Εκεί που αντιφεγγίζει η ζωή,
το βλέμμα.
Δεν υπάρχει φως, μήτε σκοτάδι.
Ομίχλη σκεπάζει το γυμνό κορμί.
Σκιά του δειλινού και είδωλο απόμακρο.
Σκλαβωμένη συνείδηση σ’ ανήλιαγα υπόγεια.
Για κράτημα, σπασμένο δοξάρι.
Απομεινάρι μιας άλλης εποχής, του λυράρη
που ώρες ατέλειωτες έπαιζε.
Πρωτόγονη η μουσική, ψυχής χορδές.
Ακούγεται ακόμη ο ήχος…
ανάγερτος
Το ανθρώπινο πνεύμα, λυχνάρι του Θεού, αναζητά διαρκώς τα μύχια της καρδιάς του...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρωτόγονη η μουσική που τραγουδούν τα πουλιά από καταβολής κόσμου μα σαν τα ακούς νοιώθεις πως βγαίνεις από τα υπόγεια της ψυχής και πιάνεσαι στον ήλιο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕλεύθερος!
Καλημέρα Ανάγερτε :)