Μου λείπεις

Ήταν κάποτε ένα κλαδί,

όπως τόσα και τόσα κλαδιά μεγάλα και μικρά

που δεν τα δίνεις σημασία και

ένας έρωτας υγρός μέχρι τις άκρες των δακτύλων

Στην αυλή μου καθόμουνα

κάτω απ’ τη μεγάλη στενοχώρια του ήλιου

Δεν μπορεί

Αν όχι εμένα τουλάχιστον τα ταξίδια μου έλεγα

όταν μου φανερώθηκες

Στα χαμηλά και στα ψηλά

δε σπαρταράνε τα κλαδιά

μου είπες

αν μέσα ρέει έρωτας

Οι εποχές για μας είναι στο αίμα μας

Δεν ακούγονται πια παρά μονάχα τα φύλλα

που αγκαλιάζουν τα κλαδιά στα δέντρα

και κάποια έρημα πεσμένα

δίπλα μου και πάνω μου

Χρυσοφέγγιστο φύλλο μου

Μου λείπεις

ανάγερτος