Έφηβος ήμουνα...

Έφηβος ήμουνα όταν μου πρωτομίλαγες για μοίρα, πεπρωμένο, για πράξεις με υπόλοιπο, για πράξεις δίχως τέλος.

Και σούλεγα, αδυνατώ να τα πιστέψω, δεν είναι δυνατόν.

Εμείς διαλέγουμε τους αριθμούς και με μηδέν δεν πράττουμε.

Άρα, κάτι το άλλο είναι αυτό που γίνεται για πράξεις δίχως τέλος.

Θυμάμαι ακόμα τη σιωπή…

Μπορεί να ήταν θαυμασμός, μπορεί, μπορεί, πολλά μπορεί.

Μα τώρα ξέρω, πως σίγουρα ένα απ’ αυτά ήταν ανησυχία.

Γιατί στον κόσμο αυτόν αν σκέφτεσαι πολύ, χαμένος είσαι μια ζωή.

Και τόξερες καλά…

Μία ολόκληρη ζωή το είχες ζήσει και στο δικό σου το πετσί.

Γι’ αυτό λοιπόν, όσο καρδιά δεν έχουμε τη ζήση μας να ορίζουμε,

άλλοι για μας, μοίρα θα τη βαπτίζουνε.

ανάγερτος