Τρίτη 3 Ιουλίου 2012

Αρνούμαι...


Στο αθέατο του πάθους
στην εσχατιά τ’ απόκρυφου
ανήμπορος σκυλεύω
της τρέλας τα απόκοσμα.
Αρνούμαι την άρνηση
της ειμαρμένης.
Αρνούμαι τη σωτηρία
που μου χάρισες ανέξοδα.
Αρνούμαι τους φθηνούς ικέτες.
Ξέρω πως για πάντα
υπάρχει για μένα κάποιος
μακριά απ’ το πλήθος.

ανάγερτος

2 σχόλια:

  1. Όμορφος στίχος, αληθινός,
    η άρνηση την άρνηση αναγνωρίζει,
    δεν της ταιριάζει ο συνωστισμός!

    Να είσαι καλά Ανάγερτε !

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ένταση της άρνησης και η διπλή άρνηση, δημιουργούν το πιο ελπιδοφόρο μήνυμα...
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή