Μήπως
λέμε πολλά χωρίς να κάνουμε τίποτα;
Μήπως
όλο αυτό το συναίσθημα που ξετυλίγεται
είναι
για τα μάτια και μόνο;
Για
τα μάτια του κόσμου, των ωραίων γυναικών το φαρμάκι,
το
αντίδοτο στα δικά μας δαγκώματα των φιδιών;
Ρωτάω
Για
μέρες, για χρόνια τώρα ρωτάω
και
δεν θα πάψω να ρωτάω μέχρι να δω
το
δάκρυ να γίνεται χέρι
ο
πόνος να γίνετ´ αστέρι
και
το φιλί μία ουράνια αγκαλιά
που
θα χωρέσει
όλα
του κόσμου τα παιδιά
Γιατί
όταν μιλάμε για έρωτα
αυτά
δεν τα ξεχνάμε...
ανάγερτος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου