Παρασκευή 20 Ιουλίου 2012

Ψυχή μου! Μακριά σου μα τόσο κοντά σου…






















Τι είναι ψυχή; Με ρώταγες...
Είν’ η ψυχή σαν το μυαλό και την καρδιά; Ζει μέσα μας;

Όχι, δεν είναι η ψυχή σαν το μυαλό και την καρδιά.
Η ψυχή είναι παιδί που η καρδιά σου το κρατά σφιχτά απ’ το χέρι, το κρατά στην αγκαλιά...να μη γλιστρήσει, να μην πέσει, να μην πονέσει.
Ακούει και το μυαλό η καρδιά.
Μαζί αποφασίζουν για την τροφή και το παιχνίδι της.

Είναι όμως στιγμές που αυτή ξεφεύγει...είτε γιατί είναι ατίθαση πολύ,
είτε γιατί ξεγελάει την καρδιά, είτε γιατί και η καρδιά το θέλει (τότε που δε ρωτάει το μυαλό, τότε που δεν αντέχει να τη βλέπει να υποφέρει...)
Και τότε, ο χρόνος μόνο διαφέρει… πάντα σχεδόν, κοντά σου γυρίζει πληγωμένη.
Είναι κάτι πουλιά, ψαροπούλια μεγάλα, φοβεροί βουτηχτάδες που ακόμα και στα πιο βαθιά νερά τη βρίσκουν για να τη ραμφίσουν.
Έτσι, κυλά η ζωή σου, μια στη χαρά και μια στη λύπη, παράλληλα με την ψυχή σου…μια να πετά χαρούμενα μακριά σου και μια να χάνεται στην αγκαλιά σου, να επουλώνεις τις πληγές με τα φιλιά σου.

Όλες οι ψυχές ίδιες είναι...όλες να πετάξουν θέλουν, να ζήσουν ελεύθερες, να χαθούν σε μαγικά ταξίδια. Η καρδιά και το μυαλό μας όμως είναι αυτά που καθορίζουν τη ζωή της ψυχής μας.
Και τι μεγάλη ειρωνεία! Η ζωή της ψυχής σου να καθορίζει τη ζωή σου.
Γιατί πρέπει να ξέρεις πάντα πως...
οι ζωές που εσύ ορίζεις κρατούν τα γκέμια και της δικής σου ζωής.
Έτσι, μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα του χρόνου αν κοιτάξεις θα δεις, ποιοί κουβαλούν σκλάβες ψυχές, ποιοί χαϊδεύουν πληγωμένες ψυχές και ποιοί γυρνούν χαμένοι με άδεια χέρια καρδιάς χωρίς ψυχές( χωρίς ψυχές, γιατί από μόνες τους σκλάβες παραδοθήκαν σε ότι πολύ αγάπησαν και  όχι γιατί χαθήκαν).
Δεν πεθαίνουν οι ψυχές…ζούνε για πάντα αγκαλιά με τις καρδιές.
Τη δική μου, τη δική σου…αυτών που τόσο αγάπησαν.

Πονά πολύ η πληγωμένη ψυχή...
Μα αν γινόταν να διαλέξω μια ψυχή να πορευτώ μαζί της τη ζωή μου,
πάλι αυτή θα διάλεγα.

Μα δεν υπάρχει χαρούμενη ψυχή; μου λες...
Υπάρχει...σου απαντώ
Είναι η ψυχή που ξενυχτά και δε ματώνει.
Μακριά σου, χωρίς πληγές.
Μακριά σου μα τόσο κοντά σου…

ανάγερτος

2 σχόλια:

  1. Διαβάζοντας τις πολύ ενδιαφέρουσες σκέψεις σου, θυμήθηκα το μύθο για την ψυχή και τον έρωτα. (για όλα είχαν οι πρόγονοί μας ένα μύθο!) η ιστορία καταλήγει:"έρχεται πάντα η στιγμή που κάθε όμορφη ψυχή κερδίζει τον έρωτα και τότε ο έρωτας κυριεύει ολοκληρωτικά την ψυχή". Και τότε η ψυχή, όπου κι αν βρίσκεται είναι χαρούμενη, όπως λες. Επειδή η απόσταση είναι μια διάσταση που η ψυχή δε γνωρίζει...
    http://www.youtube.com/watch?v=XwusuGALtGc

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Αλοίμονο να μη μπορούσε να πετάξει η Ψυχη, να της έχεις κόψει τα φτερά και σε μια κάμαρη σκοτεινή να φτερουγίζει , να χτυπιέται στους τοίχους τυφλή !
    Με τα όνειρα ταξιδεύει η Ψυχή , γελάει , δίνεται , μοιράζεται, πάει όπου εκείνα την οδηγούν, όπου θέλουν, όπου θέλει το μυαλό που μπορεί να ονειρεύεται Και ναι ακόμα και πληγωμένη Αυτή θα ξαναφύγει να πετάξει... για να μπορεί να Ζει εκείνος που του ανήκει !

    ΑπάντησηΔιαγραφή