Οι ποικίλες και άπειρες τρέλες που προκαλεί η σεξουαλικότητα καθώς και τα πάθη που γεννιούνται απ’ αυτή, συντηρούν στον άνθρωπο μια διαρκή κατάσταση ήπιας παραφροσύνης, για όσο χρόνο διατελεί υπό την επίδραση εκείνης της ερωτικής ορμής ή εκείνου του διαβόλου, που την εξουσιάζει αδιάλειπτα.
Έτσι, μόνο όταν αυτό το ένστικτο σβήσει, έρχεται ο άνθρωπος εντελώς στα λογικά του.
Είναι βέβαιο ότι, ανεξάρτητα από οποιεσδήποτε ατομικές καταστάσεις και συνθήκες, στα νιάτα εν γένει προσιδιάζει κάποια μελαγχολία και θλίψη ενώ στα γηρατειά κάποια χαρούμενη διάθεση. Η αιτία γι’ αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από το ότι, τα νιάτα διατελούν ακόμη κάτω από την εξουσία ή καλλίτερα είναι σκλάβοι εκείνου του δαίμονα που δεν τους χαλαλίζει ούτε μια ελεύθερη ώρα, ενώ ταυτόχρονα ευθύνεται, άμεσα ή έμμεσα, για όλες σχεδόν τις συμφορές που πλήτουν ή που απειλούν τον άνθρωπο.
Τα γηρατειά τώρα, έχουν τη χαρούμενη διάθεση εκείνου, που επιτέλους λυτρώθηκε απ’ τα δεσμά που επί χρόνια κουβαλούσε και τώρα κινείται ελεύθερος.
Ωστόσο από την άλλη, θα έλεγε κανείς ότι, μόλις ξεθυμάνει η ερωτική ορμή, ο πυρήνας της ζωής έχει φαγωθεί και ότι μόνο το τσόφλι της απομένει. Κάτι σαν, μια κωμωδία που άρχισε να παίζεται με ανθρώπους και που στη συνέχεια την αποτελειώνουν κάποια νευρόσπαστα παίζοντας ντυμένα με τα ρούχα εκείνων.
Σοπενάουερ
“ Προσωπικά, προτιμώ σκλάβος του δαίμονα χωρίς λυτρωμό παρά λυτρωμένος και κενός, φαγωμένη ζωή χωρίς πυρήνα, σκέτο τσόφλι.”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου