Οι λύκοι

Σκιές θολές

πίσω απ’ το τζάμι.

Πατημασιές βρωμερές,

ανάσες βαριές

μεσ’ στο σκοτάδι.

Βρέχει.

Βρέχει ο καιρός

ντροπή.

Βρέχει θυμό.

Κυρίαρχος ο φόβος

τρομοκρατεί

την έκρηξη.

Άνθρωποι πιόνια

μεσ’ στη σκακιέρα

κρύβονται.

Σχεδιασμούς, τακτικές

εκτελούν

δίχως ψυχές και όνειρα.

Στημένο παιχνίδι,

χαμένη ζωή.

Βρέχει.

Βρέχει ακόμα

κι οι λύκοι γυρνούν.

Μαζί κι ο νους τριγυρνά

σ’ αντάρτες καιρούς.

Ήτανε τότε που υπήρχανε

άντρες…

με φλόγα στα στήθη,

ατσάλι καρδιά,

ψυχή δυναμίτη,

που ανάβαν φωτιά.

Γιατί αυτό που τρέμουνε οι λύκοι,

είναι μονάχα η φωτιά.

ανάγερτος