η κραυγή

foto Noam Galai

Από νωρίς η τρέλα κύλησε στο δρόμο. Άνθρωποι πάνε κι έρχονται. Συθέμελα τραντάζεται η ζωή και τα μπαλκόνια έρημα για συντροφιά στα μαγαζιά που κλείνουν.

Ήχος τραχύς σε σκουριασμένη μηχανή, απότομα υψώθηκε η κραυγή.

Μπάσα χορδή που τέντωσαν τα δάχτυλα εκείνου όπου η μοίρα στέρησε το να μπορεί να πει.

Περαστικοί μα και και δικοί ξιπάστηκαν.

Ποτέ ξανά δεν άκουσαν να βγαίνει τέτοια κραυγή απ’ του μουγκού παιδιού το στόμα.

Λέξεις δε μπαίνουν στη σειρά, μα η ψυχή του κόλαση μ’ αυτά που βλέπει η ματιά κι ακούει  το αυτί του.

Να το αντέξει δεν μπορεί. Από τη γέννα του στερήθηκε μιλιά. Τώρα του παίρνουν τη ζωή του.

Θέλει να πει. Πολλά να πει. Στον κόσμο να φωνάξει.

Να ενωθεί με τις φωνές, να ενωθεί με τις κραυγές.

Περίμενε. Για χρόνια τώρα την αλαλιά αντέχει.

Μα το θεριό που τρώει τα σωθικά και με ελπίδα θέριεψε, στο στόμα του ξεπρόβαλε. Είναι ετούτη η στιγμή να θανατώσει το στοιχειό, να κόψει το λαιμό του.

Με τη λεπίδα, χωρίς ελπίδα κερδίζεται η ζωή.

Κι αυτό το έμαθε καλά, το ξέρει.

ανάγερτος