Στο λυκαυγές της τρέλας
χωμάτινα δάκρυα
ανοίγουν δρόμους ατελέσφορους
στο χρόνο.
Σωπαίνει το τραγούδι
στο μισεμό του φεγγαριού
και η απόγνωση
κρεβάτι έστρωσε στο έλα σου.
Μια φέτα σώμα,
μια φέτα χρώμα του Θεού
ο πόνος,
αγκαλιάζει το γυμνό κορμί.
Ασάλευτο, ριζωμένο βαθιά,
περιμένει την έκρηξη.
Είναι ο θάνατος
που φέρνει πίσω τη ζωή.
Είναι το χάσιμο
που κάνει υγρό το δάκρυ.
ανάγερτος
τρελός ο έρωτας!
ΑπάντησηΔιαγραφήόποιον δρόμο κι αν του δείξει το φεγγάρι
θα προσμένει την έκρηξη
έτσι κι αλλιώς ζωή και θάνατος συναντιούνται πάνω του...
Σήμερα προσταγές μοιράζω :)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνάγερτε να γελάσουν
οι στίχοι σας,
προστάζω!!!