Αλήθεια! Γιατί;

-->

Άρρωστα και σαθρά κλαδιά

“Αλήθεια, γιατί φροντίζουμε να κόβουμε τα άρρωστα κλαδιά από τα δένδρα και δεν κάνουμε το ίδιο με τους ανθρώπους; Γιατί δεν ακρωτηριάζουμε τα σαθρά μέλη της κοινωνίας ή όσα από τα μέλη τους δεν ταιριάζουν σε αυτό τον κόσμο; Γιατί τους ανεχόμαστε και επιμένουμε να συμφιλιωνόμαστε μαζί τους;” 

-->«Nαγκίμπ Μαχφούζ» ‘ Χίμαιρα ’

                                                             

H απάντηση βρίσκεται στις αρχές, στους νόμους και κανόνες που ορίζουν τη λειτουργία της φύσης από τη μια και τη λειτουργία της ανθρώπινης κοινωνίας από την άλλη.

Η λειτουργία της φύσης καθορίζεται και ρυθμίζεται από τις αρχές, τους νόμους και κανόνες της θείας ουσίας του σύμπαντος.

Τα άρρωστα κλαριά δέχονται επιπλέον χυμούς και πολλές φορές «γεννούν» νέα μικρά πράσινα φυλλαράκια.

Τα σαθρά κλαριά ξεραίνονται και πέφτουν. Ο κορμός, οι ρίζες και η φυλλωσιά ούτε ανέχονται, ούτε επιμένουν στη διατήρησή τους.

Η λειτουργία της κοινωνίας ωστόσο, καθορίζεται και ρυθμίζεται από τις αρχές, τους νόμους και κανόνες των ανέντιμων πολιτικών συνεπικουρούμενοι από τους αδίστακτους και

-->διαπλεκόμενους με την εκάστοτε πολιτική εξουσία επιχειρηματίες, τους διαβρωμένους κρατικούς λειτουργούς, τα “ανθρωπάκια” της μεσαίας κατ’ εξοχήν τάξης ( οι -->σφογγοκωλάριοι και κωλοπλύνηδες της εξουσίας, οι δημουργοί του «γηπέδου» για να παιχτεί το παιχνίδι, ο «καμβάς» για να ζωγραφίσουν «οι μεγάλοι ζωγράφοι» το θάνατο της χώρας). Έτσι η ανθρώπινη κοινωνία γίνεται το χωνευτήρι κάθε κατά συρροή δολοφόνου, κάθε παιδεραστή, κάθε ανέντιμου πολιτικού, κάθε εθνικού προδότη.

Τίποτα δεν ξεραίνεται, τίποτα δεν πέφτει. Τόσα σαθρά κλαριά κάνουν αβάσταχτο το βάρος στον κορμό. Τόσα, ώστε σε κάποια στιγμή –αργά ή γρήγορα- θα οδηγήσουν στο σπάσιμο, στην κατάρρευση ολάκερου του κοινωνικού δένδρου.

Αυτό έγινε ακριβώς τώρα στη δική μας κοινωνία. Η πολυετής απομίζηση και των τελευταίων χυμών αυτής της χώρας ξέρανε το δέντρο. Ο κορμός, οι ρίζες, η φυλλωσιά ολάκερου του κοινωνικού μας δένδρου σωριάστηκαν, κατέρρευσαν.

Βροχή τώρα οι διαμαρτυρίες. «Φέρτε πίσω τα κλεμμένα», «Κρέμασμα στη Βουλή», «μας καταστρέψατε», «πεινάμε» κ.λ.π

Φωνάζει και ωρύεται «ο καμβάς», φωνάζει και ωρύεται «το γήπεδο»

Φωνάζει τώρα ο μικροαστός βολεμένος.

Φωνάζει «ο κωλοπλύνης» δημοσιογράφος, «ο διεφθαρμένος» δικαστικός, αστυνομικός, γιατρός, δικηγόρος, μηχανικός, κρατικός λειτουργός. Φωνάζει «ο απατεώνας» ελεύθερος επαγγελματίας, ο μαγαζάτορας, ο αεριτζής. Φωνάζει, άσχετα αν το Κράτος, ίσαμε τώρα, το είχε μόνο για να το απομυζεί. Πολυτελή αυτοκίνητα, σκάφη, οικόπεδα, σπίτια πολυτελή. Ζωή χλιδή το κράτος να καεί, το σύνθημά τους.

Φωνάζει «κάτω τα κόμματα», «κάτω τα

-->κόμματα εξουσίας».

Φωνάζει αυτός που όλο του το είναι, είναι συνδεδεμένο μ’ αυτά τα

--> κόμματα .

Σε σένα μιλάω. Σε σένα, που έχω δει στριμωγμένο, ανυπόμονο, μεσ’ τα πολιτικά γραφεία . Να παρακαλάς για μια προαγωγή δικιά σου, της γυναίκας σου ή του παιδιού σου.

Να είσαι πρόθυμος να κάνεις τα πάντα, να ρουφιανέψεις, να γλύψεις, να υποκριθείς για μια αύξηση, μια μετάθεση, για ένα χαμόγελο με νόημα του “ανωτέρου” σου.

Σε γνωρίζουν καλά. Mε γνωρίζουν καλά.

Αυτό που ζούμε είναι μια αποκάλυψη σίγουρα για τους περισσότερους.

-->Και καλό θα ήταν να μην το είχαμε βιώσει. Αλλά μιας και το βιώνουμε πρέπει να το νοιώσουμε βαθιά στο είναι μας. Γιατί μόνο όταν ο άνθρωπος νοιώσει την αποκάλυψη βαθιά στο είναι του, τότε μόνο την κατέχει. Τότε μόνο μπορεί κανείς να δράσει σύμφωνα μ’ αυτήν και να αλλάξει. Για το δικό του καλό,για το καλό της χώρας του, μα πρώτιστα γιατί το χρωστά, πλέον μιας μεγάλης συγνώμης,  στα παιδιά του· τα μοναδικά θύματα σ’ αυτή την ιστορία χωρίς ίχνος ευθύνης.

Πρέπει να νοιώσεις, πρέπει να νοιώσω υπεύθυνος για τη μοίρα μου.

Γιατί, αν κάποιος δεν νοιώθει καθόλου υπεύθυνος για τη μοίρα του, τότε πώς να την αλλάξει;

ανάγερτος