Βροχής σταγόνα

Μεσ’ στα χαλάσματα γεννήθηκες
μέσα στη μήτρα τ’ ουρανού.
Στο γκρίζο και στην έκρηξη
είδες το φως.
Στο πανηγύρι των τρελλών χόρευες
πάνω σε σώματα καυτά,
πάνω σε σώματα υγρά
κι έγινες χάδι απαλό στα φύλλα.
Γεύτηκες όλους τους καρπούς,
γλυκούς, στιφούς, πικρούς,
κλαδιά γυμνά, σπασμένα σώματα,
κορμούς ασάλευτους και χρώματα.
Κοιμήθηκες πάνω στις φλούδες της ζωής
και γέμισες ότι δεν είχες φανταστεί
προτού χαθείς βαθιά μέσα στη ρίζα..
Κι από τότε ταξιδεύεις μεσ’ στη ρωγμή του δρόμου,
στης θάλασσας τον πόνο.
Δε χάνεσαι…δε χάνεσαι ποτέ…
Κι αν τύχει να χαθείς είναι γιατί βαρέθηκες
να κουβαλάς πληγές…
Πνοή ψυχή, γέννα αγέννητη, φιλί και στόμα,
ζωή και θάνατος μαζί. Θα ζεις για πάντα.
Μέσα στη γη, βαθιά πληγή.

ανάγερτος