Κρεμασμένα ενέχυρα
σε τοίχους αγοράς
οι ζωές μας
πλανιούνται στο χρόνο.
Ποιος καθορίζει την τιμή
μιας ζωής;
Ποιος κόβει το νόμισμα της αξιοπρέπειας;
Επαρχιακή η εμποροπανήγυρης.
Οι επισκέπτες από άλλο τόπο
κι ο δρόμος χωμάτινος,
νοτισμένος από την υγρασία των δακρύων
των χαμένων ονείρων μας...
ανάγερτος
Αυτά τα κρεμασμένα ενέχυρα πολλοί θέλουν να τα συ λύσουν. Ποιός θα προλάβει να περισώσει την Κιβωτό; Κι όμως πιστεύω- ενάντια σε κάθε εκτίμηση στοιχείων ότι θα σωθεί στο τέλος, λίγο πριν το τέλος.. Πιστεύει κανείς ευκολότερα ότι επιθυμεί. Κι όμως δεν είναι μόνον αυτή η πίστη.. Είναι μια εσωτερική σιγουριά που δεν βασίζεται πουθενα, κι όμως είναι εκεί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΞέρεις τι υποψιάζομαι?...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως εμείς οι ίδιοι ξεΠουλάμε τις Ζωές μας στις Εκπτώσεις των Καιρών..
και αυτό {όπως έγραψα στο μπλοκ μου} με Σκοτώνει.... με Ακυρώνει ...με Πονά!!!
Σε φιλω...