή στα πλάνα γίνανε, μεσ’ σε κορδέλες και ρακιές, μεσ’ σε μονότονες πομπές εκδίδεσαι.

Με μεταξένιο ύφασμα έντυσες το σταυρό σου για να μπορείς να τον υμνείς σε απευθείας σύνδεση.  Κρύβεσαι μέσα στη σκόνη που γερνά στα ξύλινα πατώματα, μέσα στα λόγια τ’ ουρανού,  μεσ’ στις ρωγμές που άφησε ο χρόνος. Βρίζεις, γελάς, χλευάζεις, καμώνεσαι τον έξυπνο, τον έρωτα θερίζεις προτού ακόμα γεννηθεί. Εσύ που δεν μπορείς να σπείρεις.

Εσύ που τη ζωή σου δεν πονάς και τη δική μου τη ζωή ακόμα την ορίζεις, δεν έχεις το δικαίωμα εμένα να με κρίνεις. Προσωπικά, δε σε χρειάζεται η ζωή, είναι λεβεντογέννα. Δεν περπατά στα τέσσερα, παλεύει με τα τέσσερα. Πάντα σε βόλευε αυτά να τα μπερδεύεις.

Αυτά τα λίγα για αρχή και για το τέλος μια γραμμή, αριστοφανική γραφή να σου τρυπήσει τη χορτασμένη ηθική σου.

“Ο ήλιος απ’ τα σύννεφα για να φανερωθεί θέλει τα στήθη σου κι όχι τον κώλο σου να βλέπει”

ανάγερτος