Σε κόσμο ντυμένο
στα δήθεν, στα πρέπει,
στα πως, βαδίζω γυμνός.
Υποκριτές δικαστές
να με δικάζουν
κι ένα τσούρμο ποντίκια
να ροκανίζουν ζωές.
Που άφησες τα ρούχα σου;
να με ρωτάνε, με τόνο αυστηρό.
Και γω κοιτώντας στα μάτια τους,
να απαντώ: Τα πέταξα για να μπορώ να ζω…
ανάγερτος
Είναι αυτοί που υποκλίνονται στα..ρούχα τους! Ενίοτε και στις..καρέκλες τους..και χωρίς αυτά κι εκείνες, δεν..υπάρχουν! Ο καθρέφτης τους καθρεφτίζει το άδειο του..
ΑπάντησηΔιαγραφήΕξαιρετικό ιστολόγιο!
Ξέρω οτι θα το επισκέπτομαι όταν χρειάζομαι καθαρή σκέψη και λόγο επι της Ουσίας.
Καλό μεσημέρι