Παράνομοι νόμοι των ερώτων

Είναι στο κόκκινο το αίμα μας η αγάπη, είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι, είτε φωνάζουμε: « Α, πα, πα…δεν αντέχω άλλο! Δε θα πάρω άλλο…Δώσαμε! Δώσαμε!                                                                                        Όσοι έχουν ερωτευτεί βαθιά, ζοφερά, όπως αξίζει να χαρακτηρίζει κανείς τούτη την ανάβαση στον Παράδεισο και την κάθοδο στον Άδη, θα έχουν αισθανθεί στο πετσί τους πως πουθενά αλλού όσο στον έρωτα δε συναντώνται έτσι σφιχτοδεμένα και αδιαχώριστα τα δύο φροϊδικά ένστικτα: Να θες να ζήσεις σε βαθμό θανάτου μ’ αυτόν που αγαπάς. Να θες να διαλυθείς μέσα στη δική του σάρκα και να αφανιστείς μέσα στο δικό του αίμα, για να υπάρξεις περισσότερο. Τούτη η μυστηριακή ένωση, που θυμίζει τελετουργία, δε διδάσκεται αλλά προέρχεται από μια γνώση προσωπική, φυσική, κυτταρική, εμπειρική όλων όσοι έφτασαν σε μια τέτοιου βαθμού και ποιότητας συνάντηση. Πώς να μην είναι ο έρωτας πανίσχυρος; Θαυματουργός, καταστροφικός και αυτοκαταστροφικός. Σε μεταβάλλει σε σπόρο που από μόνος του ποθεί να ζήσει πεθαίνοντας, βυθιζόμενος στο χώμα του άλλου. Είναι τόσο επιτακτικές αυτές οι παράλογες λαχτάρες, ώστε ακυρώνονται τα όρια, τα πρέπει και καθετί μέχρι τώρα γνωστό. Το υποσυνείδητο απελευθερώνει τις καταπιέσεις του. Που αλλού ο άνθρωπος δεν είναι ταυτόχρονα άγγελος και θηρίο πρωτόγονο; Όλα του μαζί και ταυτόχρονα; Κανείς έτσι κι αλλιώς δεν μπορεί να καταλάβει τους ερωτευμένους, κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση τους. Δε γίνεται. Ας οριστεί, λοιπόν, ως ιερή τρέλλα η περίπτωσή τους.   Τον έρωτα τον αγαπούν ακόμη κι αυτοί που τον μισούν. Ιδίως οι δεύτεροι. Είναι εκείνοι που του έχουν δοθεί περισσότερο, που έχουν ζυμωθεί πιο δυνατά μαζί του, που μπόρεσαν να μαρτυρήσουν και να ματώσουν περισσότερο απ’ τους άλλους. Ο βαθμός και η οξύτητα της ερωτικής οδύνης δικαιώνει τις αλλόκοτες, τις παράνομες συμπεριφορές του. Δε γίνεται υπό το κράτος τέτοιου πόνου να απαιτείς τα λογικά, να κρίνεις και να κατακρίνεις για έλλειψη σύνεσης και ψυχραιμίας εκείνους που φρικτά πονούν. Στην αγάπη, πρέπει να δίνουμε χρόνο, η σταύρωση και η ανάσταση είναι η δική της διαδρομή και όποιοι εγκαταλείπουν στα δύσκολα τον αγώνα είναι εκείνοι που χάνουν την κρυμμένη ουσία. Οι σημερινοί άνθρωποι δεν αντέχουν καμιά κακουχία. Με την πρώτη στενοχώρια αποφασίζουν πως η σχέση είναι αταίριαστη, πως πρέπει να γλιτώσουν και να ξαναδοκιμάσουν πάλι αλλού. Όμως τα βάσανα, τα δύσκολα, δεν είναι σύμπτωμα πάντα του τέλους και της αποτυχίας μιας σχέσης, αλλά και της προόδου της, μιας διάβασης σαν διόδια σε παραπέρα διαδρομή. Μια καλή παρομοίωση γι’ αυτό είναι η εξής: Πως, όπως ένα παπούτσι πονάει το πόδι όταν το πόδι μεγαλώνει, έτσι και η σχέση, όταν ακριβώς μεγαλώνει, περνάει από βάσανο· βάσανος θα πει και δοκιμή. Το συναίσθημα είναι από τη φύση του ωκεανός. Άρα διαρκώς αλλάζει χρώμα, κίνηση και μορφή, με το παραμικρό. Έχουμε την τάση, ολιγόψυχοι όντες, να πιστεύουμε πως αυτό που αισθανόμαστε τώρα είναι παντοτινό· κι αν το βράδυ αλλάξουμε συναισθηματική διάθεση, πάλι θα νομίζουμε πως αυτό που νιώθουμε τώρα είναι το για πάντα. Πολύ δύσκολα και αργόσυρτα μαθαίνουμε συναισθηματικά, λες και τα συναισθήματα είναι πιο ισχυρά από τη γνώση, την ευφυϊα, πιο πειστικά από την πείρα. Οι πιο συναισθηματικοί τύποι ζουν πιο πλούσια και πιο μαρτυρική μαζί. Είτε είναι είτε δεν είναι έτσι, ως ένα βαθμό τουλάχιστον, πάντα διαλέγουμε: Να είναι η ζωή μου πλούσια και μαρτυρική, ή φτωχή και « ασφαλισμένη»;

 

Μάρω Βαμβουνάκη