Ποτέ αργά

Αγκάλιασέ με, μη μιλάς, πολύ το κρύο.

Εξήμισι χαράματα στην άδεια αποβάθρα. Εγώ με τη ζωή μου.

Υγρή σαν και τη θλίψη μου η παγωνιά, μέχρι το κόκκαλο.

Τόχει η μέρα σκέφτομαι.

Πριν από χρόνια Πειραιάς. Τιμές και άγημα. Τριών μηνών φαντάρος.

Όπως παγώνει η καρδιά το κρύο.

Τα χέρια ξύλα αποκαίδια, καθρέφτης κρύσταλλο το όπλο και οι θωρακισμένες μερσεντές να μη τελειώνουν.

Πάντα σ’ αυτή τη χώρα απέδιδα τιμές.

Τιμές στους άγνωστους και στους γνωστούς.

Στους αφανείς, στους ήρωες, στους στρατηγούς, τους αρχηγούς.

Πολιτικούς, δικτάτορες και βασιλείς. Προέδρους και δοσίλογους.

Σε πρεσβευτές, σε δήμαρχους, νομάρχες και θρησκευτικούς.

Να φανταστείς, ήμουν κι ανεπιθύμητος.

Με παγωμένο το μυαλό και την καρδιά να καίει ένα συναίσθημα τρελό.

Σε λίγο, όλοι θα ήτανε εδώ. Να ρίξουν λέει το σταυρό. Όλοι μαζί με το λαό και τα παιδιά μας άγημα απόδοσης τιμών.

Αποχωρώ. Πάμε σου λέω. Πάμε, θέλω στα γρήγορα να φύγουμε από δω.

Είναι οι μνήμες θάλασσες και συ είσαι ο δικός μου ο σταυρός.

Κανείς για σένα. Μη περιμένεις άδικα. Όλα μα όλα ψεύτικα. Κλεμμένο χειροκρότημα. Μια τελετή διαπλοκή που έχει θύμα τη ζωή.

Μια ιεροσυλία τελετή πάνω στο πιο μεγάλο σύμβολο. Εκεί που Αυτός μαρτύρησε για να μας δείξει πως μέσα από το θάνατο κερδίζεται η ζωή,

εκεί που το φιλί τους έδιναν αυτοί που μας λευτέρωναν, εκεί κι αυτοί που μας σκλαβώσαν. Φιλί, ίδιο με του Ιούδα το φιλί.

Γι’ αυτό σου λεω…

Στα παγωμένα τα νερά μαζί μου έλα.

Έλα να γίνουμε πολλοί. Πολλοί εμείς και οι σταυροί μας.

Δεν θα χαθούμε. Τα αφρισμένα τα νερά κι αυτά μαζί μας.

Τόσα και τόσα χρόνια να περιμένεις το σταυρό που σε σταυρώσαν. Χαμένα χρόνια με τη δικιά μας ενοχή, με τη δικιά μας ανοχή.

Όμως ποτέ αργά. Στην κερδισμένη τη ζωή και το αργά, κοντά φαντάζει.

Τέρμα το χειροκρότημα και οι τιμές.

Ξέρουμε εμείς τιμές να δίνουμε εκεί που μας τιμούνε. Στους ήρωες της λευτεριάς, στα σύμβολα που με το αίμα τους ποτίσανε για να λευτερωθούμε.

Ποτέ αργά…

Ποτέ αργά για λευτεριά.

ανάγερτος