Αλλάζει ο Χρόνος;

painted by Valériane Leblond

Ίσαμε την εσχατιά του πόθου

και των ασάλευτων νερών

να σε προλάβω χρόνε έφτασα

μα, στάθηκε αδύνατον να σ’ ανταμώσω

Ό’ τι που γνώριζα στα πόδια μου νεκρό

κι ό’ τι δεν γνώριζα ο χρόνος που γεννιόταν

Σκουριά Ντροπή

Δυο λύκοι μεσοπέλαγα

Από παιδί Εκεί

Να δοκιμάζω Το κλειδί

Αλλάζει ο Χρόνος;

“Θέλω περίσσευμα καρδιά Θέλω και άρωμα μυαλό Θέλω και τύχη

Θέλω ετούτη η Πινελιά να ζωγραφίσει τη χαρά Σε παγωμένα χείλη

Θέλω ν’ αλλάξει ο χρόνος  Δρόμο θέλω ν’ αλλάξει ο χρόνος

Έξω μας Μέσα μας Για όλους

Για μια φορά ακόμη η ελπίδα, με σύμβολο το νέο, επιβάλλει σε μας να πιστέψουμε το θάνατο του παλιού, του φθαρμένου. Μέχρι να κάνει κι αυτό τον κύκλο του πεθαίνοντας μεσ’ στην επίπλαστη χαρά. Θαρρείς ο χρόνος έχει σάρκα, αίμα, πληγές, αξιοπρέπεια, τιμή, ηθική. Δεν πεθαίνει ο χρόνος. Εμείς πεθαίνουμε. Ο θάνατος του χρόνου με τη γέννηση του νέου δεν είναι τίποτε άλλο από παράταση στη σκέψη πως μόνο εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τις ζωές μας. Παράταση που έχει σκοπό τη νέκρωση σαν το πιστέψουμε πως θα τ’ αλλάξει όλα ο χρόνος.  Ναι, πέρα απ’ τη φωνή της λογικής που όλο ρωτά, αλλάζει ο χρόνος; Θέλω ν’ αλλάξει ο χρόνος. Ν’ αλλάξει δρόμο ο χρόνος. Ν’ αλλάξει δρόμο γρήγορα, ναρθεί   μπροστά μας να σταθεί και σαν καθρέφτης μαγικός το μονοπάτι της ζωής απ’ τα σκουπίδια της ντροπής να φανερώσει. Έτσι για υπενθύμιση. Για να καεί το άλλοθι που φτιάξαμε πίσω του να κρυφτούμε. Ποιος ξέρει! Ίσως ντραπεί το μούτρο μας με το στανιό στο καπηλειό για  μια χρονιά ακόμη.”

ανάγερτος

Μαζί Εγώ και Συ Με την καρδιά Με το φιλί Καινούργια μέρα