Στη
φρίκη της οδύνης
στη
μέση, η λύπη στέκει
Αχ
και νάσουνα φυγάς !
Θα
ήξερα πως λόγος θα υπήρχε
και
αιτία, πως σε κάποιους χρωστάς
πως
από κάποιους προσπαθείς
να
ξεφύγεις, πως της ψυχής σου
τα
αβάσταχτα μαρτύρια απωθείς
Τώρα,
η παρουσία σου ακόμα πιο βαριά
Κρατάς
στα χέρια σου τη μεγάλη
ξύλινη
βαλίτσα και πας, μετρημένα
βήματα,
άδακρυς, χωρίς ίχνος
εκδίκησης,
με την απορία τη δική μου
-Πώς
μπόρεσες να κρύψεις
τόσα
χρόνια, τόση λύπη!-
ανάγερτος
( Στην
αγαπημένη μου φίλη Γεωργία Κοτσόβολου ένα μεγάλο ευχαριστώ για την παρουσίαση
του ανέκδοτου ποιήματός μου “Πως μπόρεσες; “στο θαυμάσιο ιστολόγιό της https://homouniversalisgr.blogspot.gr/.../blog-post_31.html )
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου