Ο τοίχος

Τοίχος που χάνεται στα μάτια ενός τρελλού.
Αγάπες, τύψεις, ενοχές, κουβέντες ανοιχτές πληγές,
κρεμασμένα φαντάσματα στα κάγκελα που άπλωναν.
Αλαφιασμένη η μάννα κλείνει τ’ αυτιά, κλείνει τα μάτια
των παιδιών, να μην ακούσουν, να μη δουν.
Το μέσα νεκρό…καμένα ξύλα, μπετόβεργες που εξέχουν
για να θυμίζουν τη ζωή. Τη μάννα που ζύμωνε,
τη γιαγιά που έπλεκε δίπλα στη σόμπα,
τον πατέρα να ιστορεί και τα παδιά να παίζουν πόλεμο
με ανοιχτή την πόρτα. Όλα πια έχουν χαθεί.
Υπάρχει μόνο ένα παιδί τον τοίχο ν’ αγκαλιάζει.
Σάρκα καυτή που αιμορραγεί απ’ τα σημάδια που άφησαν οι σφαίρες.
Ότι απέμεινε αυτός ο τοίχος… για να θυμίζει, να δακρύζει, να θρηνεί.
Τα μάτια του καθρέφτες στοιχειωμένοι.
Μαζεύουν δύναμη και αντοχή να ξαναχτίσει απ’ την αρχή.


ανάγερτος