Προσωρινά, προσωρινό…

Προσωρινές ανακαινίσεις,

κορνίζες λόγια

φθηνές απομιμήσεις.

Προσωρινές αναμετρήσεις,

λάμψεις που χάνονται

σε ψεύτικα κολάζ.

Προσωρινές μετακινήσεις

που πνίγουν στο χαμόγελο

της μοναξιάς το θρήνο.

Προσωρινές, προσωρινά .

Προσωρινό απόγευμα

σε λάθος μέρα.

Κι όλα κυλούν στο πουθενά…

Σε λάθος τόπο, σε λάθος χρόνο,

με λάθος τρόπο.

Αισθήματα θυσία,

σε δρόμους μολώχ

ψυχορραγούν.

Πως έγινε και χάσαμε το γνήσιο;

Τι έγιναν οι τοίχοι

με τα χίλια χρώματα

μεσ’ στις ρωγμές;

Το καφενείο το ζεστό

όπου μιλούσαν οι καρδιές;

Που πήγαν οι ψυχές

που ζούσαν

με τον έρωτα και μόνο;

Προσωρινές τις κάναμε κι αυτές…

Ότι πιο όμορφο κι απλό

το ντύσαμε χρυσόσκονη,

κι όλο βαδίζουμε

γυμνοί μέσα στο φόβο

να μη χαθεί το κάλπικο.

Προδώσαμε τον έρωτα,

το φίλο μας

στην τσέπη τον κοιτάμε.

Χτίσαμε μόνοι μας μια φυλακή

που ονομάσαμε ζωή

και προχωράμε.

Κέντρο υποδοχής

προσωρινής ευτυχίας,

εφήμερης απόλαυσης,

μιας θλιβερής ματαιοδοξίας.

Κι όμως…

Δεν θα το πω ελπίδα,

ανάγκη θα το πω

χρέος ζωής

Το δρόμο μας να βρούμε

Να ξύσουμε βαθιά τους τοίχους

και στο φανέρωμα

να βρούμε τις αξίες

και τα χαμένα ιδανικά.

Τότε που το προσωρινό

αιώνιο θα γενεί.

Τότε που η ψυχή

θα βρει το νόημα να ζει.

ανάγερτος