Πηγαίνω ονειρεύοντας δρόμους

Πηγαίνω ονειρεύοντας δρόμους το απόγευμα

Οι λόφοι χρυσοί, το πράσινο των πεύκων,

οι σκονισμένες βελανιδιές!...

Πού πάει ο δρόμος;

Πηγαίνω τραγουδώντας, ταξιδεύοντας

κατά μήκος της διαδρομής…

-Το απόγευμα πέφτει αργά-

‘Μες στην καρδιά είχα το αγκάθι ενός πάθους

Κατάφερα και το έβγαλα μια μέρα,

και τώρα δεν μπορώ να νιώσω την καρδιά’

Κι ο τόπος όλος μια στιγμή μένει

βουβός και ζοφερός να συλλογιέται

Ηχεί ο αέρας ανάμεσα στις λεύκες στο ποτάμι

Πιο σκοτεινό τώρα το απόγευμα, κι ο δρόμος που έρπει

και ίσα που ασπρίζει, θολώνει και εξαφανίζεται

Το τραγούδι μου επιστρέφει σε θρήνο:

‘Οξύ αγκάθι χρυσαφένιο,

Αχ να μπορούσα να σε νιώσω

Μπηγμένο στην καρδιά’

Antonio Machado

(ελεύθερη απόδοση: Μαρία Θεοφιλάκου)