Το τέλος του ¨παιχνιδιού¨!

Και να που έφτασε η ώρα να τελειώσει το ¨παιχνίδι¨.

Παλιά, έπαιζα κι εγώ, γιατί και να κοιτάς, είναι το ίδιο σα να παίζεις.

Το ¨παιχνίδι¨ θέλει πάντα δυο, αυτούς που παίζουν κι αυτούς που βλέπουν.

Δεν μπορώ όμως να πω με σιγουριά αν μ´ αρέσει τώρα που τελειώνει.

Ίσως γιατί ακόμη κι αν τελειώσει, κάποιο άλλο αρχίζει που κουβαλά όλη τη βρωμιά απ´ την αρχή ίσαμε το τέλος του προηγούμενου.

Έτσι έλεγαν οι σοβαροί κύριοι με τις ωραίες γραβάτες, όταν κρυφάκουσα μικρός πίσω απ´ τις βαριές κουρτίνες του σαλονιού- κρατικό κτίριο το έλεγε ο δάσκαλος που μας πήγε εν είδει εκδρομής να δούμε, κι εμείς παίζαμε κρυφτό.

Τελικά, είπα, δεν μπορεί, θα υπάρχει τρόπος, αρκεί να θέλουν κι άλλοι.

Κι αν θέλουν κι άλλοι πρέπει να γίνουμε πολλοί. Κι αν γίνουμε πολλοί πρέπει να μείνουμε πολλοί. Και για να μείνουμε πολλοί πρέπει να γίνουμ´ ένας.

Και γίναμε, μα τότε είπαν οι πολλοί, εμείς θέλουμε να μείνουμε πολλοί και όχι ένας. Και κύλησε ο καιρός, το ένα ¨παιχνίδι¨μετά το άλλο.

Κρατικά κτίρια, δάσκαλοι με παιδιά σε εκδρομές, σοβαροί κύριοι με ωραίες γραβάτες να λένε ¨κανένα παιχνίδι δεν τελειώνει ποτέ¨ κι εγώ να φωνάζω, να βρίζω, να λέω πως υπάρχω - σαν πιόνι στα χέρια του ενός ή του άλλου - για χρόνια μυριάδες, όσο υπάρχουν παιδιά που κρυφακούν και ρωτάνε.

ανάγερτος