Ούτε που τόχα φανταστεί

Μεσ’ στου ονείρου τα στερνά,
στο στοιχειωμένο σπίτι,
ψυχή μου λάγιασες.
Στο χείλος του γκρεμού αντίκρυ,
μέσα στο μπλε της θάλασσας
χανόντουσαν οι μνήμες
χρόνια τώρα.
Ούτε που τόχα φανταστεί!
Ίσαμε χθες θαρρώ πως ήταν,
τότε που παίζαμε μικροί.
Τοίχοι υγροί, σάπια καδρόνια,
ανατριχίλα στο κορμί
σε ένα σπίτι θάνατο
που μύριζε ζωή.
Ούτε που τόχα φανταστεί
πως θα χανόμασταν ξανά μαζί
στο πέλαγος,
γυμνοί χωρίς σημάδια.

 ανάγερτος