 |
| Κλικ στην εικόνα |
Δευτέρα 26 Φεβρουαρίου 2018
Η σκευωρία
"Πάντα
κάποια σκευωρία αθωώνει
τους
ληστές μου" φωνάζεις
Πνίγεσαι
καθώς λες
μα
εγώ πιότερο
πνίγομαι
από σένα μεροδούλη
Απ'
τη δική σου σκευωρία
Απ'
το σχοινί που τραβάς για να
πιάσεις το κόκκαλο
καθώς
κρέμεται στο λαιμό μου.
ανάγερτος
Ανάγλυφες σκέψεις
 |
painting by
Evgeniy Monahov
|
Κάθε
χειμώνα στα μέρη μας παγώνουν οι άκρες μας.
Η
γη μας, μια μουχλιασμένη κόρα ψωμιού και
του
καλοκαιριού η γαλαζοπράσινη θάλασσά μας
θυγατέρα
στην πρώτη της ήβη.
Γενάρης
και το πρώτο μούδιασμα της νέας χρονιάς.
Η
πρώτη κοπή, η πρώτη (γι' αυτή τη χρονιά) προσπάθεια
των
επιζώντων να διαρρήξουν με το μαχαίρι την τύχη.
Ανοίγω
τη μεγάλη σιδερένια αυλόπορτα.
Οι
φωνές μια μολυβένια αγκαλιά, με σκεπάζουν.
Πώς
πέρασαν είκοσι και πλέον χρόνια!
Ορατόριο,
μελωδία του Μπάχ σε αρένα πνιγμένη
στο
αίμα, του αποσπερίτη όπως κύλαγε το χρώμα
στην
απέραντη χειμωνιάτικη θάλασσα.
Μαυροκόκκινες
αντιφάσεις, μια πορεία που θυμίζει Σαγγάριο.
Τελευταίες
σταγόνες του ήλιου και οι σκέψεις τρομακτικά
ανάγλυφα
καταμεσής του συρμού με ξυπνούν δυνατά·
"
Καλά, εσείς όλοι μαζί ούτε μία φορά! Ούτε μία! "
ανάγερτος
Άτιτλο
Όταν
κάποιον τον αγαπάς δεν αρκεί
να
βαδίζεις μαζί του, πρέπει να φροντίσεις
να
ανταμώσεις και τη σκέψη του.
Η ευτυχία, δυστυχώς, είναι
γέννημα θρέμμα του μυαλού.
ανάγερτος
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)